Στις 20 Απριλίου, μια ομάδα Λίβυων στρατιωτών προσκείμενων στο καθεστώς του στρατηγού Καντάφι ήταν παγιδευμένοι μέσα σε ένα κτίριο στην πόλη Μιζράτα. Παρά το γεγονός ότι οι αντικαθεστωτικοί τους σφυροκοπούσαν δεν παραδίδονταν. Ορισμένοι από τους εξεγερμένους, οπλισμένοι σαν αστακοί, αποφάσισαν να εισέλθουν στο κτίριο. Στο πλευρό τους βρίσκονταν ο Κρις Χόντρος, ένας φωτορεπόρτερ ελληνικής καταγωγής, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καριέρας τους είχε αποτυπώσει μερικές από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες από τα μέτωπα των πολέμων, από Λιβερία μέχρι το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Οι άντρες του Καντάφι σε μια απελπισμένη προσπάθεια να διαφύγουν άρχισαν να σφυροκοπούν την είσοδο του κτιρίου και τον δρόμο έξω από αυτό με ρουκέτες και χειροβομβίδες. Μια από αυτές τραυμάτισε θανάσιμα τον Κρις και τον συνάδελφό του Τιμ Χέδερινγκτον, ο οποίος έχασε τη ζωή του επί τόπου. Ο Κρις τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και λίγο αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του σε ένα νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί.
Στην πρώτη γραμμή
Οι πολεμικοί ανταποκριτές, φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφοι, λειτουργούν στο παγκόσμιο χωριό σαν αυτόπτες μάρτυρες. Στα πεδία των μαχών, στις «καυτές» περιοχές του πλανήτη, στις εμφύλιες συρράξεις και τις γενοκτονίες βρίσκονται εκεί για να μας δώσουν την ευκαιρία να μάθουμε και να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια τις τραγικές επιπτώσεις της ανθρώπινης θηριωδίας. Οι επαγγελματίες αυτοί διακινδύνευαν ανέκαθεν τη ζωή τους για να καταγράψουν όσα συνέβαιναν στα πολεμικά μέτωπα. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες ο αριθμός των πολεμικών ανταποκριτών που έχουν χάσει τη ζωή τους εκτελώντας το καθήκον τους έχει αυξηθεί δραματικά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής για την Προστασία των Δημοσιογράφων από το 1992 861 δημοσιογράφοι έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, Οι χειρότερες χρονιές ήταν το 2006 και το 2007, όπου περισσότεροι από 200 ανταποκριτές έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από αυτούς στο Ιράκ.
Ο θάνατος του Κρις και του Τιμ ήταν μια υπενθύμιση ότι στο χάος του πολέμου, ακόμα και οι πιο πεπειραμένοι επαγγελματίες δεν είναι ασφαλείς. Στις θολές διαχωριστικές γραμμές των σύγχρονων συρράξεων δεν θεωρούνται πλέον ουδέτεροι παρατηρητές με ασυλία, αλλά θεμιτοί στόχοι. Η φωτορεπόρτερ των New York Times Λίντσι Αντάριο, φίλη του Κρις, που πριν λίγο καιρό είχε συλληφθεί από τις καθεστωτικές δυνάμεις στη Λιβύη σημειώνει : «Καμιά φορά αναρωτιέμαι : Νοιάζεται κανείς γι αυτό που κάνουμε; Αξίζει να χάσεις τη ζωή σου για να κάνεις τη δουλειά σου;».Ο Κρις και ο Τιμ θα απαντούσαν σίγουρα «ναι».
Μια τελευταία αποστολή
Ο Κρις γεννήθηκε στις ΗΠΑ το 1970 από έλληνα πατέρα και γερμανίδα μητέρα. Από το Κόσοβο μέχρι το Ιράκ και την Λιβερία είχε την ευκαιρία να αποτυπώσει με τη φωτογραφική του μηχανή τόσο τα θύματα., όσο και τους θύτες. Το 2003 ενόσω βρισκόταν στη Λιβερία τράβηξε τη φωτογραφία ενός αντάρτη που πανηγύριζε επειδή είχε εκτοξεύσει με επιτυχία μίαρουκέτα. Η φωτογραφία αυτή τον έκανε διάσημο και έναν από τους πλέον περιζήτητους φωτορεπόρτερ σε ολόκληρο τον κόσμο. Λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψε στη χώρα και αναζήτησε τον αντάρτη. Τον βρήκε να σπουδάζει σε μία σχολή ηλεκτρονικών υπολογιστών και κανόνισε να αποπληρώσει τα δίδακτρά του. «Ίσως τα τραύματα και οι πληγές που αφήνει στους ανθρώπους ένας πόλεμος να μη μπορεί να κλείσουν. Ίσως και όχι. Όμως για πρώτη φορά ο άντρας αυτός έχει τη ζωή του στα χέρια του» είχε δηλώσει.
Την επόμενη του θανάτου τους οι σωροί των δύο φωτογράφων μεταφέρθηκαν στη Βεγγάζη όπου συνάδελφοι και φίλοι παρακολούθησαν τη νεκρώσιμη ακολουθία τους κάτω από το φως των κεριών.
Ήταν η τελευταία αποστολή τους.
