«Περάσαµε τα δύσκολα; Προφανώς όχι. Η οικονοµία εξακολουθεί να είναι σε βαθιά ύφεση και έχω απόλυτη επίγνωση του γεγονότος ότι, πολλές φορές , όταν κάποιος αναφέρεται σε µακροοικονοµικά στοιχεία, αυτά ηχούν περιττά στον άνθρωπο οοποίος έχασε µόλις τη δουλειά του, στον επαγγελµατία ο οποίος αγωνίζεται να κρατήσει το µαγαζί του ή την επιχείρησή του ανοιχτή και στην οικογένεια η οποία δυσκολεύεται να τα φέρει βόλτα, γιατί µειώθηκαν οι αποδοχές της, γιατί έχουν αυξηθεί οι φόροι».

Η τελευταία οµιλία του υπουργού επί των Οικονοµικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος προφανώς έζησε την τέλεια καταιγίδα στα δύο ταξίδια του στο Λουξεµβούργο και στις Βρυξέλλες όπου οι δανειστές µας καθόρισαν την πορεία πλεύσης που πρέπει να ακολουθήσει στο εξής η χώρα για να συνεχίζουν να µας δανείζουν και να αποφύγουµε το «χρεοστάσιο», είναι η ωµή πραγµατικότητα.

Και είναι η πρώτη ίσως φορά έπειτα από 18 µήνες στο τιµόνι της οικονοµίας που ο υπουργός µίλησε κάτω από το βάρος της συναισθηµατικής φόρτισης και των ευθυνών. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο έχουν µεγαλύτερη σηµασία αυτή τη στιγµή τα όσα επισήµανε.

« Οποιος πίστευε και πιστεύει και όποιος επιχειρεί να πεί σει τον ελληνικό λαό ότι είναι δυνατόν µια οικονοµία να επανέλθει σε φυσιολογική πορεία χωρίς δυσκολίες, χωρίς πόνο και χωρίς θυσίες, ξεκινώντας µε το ύψος τωνελλειµµάτων και των ελλείψεων που είχε η ελληνική οικονοµία, νοµίζω ότι υποτιµά τη νοηµοσύνη όλων» είπε απευθυνόµενος ουσιαστικά σε όλο το πολιτικό φάσµα που αδυνατεί να συνεννοηθεί προκειµένου να βγει η χώρα από την κρίση.

Ο κοινός τόπος στον οποίο µπορούν να συµφωνήσουν οι πολιτικές δυνάµεις είναι ότι το πρόβληµα της χώρας έχεινα κάνει µε τον δηµόσιο τοµέα, ο οποίος είναι µεγάλος και αντιπαραγωγικός, έχει να κάνει µε δοµές οι οποίες δενλειτουργούν. Εχει να κάνει και µε ένα ευρύτερο θεσµικό πλαίσιο, το οποίο απέχει πολύ από τα ευρωπαϊκά κράτη.

Ο άλλος δρόµος οδηγεί στο «χρεοστάσιο», όρος γνωστός από την εποχή του Ιουστινιανού, όταν για πρώτη φορά χορήγησε στον οφειλέτη το δικαίωµα να ζητήσει από τον αυτοκράτορα να ανασταλεί η υποχρέωση να πληρώσει τα χρέη του για πέντε χρόνια.

Αυτό γινόταν αν συµφωνούσε η πλειοψηφία των δανειστών καιο οφειλέτης έδινε εγγύηση.

Ας ελπίσουµε ότι δεν θα ζήσουµε τέτοιες στιγµές.

ztsolis@dolnet.gr


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ