Απ’ ό,τι φαίνεται, τελικά, όλοι αυτοί οι περιβόητοι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος που εδώ και μία εβδομάδα μουντζώνουν τη Βουλή και βρίζουν τους πολιτικούς έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ανήκουν στις εξαιρέσεις των αναμάρτητων Ελλήνων.
Ανήκουν, δηλαδή, σε όλους εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας τα οποία την οδήγησαν στο μαύρο χάλι όπου βρισκόμαστε.
Είναι οι αμόλυντοι, οι αγνοί, οι αθώοι, οι εξαπατημένοι. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Γιατί είμαι σίγουρος ότι κάθε αγανακτισμένος θα ξέρει ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί που κάνουν τα ρουσφέτια αλλά και αυτοί που τα ζητούν.
Θα ξέρει ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί που είναι το μέσον αλλά και αυτοί που το χρησιμοποιούν.
Θα ξέρει ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί που εκλέγονται αλλά και αυτοί που τους έχουν ψηφίσει.
Θα ξέρει ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί που λαδώνονται αλλά και αυτοί που δέχονται να λαδώσουν.
Θα ξέρει ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί που έχουν κλέψει αλλά και αυτοί που ανέχονταν την κλεψιά.
Θα ξέρει ότι δεν φταίνε μόνο αυτοί που δέχονται το βρισίδι τώρα αλλά και αυτοί που τους έγλειφαν τότε.
Εφόσον λοιπόν οι αγανακτισμένοι τα ξέρουν όλα αυτά και δεν έχουν υποκύψει πουθενά, δικαίως βρίζουν και μουντζώνουν τους πολιτικούς.
Ο «αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω» δεν λένε;
Ναι. Αν και καλό θα ήταν ακόμα και οι αγανακτισμένοι να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και το «ουδείς αναμάρτητος». Ετσι για τα προσχήματα.
