Η χώρα δεν θα εξέλθει της ευρωζώνης, αλλά το τίμημα της διάσωσης και της παραμονής μας σε αυτή δεν θα είναι το απλούστερο.
Η επιμήκυνση του χρέους, το πιθανό «κούρεμα» και οι όποιες άλλες χρηματοδοτικές διευκολύνσεις προβλεφθούν ώστε να καλύψουμε το κενό δανεισμού μας από τις αγορές, θα προσφερθεί μόνο αν αποδεχθούμε ένα αυστηρό και απολύτως ελεγχόμενο σχέδιο περιστολής των δαπανών, αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας.
Στη σύνοδο – φάντασμα του Λουξεμβούργου, που αποκαλύφθηκε με τόσο δραματικό τρόπο από το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, φαίνεται ότι οδηγηθήκαμε κάτω από δραματικές συνθήκες και έπειτα από τη διαπίστωση ότι δεν αντέχουμε και δεν μπορούμε να βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη χωρίς βοήθεια. Προ αδιεξόδου η κυβέρνηση δεν είχε κατά τα φαινόμενα τη δύναμη και την πίστη για κάτι εντυπωσιακό και ικανό να ξεπεράσει την καχυποψία των ξένων και των αγορών.
Το ερώτημα που τίθεται βεβαίως είναι αν μπορούν να προσφερθούν εχέγγυα ότι κι αυτή η τόσο επώδυνη και πολύχρονη λύση θα δώσει ασφαλή απάντηση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας.
Ουδείς μπορεί να βεβαιώσει ότι η υπάρχουσα πολιτική ηγεσία έχει το πολιτικό και ηθικό βάρος, αλλά και τη διάθεση να εφαρμόσει απρόσκοπτα, χωρίς φόβο και πάθος, το νέο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας.
Υπό αυτή την έννοια η προσφυγή στις κάλπες ίσως πλέον να είναι και επιβεβλημένη. Αφού υπάρξει η συμφωνία και παρουσιασθεί στον ελληνικό λαό, να ζητηθεί και η κρίση και η ευθύνη του απέναντι στη χώρα. Ο κάθε πολίτης να τοποθετηθεί και με την ψήφο του να επιλέξει αν επιλέγει και στηρίζει τη διάσωση εντός της ευρωζώνης ή την προτιμά χρεοκοπημένη και εκτός της ευρωζώνης.
Στις Δημοκρατίες έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ευρώ με αποδοχή των μέτρων ή χρεοκοπία με δραχμή και ότι άλλο ήθελε προκύψει; Ιδού το δίλημμα, χωρίς φόβο και πάθος.
akarakousis@dolnet.gr
