«Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ είναι το μεγαλύτερο και επιβλητικότερο οικοδόμημα της Ακρόπολης και οι εργασίες για την ανέγερσή του ξεκίνησαν το 447 π.Χ.υπό την καθοδήγηση των αρχιτεκτόνων Ικτίνου και Καλλικράτη. Αργότερα θα σας πάω και στο Μουσείο της Ακρόπολης,όπου θα μείνετε με ανοικτό το στόμα!». Με τόσες φορές που έχει ξεναγήσει συγγενείς και φίλους του που έρχονται στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ, ο αμερικανός πάουερ φόργουορντ του Παναθηναϊκού Μάικ Μπατίστ θα μπορούσε να έχει… παράλληλη απασχόληση ως ξεναγός. «Πρέπει να έχω πάει στην Ακρόπολη ίσαμε 50 φορές και δεν έχω βαρεθεί ποτέ» εκμυστηρεύεται στο «Βήμα» ο παρτενέρ του Δημήτρη Διαμαντίδη στους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης, ο οποίος όχι μόνον αισθάνεται Ελληνας, αλλά δεν έχει πρόβλημα να αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα εδώ και τώρα…
– Είσαι ο μοναδικός ξένος παίκτης του Παναθηναϊκούο οποίος δεν αναχώρησε για την πατρίδα του, αλλά προτίμησε να μείνει για διακοπές δύο εβδομάδων στην Ελλάδα.Να υποθέσουμε ότι αυτό οφείλεται στην αγάπη σου για τη χώρα στην οποία εργάζεσαι;
«Φυσικά! Θυμάμαι ότι άλλες χρονιές έφευγα μετά τα επινίκια για την κατάκτηση του τίτλου. Εφέτος έμεινα γιατί θέλω να βγω λίγο έξω, να πάω βόλτες με τους φίλους και τους συγγενείς που ήλθαν από την Αμερική, να ηρεμήσω. Θα επισκεφτούμε κάποια νησιά, θα απολαύσουμε χωρίς ενοχές το εκπληκτικό ελληνικό φαγητό, θα περάσουμε καλά χωρίς να πρέπει το επόμενο πρωί να βρίσκομαι στο ΟΑΚΑ για προπόνηση. Εχω αναλάβει άλλωστε να ξεναγήσω κάποιους συγγενείς δικούς μου και της συζύγου μου».
– Πόσες φορές έχεις πάει στην Ακρόπολη;
«Ισα με 50 φορές».
– Πόσες είπες;
«Πενήντα! Και δεν έχω βαρεθεί ποτέ. Τον Παρθενώνα και το Μουσείο της Ακρόπολης τα ξέρω απ΄ έξω και ανακατωτά και χαίρομαι να εξηγώ ιστορικές λεπτομέρειες σε συγγενείς και φίλους. Ποιος ξέρει; Ισως σε μια προηγούμενη ζωή να έκανα αυτό το επάγγελμα! Πέρα από την πλάκα, το κάνω γιατί, πρώτον, μου αρέσει πολύ η Ελλάδα και η Ακρόπολη αποτελεί σήμα κατατεθέν της χώρας σας και, δεύτερον, γιατί έπειτα από οκτώ χρόνια στον Παναθηναϊκό αισθάνομαι πλέον Ελληνας. Οταν ζεις τόσα χρόνια σε μια χώρα είναι λογικό να επηρεάζεται η προσωπικότητά σου, ο τρόπος ζωής σου γίνεται διαφορετικός, και αυτό το βιώνω τον λίγο καιρό που επιστρέφω στις ΗΠΑ τα καλοκαίρια».
– Μας δίνεις την καλύτερη πάσα για ένα υποθετικό ερώτημα. Εστω λοιπόν ότι ο Παναθηναϊκός έρχεται και σου λέει:«Μάικ,θέλουμε να αποκτήσουμε έναν ακόμη ξένο παίκτη, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να πάρεις ελληνική υπηκοότητα».Θα το έκανες;
«Φυσικά! Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Μετά χαράς θα δεχόμουν την ελληνική υπηκοότητα προκειμένου να ενισχυθεί η ομάδα. Το μόνο που θα ζητούσα από τη διοίκηση και από τον κόουτς Ομπράντοβιτς θα ήταν να έρθει άλλος ένας… Διαμαντίδης. Εννοώ ένας παίκτης που θα έβαζε τον εαυτό του κάτω από την ομάδα, θα νοιαζόταν για τους συμπαίκτες του και θα “μιλούσε” στα μεγάλα ματς όπως ο Μήτσος. Πιστεύετε θα χάναμε από κανέναν; Δεν το νομίζω».
– Αλήθεια, πώς ένιωσες και πώς αντέδρασες όταν διαπίστωσες ότι ο τραυματισμός του αρχηγού Δημήτρη Διαμαντίδη στο πρώτο λεπτό του τέταρτου τελικού δεν του επέτρεπε να συνεχίσει;
«Οταν παραπάτησε ο Διαμαντίδης και άρχισε τις κατάρες, είπα μέσα μου ότι είναι κάτι σοβαρό. Τον ρώτησα πώς νιώθει και μου απάντησε “ΟΚ”, αλλά το έκανε μάλλον για να με καθησυχάσει. Στο ημίχρονο “χτύπησε” δύο παυσίπονες ενέσεις, δοκίμασε να πατήσει το πόδι, αλλά ήταν αδύνατον, και τότε συνειδητοποίησα ότι ήμασταν μόνοι μας, χωρίς τον ηγέτη της ομάδας, τον ΜVΡ της Ευρωλίγκας. Δεν σας κρύβω ότι προς στιγμήν αναρωτήθηκα… “πώς θα κερδίσουμε σήμερα;”, αλλά δέσαμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε στη μάχη του τίτλου. Ο Καλάθης, ο Φώτσης, ο Καϊμακόγλου, όλα τα παιδιά τα έδωσαν όλα. Δεν θα πω ψέματα. Ηταν δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι κάναμε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μας εναντίον του Ολυμπιακού στα χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα».
– Τα αίσχηπάντωςορισμένων οπαδών οδήγησαν αρκετούς από τους συμπαίκτες σου να εξομολογηθούν στα αποδυτήρια ότι «αυτό το πρωτάθλημα το χαρήκαμε περισσότερο από όλα,αλλά το πανηγυρίσαμε λιγότερο από κάθε άλλο».Ετσι αισθάνθηκες και εσύ;
«Ναι. Δεν το πανηγυρίσαμε όσο έπρεπε, γιατί αρκετοί οπαδοί έκαναν πάλι τις τρέλες τους με αποτέλεσμα να μας χαλάσουν τη διάθεση. Τους λέω ξανά λοιπόν: “Η ομάδα σας έχει κερδίσει έναν μεγάλο αντίπαλο, έχει πάρει το πρωτάθλημα και θέλει να πανηγυρίσει, όπως στη Βαρκελώνη. Γιατί δεν την αφήνετε να ευχαριστηθεί; Γιατί τα καταστρέφετε όλα; Γιατί εγώ πρέπει να τρέχω να προστατέψω τον Σπανούλη, τον Μπουρούση, τα παιδιά του Ολυμπιακού;”. Ολο αυτό είναι άδικο. Πρώτα πρώτα για το άθλημα του μπάσκετ και μετά για τους πρωταγωνιστές. Εντάξει, έρχομαι από μια διαφορετική χώρα, όπου αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν. Αντιλαμβάνομαι ότι οι Ελληνες είναι πιο φανατικοί όταν υποστηρίζουν μια ομάδα, αλλά από κάποιο σημείο και έπειτα αυτό δεν είναι μπάσκετ. Δεν θέλω να συγκρίνω τις δύο καταστάσεις, αλλά και πέρυσι στο ΣΕΦ συνέβησαν άγρια πράγματα με τη μόνη διαφορά ότι δεν μας επιτέθηκαν. Είναι ντροπή και οι ταραξίες δεν πρέπει να είναι υπερήφανοι για τις πράξεις τους. Πρέπει να σταματήσουν. Και δεν είπα ποτέ να σταματήσει η αντιπαλότητα, ούτε να πηγαίνουμε στο ΣΕΦ και να μας προσφέρουν ανθοδέσμες. Αλλά αυτή η βροχή αντικειμένων και οι επιθέσεις προς τους παίκτες είναι αίσχος»…
– Εκτιμάς ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά αισθανθήκατε εφέτος την ανάσα τού συνδιεκδικητή των τίτλων Ολυμπιακού;
«Οχι. Πιστεύω ότι περισσότερο αισθανθήκαμε την ανάσα του το 2009 και το 2010, οπότε ο Ολυμπιακός είχε στο ρόστερ του παίκτες όπως ο Τζος Τσίλντρες και ο Λίνας Κλέιζα. Μπορώ να θυμηθώ και άλλες χρονιές. Την περίοδο 2006-2007, οπότε ο Ολυμπιακός είχε τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, τον Σκούνι Πεν, τον Ράιαν Στακ. Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια σεβαστήκαμε απεριόριστα τους αντιπάλους μας και γίναμε δέκα φορές καλύτεροι ως ομάδα για να τους αντιμετωπίσουμε και να διατηρήσουμε τα κεκτημένα στους τελικούς».
– Ποιο ήταν το κομβικό σημείο στη σεζόν,το γεγονός που γιγάντωσε την αυτοπεποίθηση των παικτών τού Παναθηναϊκού;
«Μα φυσικά η σειρά των πλέι οφ με την Μπαρτσελόνα για την Ευρωλίγκα. Οταν όλοι κατάλαβαν ότι μπορούμε να κερδίσουμε την Μπάρτσα, πιστέψαμε ότι μπορούμε να γίνουμε πρωταθλητές Ευρώπης στο Φάιναλ Φορ και επιστρέψαμε στην Ελλάδα για να πάρουμε και πρωτάθλημα. Μας απογείωσε ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα. Κυρίως η έκρηξη αυτοπεποίθησης αφορούσε τα νέα παιδιά. Εμείς οι πιο έμπειροι έχουμε περάσει ξανά από αυτά τα μονοπάτια, αλλά για τους νεότερους η διαδικασία της πρόκρισης στο Φάιναλ Φορ ήταν φροντιστήριο».
– Συμφωνείς ότι μέσα από εκείνη τη διαδικασία «ανακαλύψατε» ένα καινούργιο όπλο, τον Νικ Καλάθη;Κατά τη γνώμη σου ποιο είναι το μεγαλύτερο χάρισμά του;
«Ασφαλώς! Ανθρωπέ μου, δεν έχω δει ξανά τέτοια ταχύτητα! Δεν μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί κάποιος πόσο γρήγορος είναι με την μπάλα. Πιθανότατα είναι ο ταχύτερος συμπαίκτης που είχα στην καριέρα μου. Οταν βρεθεί στο ανοικτό γήπεδο και τρέχει με την μπάλα αδυνατώ να τον προλάβω, να τον ακολουθήσω. Του λέω: “Νικ, σταμάτα να έλθουμε και εμείς!”. Αν τον αφήσει ο αντίπαλος να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο, έχει υπογράψει την καταδίκη του»…
– Κατά τη διάρκεια των εφετινών τελικών ο κ. Ντούσαν Ιβκοβιτς υποστήριξε ότι εσύ και ο Διαμαντίδης συγκροτείτε το κορυφαίο ζευγάρι που παίζει «πικ εντ ρολ» στην Ευρώπη, ενώ σας έχουν παρομοιάσει με τους βετεράνους άσους των Γιούτα Τζαζ Τζον Στόκτον και Καρλ Μαλόουν. Υπάρχουν στιγμέςπου νιώθετε ότι οι συνεργασίες σας αγγίζουν την τελειότητα;
(γελάει) «Στόκτον- Μαλόουν; Είναι ό,τι πιο τιμητικό έχω ακούσει να λένε για μένα. Το “πικ εντ ρολ” αντιμετωπίζεται δυσκολότερα από κάθε άλλο επιθετικό σύστημα γιατί η άμυνα πρέπει πάντα να θυσιάσει κάτι. Τώρα που το σκέφτομαι, όταν αμφότεροι είμαστε υγιείς και έχουμε όρεξη μπορούμε να γίνουμε ασταμάτητοι κάποιες φορές, γιατί ο Μήτσος είναι καλός χειριστής της μπάλας και διαβάζει τέλεια τις φάσεις και εγώ μπορώ να αξιοποιήσω τις πάσες πάνω από το ύψος της στεφάνης».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
