Να συμφωνήσουμε κατ αρχήν στα αυτονόητα: Δίκαιη, θεμιτή η αγανάκτηση ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς. Οι ευθύνες τους για τη σημερινή κατάσταση είναι δεδομένες και αναμφισβήτητες. Θεμιτή κι ενδιαφέρουσα αν θέλετε είναι η εκδήλωση αυτής της οργής μέσα από ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, μέσα από μια προσπάθεια αδιαμεσολάβητης – από κόμματα, οργανώσεις, πρόσωπα – καθημερινής παρέμβασης.
Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε αυτή την έκρηξη οργής – και τις πραγματικές βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε – δεν μπορούμε να αγνοήσουμε από την άλλη ότι πολύ εύκολα οδηγείται σε μια ισοπεδωτική και αντικοινοβουλευτική εν τέλει στάση, σε μια συναισθηματική αντικλεπτική ρητορική και συνθηματολογία και σε μια εθνικοπατριωτική έξαρση ως αντίβαρο στους «κακούς» δανειστές μας…
Ενα από τα κεντρικά πανό που δεσπόζει μπροστά στη Βουλή συμπυκνώνει μέσα σε μερικές λέξεις αυτή την ισοπεδωτική αντίληψη: «Δεν φεύγουμε από εδώ αν δεν φύγουν κυβέρνηση, τρόικα χρέος».
Αν συνυπολογίσουμε και τα πιο …δημοφιλή συνθήματα που ακούγονται περί κλεφτών , προδοτών και «μπουρδέλου» της Βουλής έχουμε μία εικόνα του πώς μια αυθόρμητη εκδήλωση οργής οδηγείται πολύ εύκολα σε μια λαϊκίστικη αντιπολιτική επί της ουσίας στάση.
Θα σπεύσουν ίσως κάποιοι να πουν ότι αγνοούμε και τις άλλες παράλληλες μορφές πολιτικής αντίδρασης που συνυπάρχουν στην πλατεία, όπως είναι οι λαϊκές συνελεύσεις ,οι δημιουργικές συζητήσεις κ.λ.π.
Ούτε τις αγνοούμε, ούτε τις υποτιμούμε. Καλές οι συζητήσεις, καλές οι αντιπαραθέσεις, αξιοσημείωτη η διάθεση έκφρασης γνώμης των πολιτών, αλλά δεν πιστεύουμε ότι το κυρίαρχο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή είναι η αναζήτηση της άμεσης δημοκρατίας.
Η γενικευμένη οργή, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι όταν εξαντλείται συνήθως σε μια ακραία συνθηματολογία δεν οδηγεί πουθενά. Ωραία να φύγει η κυβέρνηση, να οδηγηθεί στη φυλακή ,όπως είπε και ο εθνεγέρτης Μίκης, όλο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε δημόσια αξιώματα, να φύγει η τρόικα, να… φύγει και το χρέος και μετά; Θα λυθούν ως διά μαγείας τα προβλήματα του λαού, θα αναλάβουν την εξουσία οι λαϊκές συνελεύσεις της πλατείας και θα ξαναγυρίσουμε στην ευμάρεια του παρελθόντος;
Οσο σαφές είναι από τη μια, ότι το πολιτικό σύστημα, η κυβέρνηση που διαχειρίζεται την κρίση έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, παραπαίουν μεταξύ ατολμίας και αναβλητικότητας η ακόμα χειρότερα όπως ο κ.Σαμαράς λακίζουν αναζητώντας πρόσκαιρα μικροκομματικά οφέλη, άλλο τόσο ξεκάθαρο πρέπει να είναι ότι ισοπεδωτικές καταγγελτικές αντιδράσεις δεν προσφέρουν τίποτε άλλο, παρά μια συναισθηματική εκτόνωση.
Μπορεί να καταγγέλλουμε την τρόικα και το μνημόνιο όσο θέλουμε, αλλά οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς τα δανεικά τους δεν επιβιώνουμε. Εκτός κι αν θεωρούμε λύση τα φληναφήματα της «Σπίθας» και του Μίκη ότι θα σπεύσουν να μας σώσουν οι Κινέζοι και ο Ρώσοι ή τα αντίστοιχα του Σαμαρά ότι με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε….
Αν βέβαια θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη και το ευρώ. Γιατί υπάρχει και η λύση της χρεοκοπίας και της δραχμής και του ο σώζων εαυτόν σωθήτω…
