Τέρμα οι διαφωνίες και οι αμφισβητήσεις, θα εφαρμόσουμε πιστά το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και όλες τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει. Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει το Μαξίμου τις τελευταίες μέρες, σε μια προσπάθεια να πείσει τους δανειστές αλλά και την κοινή γνώμη ότι έχει την πολιτική βούληση να προχωρήσει την αναγκαία εξυγίανση της οικονομίας.
Την αυτονόητη όμως αυτή δέσμευση, δείχνουν να μην την πιστεύουν πια, ούτε τα ίδια τα μέλη του Yπουργικού Συμβουλίου… Μια αίσθηση απογοήτευσης, έλλειψης δυναμισμού και βεβαίως συντονισμού φαίνεται να κυριαρχεί σε πολλούς υπουργούς, που δείχνουν να μην πιστεύουν ούτε οι ίδιοι ότι έχουν την αντοχή και τη διάθεση να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, για να εφαρμόσουν τα σκληρά μέτρα που είναι δεδομένο πλέον ότι χρειάζονται… Για να μη μιλήσουμε για τους βουλευτές της κυβερνητικής παράταξης, που ανοικτά πλέον εκφράζουν την ανησυχία και την απορία τους για το πώς μπορεί να λειτουργήσει με αυτή τη σύνθεση η κυβέρνηση. «Δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι η κυβέρνηση, δεν το επιτρέπει η σύνθεση της» διαπίστωνε δημοσίως ο Μ. Ανδρουλάκης, χαρακτηρίζοντας τον τελευταίο ανασχηματισμό «για τα πανηγύρια»… Κι αυτές οι διαπιστώσεις δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας…
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό ο Πρωθυπουργός παραμένει σιωπηλός και μόνος. Ακόμα και τα στελέχη που ο ίδιος ανέδειξε και προώθησε αντί να τρέχουν προσπαθούν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα, μη τυχόν και δυσαρεστήσουν την κομματική πελατεία και τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές. Αυτό το τέλμα δεν μπορεί να μην το βλέπει, δεν μπορεί να μην το συνειδητοποιεί ο Γ. Παπανδρέου. Το ερώτημα είναι γιατί δεν αντιδρά, γιατί αφήνει ένα κυβερνητικό σχήμα να πορεύεται με βήμα σημειωτόν, την ώρα που χρειάζεται τρέξιμο. Γιατί είναι προφανές πλέον ότι δεν αρκούν οι προτροπές και οι διαβεβαιώσεις ότι θα τηρηθούν οι υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει όταν δεν υπάρχει ομάδα, όταν δεν υπάρχει σύμπνοια και ο ένας υπουργός αλληλοϋποβλέπει τον άλλο…
Πώς θα πειστούν οι πολίτες ότι οι θυσίες που έχουν κάνει κι αυτές που θα κληθούν να κάνουν θα πιάσουν τόπο, όταν δεν φαίνεται να έχουν πειστεί τα κυβερνητικά στελέχη. Πώς θα διαλυθεί η σύγχυση και η αμφιβολία που υπονομεύουν κάθε προσπάθεια ανασύνταξης και ανάκαμψης της οικονομίας, όταν οι ίδιοι οι υπουργοί αμφιβάλλουν αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα;
Χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε τις προσπάθειες που έχουν γίνει ως τώρα αλλά και το δυσβάστακτο πράγματι έργο του Πρωθυπουργού, είναι ευθύνη δική του να αντιστρέψει αυτό το κλίμα. Είναι ώρα να κάνει τις επιλογές του, να δει με ποιους μπορεί να προχωρήσει και ποιους θα αφήσει πίσω να μηρυκάζουν τις αμφιβολίες, τις γκρίνιες και τις προσωπικές στρατηγικές τους…
