Είναι γνωστή η συμβουλή: αν θέλεις να βοηθήσεις έναν φτωχό, μην του χαρίζεις ένα ψάρι, μάθε τον να ψαρεύει! Στην περίπτωση της (πτωχής, φευ…) Ελλάδας οι ευρωπαίοι εταίροι μας φαίνεται να ακολουθούν την πρώτη και λανθασμένη οδηγία… Ζητούν από την Ελλάδα να κάνει σκληρές οικονομίες, αποστραγγίζεται οικονομικώς η χώρα, «μαθαίνομε» πώς να πληρώνομε όλο και περισσότερους φόρους, αλλά κανείς δεν μας λέει πώς η χώρα αυτή θα καταστεί οικονομικώς αυτάρκης, πώς θα παύσει να ζητεί δανεικά σήμερα για να πληρώσει τα δανεικά τού χθες.
Οι δανεισμοί όμως έχουν όρια και οι δανειστές είναι κατά κανόνα στυγνοί… τοκογλύφοι. Είτε κινούνται στους περιορισμένους χώρους του λιανικού εμπορίου, είτε σαράφηδες είναι, είτε διεθνείς κερδοσκόποι αποκαλούμενοι κατ΄ ευφημισμόν «επενδυτές», ανεβάζουν τα επιτόκια όσο μπορούν και σπεύδουν μακριά από τον πελάτη που εισέρχεται σε διαδικασία χρεοκοπίας.
Είναι εκτός λογικής να περιμένεις από όλους αυτούς τους διεθνείς τραπεζίτες και επενδυτές βοήθεια μεγαλύτερη και διαφορετική από αυτήν που παρέχουν συνήθως οι σαράφηδες. Βοηθούν τον πελάτη να πωλήσει κτήματα ή… ασημικά της οικογένειας για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι!
Αυτά όλα είναι γνωστά στους περισσοτέρους. Και τίθεται το ερώτημα: Μπορούμε να γλιτώσουμε τα ασημικά και ταυτοχρόνως να ξεπληρώσουμε τους σαράφηδες;
Χρειάζεται φαντασία και τόλμη. Το Αιγαίο λέγεται ότι έχει πετρέλαιο αρκετό- αναφέρονται ποσότητες που μοιάζουν μυθικός πλούτος, και μάλιστα όχι σε γκρίζες περιοχές.
Η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα και την υποχρέωση να διερευνήσει το ζήτημα. Φαντασθείτε τι αλλάζει, αν μπορούν να προπωληθούν πετρέλαια αξίας ικανής να καλύψει τα ελλείμματα!
Οι απαιτούμενοι χειρισμοί και ο εντοπισμός των αναγκαίων συμμάχων (και συνεταίρων) είναι υποχρέωση της κυβερνήσεως.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
