«Μα θέλετε επιτέλους να σωθείτε ή μας κοροϊδεύετε;». Δεν ήταν αυτά ακριβώς τα λόγια που χρησιμοποίησαν οι υπουργοί της ευρωζώνης στη «μυστική» σύσκεψη στο Λουξεμβούργο απευθυνόμενοι στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Είναι όμως το νόημα της δριμύτατης κριτικής που ασκείται στην Ελλάδα για την ανικανότητά μας να προχωρήσουμε τις μεταρρυθμίσεις.
Το κλίμα για τη χώρα μας δεν ήταν ποτέ χειρότερο και πλέον αμφισβητείται ευθέως η ικανότητά μας να παραμείνουμε στο ευρώ ή να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Με αυτή την έννοια η ιδέα της «επανεκκίνησης» που λάνσαρε προχθές ο κ. Αντώνης Σαμαράς ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστική. Δυστυχώς δεν προσέθεσε τίποτε καινούργιο για να την τεκμηριώσει. Αυτή τη φορά βέβαια η παρουσίαση ήταν πολύ επαγγελματική. Πίνακες, σχεδιαγράμματα, αριθμοί και μαζί μια γενναία δόση μετριοφροσύνης- το έλλειμμα τελικώς δεν θα μηδενιστεί σε έναν χρόνο, θα χρειαστούμε μια τριετία για να μειωθεί στο 1%. Η κεντρική ιδέα ωστόσο ήταν ακριβώς η ίδια. Θα ρίξουμε χρήματα στην αγορά, θα τονώσουμε έτσι τη ζήτηση και με τα πρόσθετα φορολογικά έσοδα που θα έρθουν όχι μόνο δεν θα αυξηθεί το έλλειμμα αλλά αντιθέτως θα μειωθεί.
Κάτι τέτοιο φυσικά απλώς δεν ισχύει. Για την ακρίβεια, ήταν ό,τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια με αποτέλεσμα την έκρηξη του χρέους. Γιατί βέβαια σε μια ανοικτή οικονομία όπως η ελληνική η ζήτηση ουσιαστικά πριμοδοτεί τις εισαγωγές. Γνωστά πράγματα. Αν τα κράτη μπορούσαν έτσι απλά να λύσουν τα προβλήματά τους, τότε δεν θα χρειαζόταν ποτέ να υιοθετούν προγράμματα λιτότητας: όσο περισσότερα ξοδεύεις τόσο μεγαλύτερη ανάπτυξη έχεις, τόσο μειώνεις τα ελλείμματα. Ταχυδακτυλουργίες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι στο πρόγραμμα της ΝΔ δεν υπάρχουν επί μέρους προτάσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης. Η προστασία των χαμηλοσυνταξιούχων, π.χ., ακόμη και αν έχει κόστος, αποτελεί κοινωνική ανάγκη. Και η μείωση της φορολογίας σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσε να αποδειχθεί ευεργετική, ιδίως αν είχε ως αποτέλεσμα την προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό, είτε για επενδύσεις είτε για τουριστική κατοικία είτε φυσικά για τις ιδιωτικοποιήσεις που στήριξε και ο κ. Σαμαράς.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας όμως. Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική οικονομία δεν είναι τόσο η έλλειψη ζήτησης, όσο η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Ελλειψη εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που μοιάζει να μην ξέρει τι θέλει – η έκρηξη του Ανδρέα Λοβέρδου για τους μισούς υπουργούς που σέρνουν το κάρο και τους υπόλοιπους που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει πού βρίσκονται και τι δουλειά κάνουν ήταν μια από καιρό αναγκαία παρέμβαση, που θα περιμέναμε βέβαια πρώτα από τον Πρωθυπουργό.
Ελλειψη εμπιστοσύνης στην αντιπολίτευση που από την πρώτη στιγμή επιδόθηκε σε μάχη χαρακωμάτων κατά των μέτρων, σαν να είναι αμέτοχη στο τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα. Ελλειψη εμπιστοσύνης όμως και στην κοινωνία ή τουλάχιστον στις ομάδες εκείνες που επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα εμφύλιου σπαραγμού αρνούμενες κάθε μεταρρύθμιση.
Δεν φταίει βέβαια μόνο ο κ. Σαμαράς γι΄ αυτή την κατάσταση. Ξέρει όμως και αυτός, όπως ξέρουμε όλοι, ότι μόνο αν στείλουμε ένα μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας πως, ό,τι και αν γίνει, όποιος και αν βρίσκεται στην κυβέρνηση, θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας, μπορεί ίσως να αποφύγουμε ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες. Αυτό το βήμα δεν είχε το θάρρος να το κάνει!
kapsis@dolnet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
