ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΕΣ βρήκε τις πόρτες του Περισσού η απόπειρα του ΣΥΝ να θέσει στην πολιτική ατζέντα της Αριστεράς την ιδέα της συγκρότησης ενός «μετώπου ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική», το οποίο θα επιδιώξει «την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης» και θα προωθήσει μια «κυβερνητική λύση από έναν συνασπισμό δυνάμεων με βάση ένα κοινό αριστερό και προοδευτικό πρόγραμμα». Η προσπάθεια της Κουμουνδούρου να θέσει στο τραπέζι την πρόταση για μια ευρεία σύμπραξη (από το «σοσιαλιστικό ΠαΣοΚ» έως και τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά του ΚΚΕ) επί τη βάσει, κατ΄ αρχήν, των κοινών δράσεων κατά του μνημονίου και ακολούθως της προοπτικής διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο, απορρίφθηκε ασυζητητί από τον Περισσό, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία προκειμένου να επιτεθεί στους «συντρόφους της αντίπερα όχθης» κάνοντας λόγο για «φαντασιώσεις» και «τυχοδιώκτες».
O Περισσός ξεκαθάρισε προς την Κουμουνδούρου ότι «με αυτές τις δυνάμεις που προσπαθούν να προασπίσουν τον καπιταλισμό με την προβιά του “αριστερού” το ΚΚΕ δεν πρόκειται ποτέ να συμπράξει». Ετσι έκλεισε πριν καν ανοίξει το θέμα ενδεχόμενων συγκλίσεων ευρύτερων αριστερών δυνάμεων, κατά τα πρότυπα της Πορτογαλίας όπου προσφάτως το Μπλόκο της Αριστεράς- η πορτογαλική εκδοχή του ημέτερου ΣΥΡΙΖΑ – και το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα- με παραδοσιακούς συντροφικούς δεσμούς με το ΚΚΕ από την εποχή του Αλβαρο Κουνιάλ και του Χαρίλαου Φλωράκη – κάθησαν στο ίδιο τραπέζι για να ανταλλάξουν απόψεις ώστε «να αναγνωριστούν οι πτυχές στις οποίες υπάρχουν συγκλίνουσες εκτιμήσεις», όπως δηλώθηκε, αναφορικά με τη δεινή οικονομική και κοινωνική κρίση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Τα δύο κόμματα θα κατέλθουν αυτόνομα στις κρίσιμες πρόωρες εκλογές της 5ης Ιουνίου στην Πορτογαλία και θα συνεχίσουν την αυτόνομη πολιτική και κοινωνική τους παρέμβαση. Ωστόσο κατέληξαν ότι «το γεγονός αυτό δεν θα εμποδίσει μια σύγκλιση, όπως μπορεί να συμβεί σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, που θα δίνει έκφραση στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων είτε με την απόρριψη επιβλαβών πολιτικών και μέτρων είτε με την έγκριση άλλων που θα προάγουν την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία των δικαιωμάτων». Αποφασίστηκε μάλιστα ότι «ο διάλογος θα συνεχιστεί και θα υπάρξουν και άλλες συναντήσεις τους επόμενους μήνες», ενώ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου αποφάσισαν να αποφευχθεί η μεταξύ τους αντιπαράθεση.
Το κλίμα εξομάλυνσης των σχέσεών τους και η σύμπτωση απόψεων για κοινές δράσεις, όπως και η κοινή πεποίθηση για την αναγκαιότητα διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης η οποία θα ανοίξει τον δρόμο για μια αριστερή κυβέρνηση στην Πορτογαλία, «άνοιξε την όρεξη» στην Κουμουνδούρου, η οποία έσπευσε να διατυπώσει τη δική της ανάλογη πρόταση για ένα «πλατύ μέτωπο αντίστασης και αλληλεγγύης» που θα προωθεί την ιδέα της «κυβερνητικής λύσης από έναν συνασπισμό δυνάμεων», πάνω σε ένα «κοινό αριστερό και προοδευτικό πρόγραμμα». Ο ΣΥΝ διακήρυξε ότι «στην Πορτογαλία διαμορφώνονται οι όροι μιας νέας ελπίδας» και ότι «οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις συζητούν» αναδεικνύοντας «τη δυνατότητα κοινής παρουσίας της Αριστεράς στους αγώνες και τη διάθεση για μετεκλογική συνεργασία στη νέα Βουλή».
Από την άλλη, η απόφαση των πορτογάλων Κομμουνιστών να προσέλθουν στον διάλογο με το Μπλόκο δεν άρεσε καθόλου στον Περισσό. Ετσι η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα αντέδρασε απαξιωτικά: «Ε, το ΚΚ Πορτογαλίας θα περάσει ετεροχρονισμένα τις δραματικές εμπειρίες που υπήρχαν στην Ελλάδα το 1974 (σ.σ.: με την Ενωμένη Αριστερά), το 1989 (σ.σ.: με τον ενιαίο Συνασπισμό). Φαντάζομαι θα του είναι μέσα απ΄ όλη αυτή την ιστορία μια εμπειρία χρήσιμη…».
Οσον αφορά το διά ταύτα της πρότασης του ΣΥΝ η κυρία Παπαρήγα δεν άφησε ούτε χαραμάδα ελπίδας στην Κουμουνδούρου: «Η μεγάλη ανάγκη είναι άλλη:ο απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από το ΠαΣοΚ και τη ΝΔ.Αυτό είναι που θα δώσει τη δυναμική στο κίνημα και όχι η αμπελοφιλοσοφία περί ενότητας της Αριστεράς.Οποιοι θέλουν να ενωθούν ας ενωθούν στο κάτω-κάτω. Την άδειά μας χρειάζονται;».
Μάλιστα οι θιασώτες της ενότητας κατηγορήθηκαν προ ημερών από τον κομματικό Τύπο ότι «έχουν το θράσος να καλούν το ΚΚΕ να συμπράξει ώστε να πειστεί ο λαός να διαλέξει το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν», διαπιστώνοντας επιπλέον ότι οι ίδιοι «κάνουν ό,τι προσπάθησαν στο παρελθόν με άλλα μέσα και δεν το κατάφεραν, να διαλύσουν το ΚΚΕ, να πάψει αυτό να υφίσταται ως Κομμουνιστικό Κόμμα».
Ο πρόεδρος του ΣΥΝ κ. Αλ.Τσίπρας χαρακτήρισε «αμήχανη» τη στάση της ηγεσίας του Περισσού: «Μου δίνει την εντύπωση ότι μάλλον παρακαλάει να μην ανέβουν τα ποσοστά του και βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να δώσει απάντηση στο τι θα γίνει με τη διακυβέρνηση της χώρας» επισήμανε με δηκτική διάθεση, ενώ το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ κ. Ν. Βούτσης σχολίασε ότι η στάση της κυρίας Παπαρήγα «δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες, αφού η κρίση θέτει νέες υποχρεώσεις για την Αριστερά».
Ο ίδιος εξάλλου θεωρεί ότι «μπορεί να διαμορφωθεί ένας τρίτος πόλος ελπίδας στην κατεύθυνση μιας ριζοσπαστικής διακυβέρνησης» και ότι «αυτά είναι δεδομένα που τα γνωρίζει και η ηγεσία του ΚΚΕ». «Εδώ κοροϊδευόμαστε με την επίκληση του ΄74 και του ΄89 σαν να είναι δύο μπαμπούλες. Η επίκληση αυτών των δύο οροσήμων ως αποτρεπτικών σε μια ευρύτερη ενωτική διεργασία στον χώρο της Αριστεράς αποτελεί και ιστορικά και πολιτικά μια ακραία, απολύτως αντιφατική και προσχηματική πολιτική πράξη εκ μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ» δήλωσε ο κ. Βούτσης.
Πριν από μερικά χρόνια ο πορτογάλος νομπελίστας συγγραφέας και ποιητής Ζοζέ Σαραμάγκου (φωτογραφία) σε μια συνέντευξή του σε λατινοαμερικανική εφημερίδα προέβη σε μια δήλωση που ταρακούνησε τον χώρο της Αριστεράς,στην οποία ο ίδιος ήταν ενταγμένος ως μέλος του Πορτογαλικού ΚΚ από το 1969 ως και τον θάνατό του το 2010.Η (προκλητική) δήλωσή του ήταν:
«Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμ… ιδέα σε ποιον κόσμο ζει»!
Ο ίδιος αργότερα επιβεβαίωσε την ύπαρξη αυτής της αιρετικής φράσης: «Μου βγήκε πάνω στις διαδοχικές ερωταποκρίσεις μια δήλωση που κατόπιν φαντάστηκα πως θα προκαλούσε αναταραχή, διαμάχη, σκάνδαλο (μέχρι αυτού του σημείου έφτανε η αφέλειά μου), ξεκινώντας από τις τοπικές στρατιές της Αριστεράς και μετά, ποιος ξέρει, σαν ένα κύμα που εξαπλώνεται σε κύκλους, στα διεθνή μέσα, είτε αυτά ήταν πολιτικά, συνδικαλιστικά ή πολιτιστικά, τα οποία πρόσκεινται στην εν λόγω Αριστερά» είχε σχολιάσει. Ωστόσο στο κείμενό του υπό τον τίτλο «Πού είναι η Αριστερά;» που αναρτήθηκε στο μπλογκ του το 2008 («Το Τετράδιο», εκδόσεις Καστανιώτη), ο Σαραμάγκου διαπίστωνε ότι στην «εσκεμμένα προκλητική» πρόθεσή του η Αριστερά «απάντησε με την πιο παγωμένη σιωπή». «Κανένα Κομμουνιστικό Κόμμα, για παράδειγμα, ξεκινώντας από αυτό του οποίου είμαι μέλος, δεν βγήκε στις επάλξεις για να αντικρούσει ή απλώς να επιχειρηματολογήσει σχετικά με την καταλληλότητα ή τη μη καταλληλότητα των λέξεων που πρόφερα» υπογράμμιζε για να καταλήξει στη διαπίστωση ότι «η Αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν διακινδυνεύει ούτε βήμα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
