Μπορεί και να υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο είπε χθες το απόγευμα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Τρεις ώρες αργότερα, ο Γιάννης Ραγκούσης έλεγε ότι δεν θα υπάρξουν – ενώ, είναι ο ίδιος που είχε πρώτος πει προχθές ότι μπορεί να υπάρξουν με μηχανισμό το ΑΣΕΠ. Ταυτόχρονα, ως κερασάκι στην τούρτα, ο υπουργός (δήθεν) προστασίας του Πολίτη αναρωτιέται δημόσια: «να τους πιάσουμε τους λαθρομετανάστες, αλλά που να τους πάμε;»… Είναι απίστευτο: πρώτα σπέρνουν τον τρόμο ότι αύριο το πρωί καταστρεφόμαστε αν δεν γίνει αυτό που λένε κι έπειτα κάνουν οι ίδιοι σαν παιδάκια…
Και μετά, η κυβέρνηση αναρωτιέται γιατί δεν έχει αξιοπιστία και η ίδια και η χώρα. Αντε να σε πάρει κανείς στα σοβαρά. Ειδικά όταν ακριβώς την ίδια στιγμή, την ίδια ημέρα, η Πορτογαλία δανείζεται ένα δις ευρώ με κόστος αμετάβλητο και σε κλίμα εσωτερικής ηρεμίας και μάλιστα παρά τις εκλογές, ενώ η Ιρλανδία παίρνει ουσιώδη εύσημα για την πορεία στο δικό της πρόγραμμα που πάει ρολόι…
Όταν λοιπόν οι δύο κομβικότεροι υπουργοί, που προέρχονται μάλιστα και από τον πολύ στενό πρωθυπουργικό κύκλο, κάνουν τέτοια φάλτσα μετά από τόσο καιρό και σε τέτοια στιγμή, που να τη βρει την αξιοπιστία η κυβέρνηση και, μαζί της, η χώρα; Αν ήταν ορχήστρα, θα κλείνε κανείς τα αυτιά του μη του τρυπήσουν τα τύμπανα από την κακοφωνία…
Επί ένα και πλέον χρόνο, από το μνημόνιο, λένε, λένε, λένε, αλλά δεν κάνουν: αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης. Και όχι μόνον δεν κάνουν, αλλά ενώ είμαστε στο χείλος του γκρεμού, δεν μπορούν πια ούτε καν να συνεννοηθούν έστω στο στοιχειώδες επίπεδο του τι θα ήθελαν να κάνουν. Χάος…
Τα αντίστοιχα παραδείγματα είναι ουκ ολίγα και πλέον δεν αξίζει καν να ασχολείται μαζί τους. Απλώς αυτό το χθεσινό ήταν εντυπωσιακό γιατί αν δεν ήταν θλιβερό θα ήταν αστείο, πραγματικά σα γκακ των αδελφών Μαρξ, να βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στη σειρά και να γίνονται κουλουβάχατα και ο ένας να αδειάζει τον άλλο κατ’ αυτό το φαιδρό τρόπο…
Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν πρόκειται για παράσταση – ή μήπως τελικά πρόκειται; Αν ναι, τουλάχιστον, για να βρεθούμε εντός κλίματος εποχής, καλό θα ήταν το έργο να μην είναι «Οι αδελφοί Μαρξ στην εξουσία». Ας ανεβάσουν κάτι σαν «Ωρα θανάτου», ή «Κοιτώντας το τέλος». Θα πήγαινε καλύτερα.
Το χειρότερο όμως είναι ότι, όποιο κι αν είναι το έργο, ο πρωθυπουργός δεν σκηνοθετεί αλλά κάθεται στην πρώτη σειρά και, ως θεατής, το παρακολουθεί εντελώς απαθής…
