Μπορεί το θέμα της λαθρομετανάστευσης να μην ταιριάζει σε κινηματογραφική κωμωδία όμως αυτός ακριβώς ήταν ο δρόμος τον οποίο ο φινλανδός σκηνοθέτης Ακι Καουρισμάκι επέλεξε να ακολουθήσει στο «Le Havre» (επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα) για να σχολιάσει ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα των καιρών μας.
Το «Le Havre» (που είναι το όνομα της γαλλικής πόλης όπου λαμβάνει χώρα η ιστορία) είναι μια μινιμαλιστική κωμωδία καταστάσεων που με πολύ κομψό και φίνο τρόπο αναφέρεται στην περίπτωση ενός ηλικιωμένου λούστρου ,πρώην συγγραφέα, ο οποίος αυτοεξορισμένος στην Le Havre εργάζεται λούστρος. Ζει μια ήσυχη, σχεδόν αθόρυβη ζωή, μέχρι που στο διάβα του θα βρεθεί ένα αγοράκι από τα βάθη της Αφρικής το οποίο θέλει να καταλήξει στο Λονδίνο όπου τον περιμένουν δικοί του άνθρωποι. Ο λούστρος (που διόλου τυχαία ονομάζεται Μαρξ) βλέπει στο πρόσωπο του παιδιού μια νότα φρεσκάδας στην δική του ζωή και αποφασίζει να το βοηθήσει αντιμετωπίζοντας πρόσωπο με πρόσωπο ακόμα και τις αστυνομικές αρχές.
«Μια ιστορία σαν αυτή θα μπορούσε να λάβει χώρα οπουδήποτε στην Ευρώπη εκτός ίσως από το Βατικανό – ή μήπως ειδικά εκεί;» είπε ο Ακι Καουρισμάκι την Τρίτη το μεσημέρι μιλώντας για την ταινία του. «Τα πιο λογικά μέρη θα ήταν η Ελλάδα, η Ιταλία ή η Ισπανία διότι αυτές οι χώρες έχουν, για να το πω κομψά, την πιο βαριά πίεση. Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι στις ίδιες τις χώρες αλλά στην αδράνεια των πολιτικών που δεν μπορούν να αφήσουν τα ξενοδοχεία και τις Μερσεντές τους και να ασχοληθούν σοβαρά με την λύση του. Δεν είμαι ειδικός αλλα νομίζω ότι η κατάσταση δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο έτσι.»
Ο Καουρισμάκι πάντως έλεγξε όλες τις παραλιακές πόλεις από την Τζένοβα μέχρι την Ολλανδία για την τοποθεσία της ταινίας του. Επέλεξε την Le Havre γιατί «για μένα είναι η Πόλη των μπλούζ, της σόουλ και του ροκ εντ ρόλ.» Πραγματικά, η μουσική που παίζει πάντοτε σημαντικό ρόλο στις ταινίες του Καουρισμάκι, έχει και εδώ την δική της ομορφιά συνδράμοντας στην μελαγχολική ατμόσφαιρα της ταινίας. Μιας ταινίας που μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου, κάτι σαν σύγχρονο, κάπως αφελές παραμύθι αφού το καλό είναι διάχυτο παντού, κάτι που στην αληθινή ζωή, φυσικά δεν συμβαίνει. «Θέλω να ελπίζω ότι η αδελφοσύνη υπάρχει ακόμα ανάμεσα στους συνανθρώπους μας» είπε ο Καουρισμάκι. «Αν όχι ζούμε σε μια κοινωνία μυρμηγκιών, αυτήν που ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν είχε πει ότι κάποτε θα έρθει.» Ο φινλανδός σκηνοθέτης πάντως παραδέχεται ότι ήθελε να ακολουθήσει τους ρυθμούς ενός παραμυθιού, κάπως ανατρεπτικού ίσως, με την έννοια ότι εδώ «η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει τον λύκο και όχι το αντίθετο. Και πάλι όμως, στην αληθινή ζωή προτιμώ τους κακούς λύκους από τους χρηματιστές της Wall Street» κατέληξε ο Καουρισμάκι.
