Τετάρτη 25 Μαΐου. Η ώρα είναι 18.00 και στο Σύνταγμα μια «διαφορετική» συγκέντρωση αρχίζει σιγά-σιγά να παίρνει μορφή.
Αναδεικνύοντας τη δύναμη των κοινωνικών μέσων ως εργαλείου συσπείρωσης, Ελληνες όλων των ηλικιών και όλων των πολιτικών πεποιθήσεων έδωσαν ραντεβού διαμαρτυρίας σηματοδοτώντας ένα νέο σκηνικό που κανείς ακόμη δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα επηρεάσει τα πράγματα. Με το που άρχισε να σουρουπώνει τα πρώτα 2.000 άτομα έγιναν δεκάδες χιλιάδες. Οι περισσότεροι μου λένε ότι έχουν ενημερωθεί για τη συγκέντρωση μέσω των κοινωνικών δικτύων Facebook και Τwitter.
Βασικό χαρακτηριστικό η απουσία πολιτικών κομμάτων, συνθημάτων και πανό που κυριαρχούν σε άλλες ανάλογες εκδηλώσεις. «Ούτε ΠΑΜΕούτε ερχόμαστε,μένουμε εδώ» μου λέει χαρακτηριστικά η Χριστίνα Διαμαντάκου, φοιτήτρια στα ΤΕΙ Αιγάλεω που είχε κατέβει με τους φίλους της στο Σύνταγμα. «Μας κατηγορούν ότι είμαστε μια απολιτική γενιά. Αλλά μια γενιά που το πολιτικό σύστημα την έχει καταδικάσει να μην έχει μέλλον τι άλλο μπορεί να είναι παρά αηδιασμένη με την πολιτική;» αναρωτιέται.
«Εκείνο που με κάνει να αγανακτώ περισσότερο είναι ότι οι πολιτικοί μάς κοροϊδεύουν» συμπλήρωσε η Δέσποινα, μια νεαρή μουσικός που παρακολουθούσε τη συζήτησή μας. « Εχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στους πολιτικούς, στους δικαστές, στα μέσα ενημέρωσης και στους πνευματικούς ανθρώπους αυτής της χώρας που σωπαίνουν, ενώ οι περισσότεροι νέοι καταδικάζονται στην ανεργία. Αργήσαμε αλλά ξυπνήσαμε» συμπληρώνει. Σκέφτεται λίγο αυτό που είπε η Χριστίνα. «Αν δεν είναι πολιτική μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, τότε τι είναι;» μου λέει.
Η ώρα περνάει και όλο και περισσότεροι Αθηναίοι καταφθάνουν στο Σύνταγμα. Η πλατεία έχει γεμίσει με κόσμο. Τα βασικά συνθήματα που ακούγονται είναι «κλέφτες», «ψεύτες» και «προδότες». Οι συγκεντρωμένοι γιουχάρουν και χειρονομούν προς το κτίριο της Βουλής. Η παρουσία της Αστυνομίας είναι υποτονική και οι αστυνομικοί επιφυλακτικοί. Σε όλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης έλειψαν εντελώς τα «θερμά» επεισόδια και οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ. Μάλιστα αργά το βράδυ αρκετοί νεαροί πλησίασαν τους αστυνομικούς και έπιασαν κουβέντα μαζί τους. «Μη μας βλέπετε μόνο σαν στολή» τους λέει ένας αστυνομικός. Πιο δίπλα μια παρέα νεαρών συνοδεία μιας κιθάρας έχει πιάσει το τραγούδι.
Στο κέντρο της πλατείας, δίπλα στο σιντριβάνι, γίνεται μια αυτοσχέδια συνέλευση όπου συζητείται το μέλλον των συγκεντρώσεων. Με τη σειρά τους αρκετοί παριστάμενοι παίρνουν ένα μικρόφωνο και καταθέτουν προτάσεις και απόψεις. Συζητούν το ενδεχόμενο να κατασκηνώσουν στην πλατεία και αποφασίζουν να εξετάσουν κατά πόσον κάτι τέτοιο είναι νόμιμο. Στα πρόσωπά τους εκτός από την αγωνία για το αύριο μπορεί κανείς να διακρίνει το χαμόγελο μιας ελπίδας: ότι η αντίδρασή τους θα επηρεάσει τη ζοφερή πραγματικότητα που ζουν. «Ως σήμερα ήμουν απελπισμένη» λέει η Μαρία Δημητρίου, μια άνεργη 27 ετών. «Σήμερα όμως νιώθω ότι κάτι αλλάζει. Σαν να ξυπνήσαμε». Τη ρωτάω τι θα έλεγε σε κάποιον πολιτικό αν είχε την ευκαιρία. «Θα του έλεγα να ανοίξει τα μάτια του και να δει τι γίνεται έξω από την κοσμάρα του. Να πάει να δουλέψει έναν μήνα σε μια καφετέρια. Να δει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι απλοί άνθρωποι». Μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας ακούγοντας τη συζήτησή μας παρεμβαίνει: «Ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι τι σημαίνει να μην έχεις να πληρώσεις τα φροντιστήρια του παιδιού σου; Ξέρουν τι σημαίνει να έρχεται ο άνδρας σου ή το παιδί σου σπίτι και να σου λένε ότι απολύθηκαν; Πού ζουν; Ζητούν από εμάς θυσίες αλλά εκείνοι δεν κάνουν καμία».
Σημειώνω μερικές από τις προτάσεις και τοποθετήσεις που πέφτουν στη συνέλευση: «Να κατασκηνώσουμε στους ανοιχτούς χώρους σε όλες τις πόλεις». «Οι πολιτικοί που παρανομούν να πηγαίνουν φυλακή, όπως και οι πολίτες». «Το σύστημα δεν εγγυάται την ισότητα και τη δικαιοσύνη». «Να μείνουμε στην πλατεία ώσπου να επιλυθούν τα προβλήματα». «Να καλέσουμε καθηγητές, νομικούς να μας διαφωτίσουν με ποιον τρόπο θα απαλλαγούμε από το μνημόνιο». «Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί, φταίμε όλοι με την ατομικιστική νοοτροπία μας». «Στο Σύνταγμα, σήμερα το βράδυ, νιώθω ευτυχισμένη. Ας κάνουμε μια καλή αρχή, κλείνοντας τις τηλεοράσεις μας. Και ας ξεκινήσουμε να συντονιζόμαστε». «Η πολιτική είναι ταυτόχρονα πολλά εργαλεία».
Ενα από αυτά είναι και ο συντονισμός με τους άλλους εξεγερμένους.«Η πολιτική είναι υπόθεση όλων μας. Η κοινωνία χρεοκόπησε. Ας το αλλάξουμε αυτό». Απομακρύνομαι από την πλατεία με τη σκέψη ότι όλα αυτά μού ακούγονται πολύ πολιτικά, αλλά το ερώτημα με ποιον τρόπο μπορούν να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις παραμένει αναπάντητο. Το ραντεβού ανανεώνεται για την επομένη. Την Πέμπτη παρά τη νεροποντή οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα έφτασαν περίπου τις 15.000. Η απόφαση που πήραν, το ραντεβού αυτό να γίνει καθημερινό. Μάλιστα σήμερα ανάλογες εκδηλώσεις διοργανώνονται στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της χώρας και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους διαχειριστές των σελίδων στο Facebook που οργάνωσαν τις συγκεντρώσεις. Ακαρπη η προσπάθεια. Κανένας δεν θέλει να μιλήσει. Ισως υπό τον φόβο μήπως θεωρηθούν οι «αρχηγοί» που προσπαθούν να «καπελώσουν» τους υπόλοιπους. Αλλωστε η αποκήρυξη των κομμάτων ήταν η βασική αρχή των κινητοποιήσεων.
«Εstamos despiertos» (είμαστε ξύπνιοι) έγραφε το μοναδικό μεγάλο πανό της διαδήλωσης των αγανακτισμένων Ελλήνων μπροστά στη Βουλή.Ηταν η…απάντηση των συγκεντρωμένων στο σύνθημα «Ησυχία, οι Ελληνες κοιμούνται» (Silencio, los griegos duermen),το οποίο υποτίθεται ότι φώναζαν οι ισπανοί «indignados» στην Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης.
Ενα σύνθημα που όμως, όπως όλα δείχνουν,υπήρξε σε αυτή του τη μορφή μόνο στη φαντασία κάποιων βιαστικών ελλήνων γραφιάδων του Ιnternet, οι οποίοι (αντι)γράφουν κυριολεκτικά ό,τι τους κατέβει, και όποιον πάρει ο χάρος! Και ας είχε τελικά αυτή η «πλαστογραφία» εντυπωσιακά αποτελέσματα, αφυπνίζοντας πολλούς. Για την ιστορία, το σύνθημα «έπαιξε» μόνον γραπτώς,σε μορφή πανό που σήκωσαν οι οπαδοί της ποδοσφαιρικής Μάλαγα στο γήπεδό τους για να πικάρουν τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα- θυμίζοντάς τους τον αποκλεισμό που γνώρισαν στο μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό στον δρόμο για το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης και την έκτη ευρωκούπα του «Τριφυλλιού»…
Στην πραγματικότητα οι Ισπανοί διαδηλωτές όχι μόνον δεν ειρωνεύτηκαν εμάς τους Ελληνες, αλλά αντιθέτως μας θεωρούν- μαζί με τους Ισλανδούς και φυσικά τους Αιγυπτίους της πλατείας Ταχρίρκαι πρότυπο χάρη στις γενικές απεργίες και στις διαδηλώσεις που γίνονται στην Ελλάδα μετά την υπογραφή του μνημονίου. Για παράδειγμα το σύνθημα «Γάλλοι και Ελληνες μάχονται, ενώ οι Ισπανοί κερδίζουν στο ποδόσφαιρο» ακούγεται συχνά τις τελευταίες ημέρες στις ισπανικές πλατείες. Οπως και το… «Οταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Ισλανδός»!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
