Δεν ακριβολογεί η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη όταν αναφέρεται στα αυθαίρετα. Θα έπρεπε να δείξει μεγαλύτερο σεβασμό στην νεοελληνική πραγματικότητα με σαφείς αναφορές. Αυτή η γενικόλογη ξινίλα για την τακτοποίηση αυθαιρέτων υποτιμά και προσβάλλει την επινοητικότητα της φάρας μας. Εχουμε και λέμε: τα αυθαίρετα του Τρίτση μπαίνουν στο πρώτο σακί. Πρόκειται για μισό εκατομμύριο κτίσματα, αναγερμένα πριν το 1983 και διασωσμένα από την διαβόητη ρύθμιση «Αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις».
Δεν ακριβολογεί η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη όταν αναφέρεται στα αυθαίρετα. Θα έπρεπε να δείξει μεγαλύτερο σεβασμό στην νεοελληνική πραγματικότητα με σαφείς αναφορές. Αυτή η γενικόλογη ξινίλα για την τακτοποίηση αυθαιρέτων υποτιμά και προσβάλλει την επινοητικότητα της φάρας μας. Εχουμε και λέμε: τα αυθαίρετα του Τρίτση μπαίνουν στο πρώτο σακί. Πρόκειται για μισό εκατομμύριο κτίσματα, αναγερμένα πριν το 1983 και διασωσμένα από την διαβόητη ρύθμιση «Αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις». Οι ιδιοκτήτες τα δήλωσαν τότενες, πλήρωσαν την πρώτη δόση από το πρόστιμο και μετά χαλάρωσαν στην αγκάλη του χαώδους κράτους. Κατά την επόμενη εικοσαετία αναγέρθηκε άλλη γενιά κτισμάτων, εκ των οποίων τα 70.000 εκφοβίστηκαν αλλά ουσιαστικά γλίτωσαν το καταπληκτικό «πρόστιμο διατήρησης αυθαιρέτου». Από το 2004 και μετά δεν ξέρουμε πόσα χτίστηκαν, ξέρουμε όμως ότι για να ζήσει κάποιος σε αυθαίρετο πρέπει κάθε χρόνο να καταβάλλει στο κράτος εξοντωτικές ποινές. Για αυθαίρετο 100 τετραγωνικών σε περιοχή με τιμή ζώνης 1.000 ευρώ το μέτρο, ο ιδιοκτήτης υποτίθεται ότι πληρώνει 100.000 ευρώ πρόστιμο ανέγερσης και 50.000 ευρώ πρόστιμο διατήρησης για τον πρώτο χρόνο μετά την ανέγερσή του. Προς ώρας δεν έχουμε μάθει αν έστω ένας ιδιοκτήτης έδωσε τόσα χρήματα για παράνομη οικοδομή, αν δηλαδή εφαρμόστηκε ο αυστηρός νόμος.
Η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη δείχνει μια βαθιά περιφρόνηση για την συνεννόηση που είχαν πάντοτε οι παρανομούντες με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Αυτοί συνεννοούνται με τα βλέμματα, με κλεισίματα ματιού. Η επίσημη, επαναλαμβανόμενη πρακτική του τύπου «φέρε μια δόση να σε τακτοποιήσω» συνδέει μεταξύ τους πλείστους υπουργούς της τριακονταετίας με κάποιες ρυθμίσεις να παραμένουν κορυφαίες στο είδος. Το 1994 εγκύκλιος επέτρεπε υδροδότηση και ηλεκτροδότηση αυθαιρέτων αν στέγαζαν πάσχοντες από ανίατη ασθένεια. Τα αυθαίρετα γέμισαν αίφνης καρκινοπαθείς… Σε αυτά τα απόνερα η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη παρουσιάζεται συστηματικά ως η άπειρη πολιτικός, ως πασιονάρια της πρασινάδας που δεν ξέρει τι εστί ανάπτυξη, ως μονομανής που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το τελευταίο χτύπημα εναντίον της αφορά την επάρκειά της να αντιληφθεί την οικονομική πραγματικότητα. Μήπως όμως τελικά δεν είναι τόσο μόνη όσο προσπαθούν να την εμφανίσουν διάφοροι καιροσκόποι, ψηφοθήρες της επαρχίας; Ας μην παρανοήσουμε ομαδικά: για κάθε αυθαίρετη κατασκευή αντιστοιχούν πολλαπλάσιες νόμιμες οικοδομές, για κάθε παράνομο κατεργάρη αντιστοιχούν πολλαπλάσιοι νομοταγείς ιδιοκτήτες ακινήτων. Αυτούς έχει ως στήριγμα η υπουργός Περιβάλλοντος και την δική τους συνέπεια θέλει να επιβραβεύσει.
Το πιο αστείο στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η κυρία Μπιρμπίλη είναι ότι την χαρακτηρίζουν ως «μη επαγγελματία πολιτικό» χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι τούτο είναι τίτλος τιμής για μια σιωπηρή, φρόνιμη πλειοψηφία που κινείται στο πλαίσιο της οικοδομικής νομιμότητας.
