Οπου σταθεί κι όπου βρεθεί κανείς, νιώθει ότι ο κόσμος ανησυχεί και αγωνιά μαζί.
Θεωρεί την κατάσταση αδιέξοδη, προεξοφλεί τη χρεοκοπία και γι’ αυτό αντιδρά και εξεγείρεται.
Οι περισσότεροι των Ελλήνων δηλώνουν ανασφαλείς για τη δουλειά τους, για τις συντάξεις τους, για το μέλλον των παιδιών τους, για τις αποταμιεύσεις, για τα λεφτά τους, για την ίδια την ασφάλειά τους και δεν βλέπουν από πουθενά φως.
Αναγνωρίζουν βεβαίως ότι η κρίση είναι βαθιά, ότι το μοντέλο των προηγούμενων δεκαετιών δεν μπορεί να υπηρετηθεί πλέον και ότι χρειάζεται μια βαθιά αλλαγή, τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν μπορούν με ακρίβεια να περιγράψουν.
Αποδέχονται ενδόμυχα ότι τα χρέη είναι βασανιστικά και τα ελλείμματα καταπιεστικά, αλλά και πάλι δεν έχουν τις απαντήσεις για το πώς θα απαλλαγούμε απ’ αυτά και θα διαμορφώσουμε το περιβάλλον.
Ταυτόχρονα, αμφισβητούν τα κόμματα και τις ηγεσίες τους, δεν εμπιστεύονται τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, επτά στους δέκα αμφισβητούν τόσο το ΠαΣοΚ, όσο και τη Νέα Δημοκρατία και οι περισσότεροι αποδίδουν ευθύνες για τη σημερινή κρίση όχι μόνο στα κόμματα εξουσίας, αλλά και στις λοιπές οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις, τις θεωρούμενες συστημικές.
Οσοι μάλιστα καθημερινά συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα εκφράζονται με τον χειρότερο τρόπο για το Κοινοβούλιο που στέκει απέναντί τους, το θεωρούν ανυπόληπτο και δεν διστάζουν με τις συνελεύσεις που πραγματοποιούν να αμφισβητούν την αντιπροσωπευτικότητά του.
Επιπλέον, όπως τα γεγονότα φανερώνουν, η αμφισβήτηση και η διογκούμενη αντίθεση το πρόβλημα διογκώνουν, την κυβέρνηση ακινητοποιούν και τη θέση της χώρας επιβαρύνουν.
Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί εναγωνίως να δώσει λύση στο χρηματοδοτικό κενό του κράτους και την πίεση προς τις Τράπεζες πασχίζει να αμβλύνει.
Μαζί παλεύει να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και ταυτόχρονα να ενσωματώσει ρυθμίσεις φιλικές προς τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, ώστε τη συναίνεση να επικαλείται προς τα έξω και έτσι να επιτύχει την ισχυρότερη δυνατή νομιμοποίηση στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το βάρος του οποίου αναμένεται τεράστιο και εν πολλοίς ασήκωτο.
Δεν είναι πάντως λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι το παιγνίδι είναι ήδη τελειωμένο.
Υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη έχουν πολιτικά και συναισθηματικά καταρρεύσει, έχουν στην κυριολεξία κατεβάσει τα μολύβια, ενεργούν εδώ και καρό ως τυπικοί διαχειριστές, δεν ασκούν πολιτική, δεν δρουν όπως οι περιστάσεις απαιτούν και επιβάλλουν, τα έσοδα δεν μαζεύουν, ούτε τις δαπάνες ελέγχουν.
Κακά τα ψέματα, η συγκεκριμένη κυβέρνηση Παπανδρέου έχει τελευτήσει τον βίο της.
Ο κ. Πρωθυπουργός ας το πάρει απόφαση και ό,τι έχει να κάνει ας το κάνει γρήγορα.
Εχει ίσως μια ευκαιρία τελευταία, με την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και στον βαθμό που ψηφισθεί το νέο μνημόνιο και λυθεί προσωρινά το χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας να αναδιοργανώσει την κυβέρνηση με πρόσωπα κατά το δυνατόν αξιόπιστα και να επιχειρήσει επανεκκίνηση της προσπάθειας.
Αλλιώς, αν δεν υπάρχουν στο κόμμα του διαθέσιμες δυνάμεις ανασυγκρότησης και ανασύνταξης, τότε δεν του μένει άλλος δρόμος από την προκήρυξη των εκλογών. Ας μεταθέσει τη λύση του Γόρδιου δεσμού στον κυρίαρχο λαό. Ο οποίος νοιώθει απογοητευμένος και εξοργισμένος και όσο δεν βλέπει λύση και σταθερότητα τόσο θα εξεγείρεται.
Μέχρι κάποια στιγμή να διαμορφώσει συνθήκες που θα καταστήσουν τα γεγονότα αναπότρεπτα. Τα οποία δεν θα είναι κατ’ ανάγκην ομαλά…
akarakousis@dolnet.gr
