«Η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει» είπε προχθές μιλώντας σε Τούρκους οδηγούς φορτηγών ο πρόεδρος της Τουρκίας Αμπτουλάχ Γκιούλ, ο οποίος συμπλήρωσε ότι λόγω των υψηλών επιτοκίων αυτό θα γίνει πολύ γρήγορα, ενώ, την ίδια στιγμή, προέβη και σε άλλες διαπιστώσεις για το πόσο, αντίθετα «εκτινάσσεται» σήμερα η Τουρκία και πόσο αξιοζήλευτη και σεβαστή είναι πλέον η χώρα του στην Ευρώπη.
Η αναφορά αυτή του Τούρκου προέδρου προκάλεσε την εξής ελληνική αντίδραση: του απάντησε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών κ. Δελεβέκουρας, λέγοντας ότι «H Ελλάδα θα διαψεύσει όλους όσοι ελπίζουν ή επενδύουν στη χρεοκοπία της. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι κανείς δεν πρέπει να κάνει το λάθος να την υποτιμά».
Συμπαθής άνθρωπος ο κ. Δελαβέκουρας και, όπως φαίνεται, καλός στη δουλειά του. Όμως, για να το σκεφτούμε λίγο καλύτερα: είναι δυνατόν η ελληνική απάντηση σε αυτή την ιταμή δήλωση του Τούρκου προέδρου να έρχεται σε επίπεδο μεσαίου διπλωμάτη; Αφού δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει στο επίπεδο που της αρμόζει, θα ήταν πολύ καλύτερα η Ελλάδα να είχε αγνοήσει πλήρως αυτή τη δήλωση.
Το να βάζει η ελληνική κυβέρνηση έναν εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών να απαντά στον πρόεδρο της Τουρκίας, είναι ο απόλυτος στρουθοκαμηλισμός. Η ελληνική κυβέρνηση κάνει ότι δεν βλέπει κι ότι δεν ακούει την ουσία πίσω από αυτή τη δήλωση. Όπως ακριβώς κάνει ότι δεν βλέπει κι ότι δεν ακούει την τρομακτική πίεση που ασκούν πλέον οι Τούρκοι στο Αιγαίο, αλλά και το τεράστιο ζήτημα κατάρρευσης του αμυντικού μηχανισμού της χώρας, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.
Τις τελευταίες μέρες, η Ελλάδα έχασε δύο ακόμη αεροσκάφη, χωρίς, ευτυχώς, να χάσει τους πιλότους τους. Όμως, γιατί πέφτουν τα αεροσκάφη; Πέφτουν γιατί τεχνικά μέσα και πληρώματα είναι πλέον εξαιρετικά καταπονημένα σε όλα τα επίπεδα: κύριες μονάδες της αεροπορίας και του στόλου που χάνονται ή που γερνάνε τόσο ώστε να είναι πλέον ακατάλληλες δεν αντικαθίστανται, ανταλλακτικά, πυρομαχικά και καύσιμα λείπουν κι αυτά, η κόπωση έχει εκτοξευθεί στο ζενίθ, το γενικότερο ηθικό έχει πέσει στο ναδίρ, η εσωτερική πειθαρχεία και ο σεβασμός στις ένοπλες δυνάμεις περιορίζονται.
Σε όλα αυτά τα επίπεδα και τις παραμέτρους κρίνεται η αμυντική επάρκεια της χώρας. Κι αυτά σήμερα ραγίζουν. Οταν ραγίσουν, δεν χτίζονται από τη μια μέρα στην άλλη: η αμυντική κατάρρευση θα είναι πολύ πιο βαριά και επώδυνη ακόμα και από την οικονομική που ήδη βιώνουμε και θα έρθει «ξαφνικά», όπως δήθεν «ξαφνικά» ήρθε και η χρεοκοπία…
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία καλπάζει αμυντικά: το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας με πρωτοφανή έμφαση στη θάλασσα και στον αέρα, βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πλήρη εξέλιξη και ήδη διαμορφώνει συνθήκες τελεσίδικης, νομοτελειακά καταστροφικής για την Ελλάδα, ανισορροπίας ισχύος στο Αιγαίο.
Η μόνη ακτίνα φωτός φαίνεται να είναι το έμπρακτο ενδιαφέρον που δείχνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να συμβάλλουν, αυτή την εποχή, με δωρεάν υποστήριξη παροχής κάποιων οπλικών μέσων στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις προωθώντας ορισμένα προγράμματα ενίσχυσής τους. Κι αυτό, που έχει να συμβεί πολλά χρόνια, είναι σημαντικό όχι μόνον για τα ίδια τα συστήματα που θα έρθουν στην Ελλάδα, αλλά, κυρίως, για το τι σημαίνουν ενέργειες σαν αυτές.
Παραμονές ενός εκλογικού θριάμβου του εθνικού μας «κουμπάρου», του κ. Ερτογάν, είναι ξεκάθαρο ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ, με το οποίο, ευτυχώς, η Ελλάδα προχωρά επίσης, έστω και πιο αργά απ’ ότι θα έπρεπε, σε μια ουσιαστική αμυντική συνεργασία, ανησυχούν σφόδρα για την τροχιά που θα πάρει η πολιτική της Αγκυρας, ιδίως σε σχέση με το Ιράν. Κι αυτό, τη στιγμή που αναδιατάσσεται ολόκληρη η γεωπολιτική πραγματικότητα στη Βόρειο Αφρική και, ίσως, και στη Μέση Ανατολή.
ΗΠΑ και Ισραήλ, αντιλαμβάνονται λοιπόν, ότι, πλέον, το πρόβλημα της ελληνικής άμυνας δεν είναι μόνον ελληνικό αλλά έχει ευρύτερη σημασία. Είναι σημαντικό η Ελλάδα να διαθέτει ισχυρή αμυντική θωράκιση, πλέον, όχι μόνον για τον εαυτό της. Γι αυτό είναι και σημαντικό να μην πτωχεύσει.
Ακόμα και η απομάκρυνση του αεροπορικού στρατηγείου του ΝΑΤΟ από το τουρκικό έδαφος που αποφάσισε η Συμμαχία, δείχνει ξεκάθαρα το διαρκώς διογκούμενο έλλειμμα εμπιστοσύνης των Αμερικανών στην Τουρκία.
Εν μέσω κρίσης χρεοκοπίας, ο ρόλος και η σημασία της Ελλάδας σε γεωπολιτικό επίπεδο, αρχίζει να αυξάνει σημαντικά. Οι σύμμαχοί μας το αντιλαμβάνονται. Όμως εμείς, ακόμα και τώρα, δεν δείχνουμε να το έχουμε συνειδητοποιήσει ούτε αυτό, ούτε το τι τάξεως μεταβολές μπορεί να φέρει στην ευρύτερη ελληνική πραγματικότητα μια τέτοια προσέγγιση.
Δεν βλέπουμε καν τη συσχέτιση αυτής της θετικής για την Ελλάδα στάσης με την πρωτοφανή πίεση που ασκήθηκε προχθές από τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα στη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ ως προς την αποφυγή της ελληνικής πτώχευσης. Κι αν ούτε αυτή η περίπου πρωτοφανής στα διεθνή διπλωματικά χρονικά κίνηση της αμερικανικής πολιτικής δεν είναι ικανή να μας πείσει για το τι συμβαίνει και για το πόσο απαραίτητο είναι να ξεπεράσουμε τα σύνδρομα του παρελθόντος και να μπούμε δυναμικά στο παιγνίδι, τότε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Οσο κι αν ακούγεται περίεργα σήμερα, το πιο δυνατό χαρτί της Ελλάδας είναι η στρατηγική της θέση, ενεργά στο πλευρό κάποιων συμμάχων. Αυτό πρέπει να αξιοποιήσει και να μεγιστοποιήσει η χώρα. Γιατί, στο διεθνές περιβάλλον, αυτοί οι σύμμαχοι είναι οι μόνοι που έχουν οι ίδιοι πολύ έντονο συμφέρον η Ελλάδα να μην καταρρεύσει και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και δεν την αντιμετωπίζουν ως αναγκαίο κακό από το οποίο δεν μπορούν, ενώ θα ήθελαν, να έχουν ξεφύγει.
Όμως, όλα αυτά, για να μετουσιωθούν σε πραγματικότητα, πρέπει κάποιος να ενεργήσει συστηματικά και με σχέδιο και από ελληνικής πλευράς. Πρέπει η κυβέρνηση να αποφασίσει να καλλιεργήσει με μεγάλη ζέση τις αμυντικές σχέσεις με χώρες όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ και, στην Ευρώπη, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Πρέπει να αποφασίσει ότι η Ελλάδα θα κάνει κινήσεις αποφασιστικές προς την κατεύθυνση της έμπρακτης ταύτισης των συμφερόντων της με εκείνα άλλων κρατών στην περιοχή και να χτίσει μια αληθινή, με σάρκα και οστά, συμμαχία κυρίως με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβιβ, στην οποία να συμπεριληφθεί και η Κύπρος, που έχει ήδη προχωρήσει πολύ περισσότερο από εμάς.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταματήσουμε τον τουρκικό επεκτατισμό. Κανείς άλλος. Και δεν υπάρχει και καθόλου καιρός για χάσιμο. Όλα αυτά, πρέπει να γίνουν τώρα. Από εκεί θα έρθει η επανασταθεροποίηση της κλονισμένης ελληνικής κυριαρχίας. Από την άσκηση του ρόλου της χώρας, στο πλευρό των συμμάχων της.
gmalouchos@tovima.gr
