Να σοβαρευτούμε όμως. Οποιος στοιχειωδώς θυμάται ή ανατρέξει στις εφημερίδες της εποχής- τον Δεκέμβριο μετά τις εκλογές- θα καταλάβει ότι όλη αυτή η ιστορία που έγινε με τη συνέντευξη του Στρος-Καν είναι μια τεράστια σαπουνόφουσκα. Γιατί ακριβώς αναφέρεται στην περίοδο που οι Βρυξέλλες μάς πίεζαν για μέτρα περιορισμού των ελλειμμάτων και η κυβέρνηση προσπαθούσε να αντισταθεί και να τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της αποφεύγοντας μειώσεις σε μισθούς. Τότε ήταν που η Λούκα είχε πει και το περιβόητο «αν τους δώσουμε το ένα χέρι, θα μας κόψουν και το άλλο» – αναφερόμενη βέβαια στη δημόσια συζήτηση για το ΔΝΤ.
Το ότι ο Πρωθυπουργός έκανε λοιπόν επαφές με όλους – ακόμη και με τους Κινέζους, έγραψαν οι «Financial Τimes» – ήταν γνωστό σε όλους. Εψαχνε αγωνιωδώς λύση για να έχει και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Και το μόνο το οποίο ουσιαστικά δείχνει η συνέντευξη του κ. Στρος-Καν είναι ότι η κυβέρνηση άργησε να καταλάβει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος και ότι υποτίμησεόπως όμως υποτίμησε και όλη η Ευρώπη- τη θυελλώδη αντίδραση των αγορών που ανέβασαν τα ελληνικά spreads και μας έστειλαν, θέλοντας και μη, επαίτες στην Ευρώπη.
Το ότι ερχόμαστε σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, και κάνουμε τέτοιες συζητήσεις λέει ασφαλώς πολλά για το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου. Λέει πολύ περισσότερα για τη Νέα Δημοκρατία, η οποία προσφεύγει στη συνωμοσιολογία μόνο και μόνο για να μη μιλήσει για το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας. Επιδιώκει με υπεκφυγές και τρικ να αποφύγει τις δύσκολες αποφάσεις και να εμμείνει σε μια δημαγωγική και αδιέξοδη πολιτική.
Πολλοί έχουν παρομοιάσει τις σημερινές συνθήκες στην οικονομία με την πτώχευση του 1893 επί Τρικούπη. Δυστυχώς η παρομοίωση αφορά και την πολιτική μας ζωή, καθώς τα κόμματα δείχνουν ακριβώς την ίδια ανευθυνότητα με τότε. Από τους «τζουμπέδες» φτάσαμε στους «τζιτζιφιόγκους». Γιατί από την κακοφωνία δεν θα πρέπει να εξαιρέσουμε και την κυβέρνηση που δείχνει αποφασισμένη να δικαιώσει την κριτική της Νέας Δημοκρατίας για «σκορποχώρι».
Δυστυχώς, η αυξανόμενη ανυποληψία των δύο μεγάλων κομμάτων δημιουργεί πρωτοφανείς συνθήκες αμφισβήτησης του πολιτικού μας συστήματος. Γιατί βέβαια την ίδια στιγμή μέσα από μια σειρά κινημάτων «ανυπακοής» επιχειρείται η απαξίωση και η απονομιμοποίηση συνολικά των θεσμών της Δημοκρατίας μας.
Τριάντα χρόνια μετά την ένταξη στην Ευρώπη – η επέτειος απέχει πια λίγους μήνες – έχουμε βέβαια πολύ λιγότερους λόγους να φοβόμαστε εκτροπές. Μεταξύ μιας κοντόφθαλμης ηγεσίας στην Ευρώπη ωστόσο, μιας ανίκανης πολιτικής τάξης στην Ελλάδα και μιας οικονομικής κρίσης που αν δεν κινητοποιηθούμε μπορεί να πάρει ακόμη πιο άσχημη τροπή, πολλά μπορεί να συμβούν. Αλλωστε τι άλλο είναι η Ιστορία από μια αλληλουχία ατυχημάτων;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
