Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα ακόμη να καταλάβουμε ότι στο Μετρό και στα λεωφορεία πρώτα βγαίνουν και μετά μπαίνουν.
Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα ο ταξιτζής κορνάρει με λύσσα στον συνάδελφό του επειδή σταμάτησε να πάρει πελάτη. Ή να κατεβάσει πελάτη.
Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα έχω δει ταξί να μην παίρνει επιβάτη επειδή είναι ηλικιωμένος ή σε αναπηρικό καροτσάκι.
Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα αν δεν πεινάσεις ο ίδιος, η πείνα βρίσκεται εκτός λεξιλογίου σου.
Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα όλοι έχουν δίκιο.
Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα κανείς δεν ακούει και όλοι μιλούν.
Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα, σήμερα, βλέπω τηλεοπτικές εκπομπές στις οποίες πέντε σχολιαστές ασχολούνται με ένα νυφικό.
Αγανακτώ επειδή στην Ελλάδα τα 4 στα 5 φαρμακεία που λέει ότι διανυκτερεύουν, δεν διανυκτερεύουν.
Αγανακτώ επειδή όλα αυτά τα μικρά, τα εκατομμύρια «ασήμαντα» πράγματα είναι αυτά που έχουν φτιάξει το ανύπαρκτο πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας.
Μα πάνω απ’ όλα αγανακτώ που βρίσκομαι στη μειοψηφία.
Γιατί θα δεχόμουν την αγανάκτηση εν είδει life style κινήματος αν όλα αυτά για τα οποία αγανακτώ ήταν πρώτα διορθωμένα. Αλλά τότε ίσως να μην χρειαζόταν να αγανακτήσουμε.
Γιατί αν όλα αυτά τα εκατομμύρια ασήμαντα μικροπράγματα που όμως ορίζουν το πρόσωπο μιας κοινωνίας ήταν διορθωμένα στη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ του Ελληνα, τότε δεν θα είχαμε επιτρέψει σε καμία πολιτική αρχή να μας αντιμετωπίζει σήμερα σαν ζωντανούς νεκρούς.
Τώρα;
Αργά το θυμηθήκαμε.
