Το «Βήμα της Κυριακής» δημοσίευσε στις 24 Απριλίου 2010 συνέντευξη της κυρίας Μαρίας Καραγιώργη, χήρας του Κώστα Καραγιώργη, πρώην διευθυντή του Ριζοσπάστη, η οποία επισημαίνει ότι τα 93 χρόνια της και τα προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούν μπορεί να καταλάγιασαν την οργή και τον θυμό της όμως, ούτε συγχώρεση δίνει ούτε λησμονιά, σε όσους ευθύνονται για την εξόντωση του άνδρα της.
Ο κ. Χρήστος Πασαλάρης, προσφέρει στο «Βήμα» κάποιες δικές του άγνωστες εν πολλοίς εμπειρίες γύρω από την περιπέτεια του κορυφαίου αυτού δημοσιογράφου της Αριστεράς.
Ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμη οι ρουμανικές αρχές αλλά και ο Περισσός θα κρύβουν στα υπόγειά τους μυστικούς φακέλους για το φρικτό τέλος του Κώστα Καραγιώργη, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, διευθυντή του «Ριζοσπάστη» κατά τη δραματική διετία 1945-1947 και κορυφαίου δημοσιογράφου.
Είχα την «τύχη», ως νεαρός συντάκτης του «Ρ» εκείνο τον καιρό, (μαζί με τους Γλέζο, Λιναρδάτο, Δήμου, Τσαλόγλου, Τσουράκη Κ.ά.) να παραστώ μάρτυς της πρώτης περιπέτειας του Καραγιώργη, όπως την περιγράφει η αγαπημένη σύντροφός του Μαρία, στο βιβλίο της που πρόσφατα κυκλοφόρησε.
Μια νύχτα του Φεβρουαρίου 1946, λίγο μετά την αναχώρηση του Καραγιώργη από τα γραφεία του «Ρ» για το σπίτι του στη Γλυφάδα, επέδραμε στα τυπογραφεία της στοάς Πάππου ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, μας έδιωξε από κοντά του (εγώ ήμουν βοηθός του τότε αρχισυντάκτη Παναγιώτη Πατρίκιου) και διέταξε τον αρχιεργάτη να χαλάσει την πρώτη σελίδα και να στοιχειοθετήσει με τεράστια γράμματα την λέξη ΑΠΟΧΗ. Δηλαδή αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου.
Ηταν η πρώτη σπίθα του εμφυλίου πολέμου που θα ακολουθούσε σε λίγες μέρες. Είδε το πρωί την εφημερίδα του ο Καραγιώργης (που ο ίδιος είχε ταχθεί εναντίον της αποχής) και τραβούσε τα μαλλιά του. Από την ημέρα εκείνη ο Ζαχαριάδης τον έκανε πέρα και εγκαταστάθηκε στο γραφείο του εκτελώντας αυταρχικά τις έξωθεν εντολές, ερήμην της λοιπής ηγεσίας του Κόμματός του.
Τις ίδιες μέρες συγκάλεσε την 2η ολομέλεια του ΚΚΕ που σε μυστική παράγραφο των αποφάσεών της υπήρχε η «ντιρεκτίβα» για ένοπλο αγώνα. Ο Ζαχαριάδης μας απαγόρευσε ακόμη και να την διαβάσουμε. Την ίδια μέρα των εκλογών (31 Απριλίου) εξαπέλυσε επίθεση, δια του καπετάν Μπαρούτα (Υψηλάντη), στο Λιτόχωρο που σήμανε την έναρξη του μεγάλου εμφυλίου πολέμου (1946-49).
Ο Καραγιώργης ερχόταν τυπικά στα γραφεία (Σταδίου – Εδουάρδου Λω) ως την ημέρα που βγήκε στην παρανομία. Κρύφτηκε για λίγες μέρες στο δικό μου σπίτι, στο Παγκράτι, όπου και μου ζήτησε να γίνω επώνυμος αρχισυντάκτης του «Ρ» αφού όλα σχεδόν τα σπουδαία στελέχη είχαν συλληφθεί. Υπήρξα ο τελευταίος αρχισυντάκτης, ως το κλείσιμό του, στα τέλη του 1947. Η Ασφάλεια είχε διαταχθεί να με συλλάβει αλλά αντί για Πασαλάρη πήγε κατά λάθος να συλλάβει τον δεδηλωμένο «εθνικόφρονα» Πασπαλιάρη. Και έτσι πρόλαβα να κρυφτώ ώσπου να με… τσιμπήσει η ΕΣΑ και να με στείλει στη Μακρόνησο… για τα περαιτέρω…
Εκείνο που δεν ξέρει η αγαπητή Μαρία είναι η ρομπατσίνα που έφαγε ο άνδρας της, δηλαδή βαριά κομματική επίπληξη, όταν ο Ζαχαριάδης την «συνέλαβε» από το παράθυρο του Κόμματος (Σταδίου και Εδουάρδου Λω) να δίνει θερμό αποχαιρετιστήριο φιλί στον άνδρα της, μέρα μεσημέρι στην οδό Σταδίου. Τον είδα από απέναντι. Ο ανώμαλος κομματικός πουριτανισμός του Ακροναυπλιώτη στην αποθέωσή του!…
Τις ίδιες εκείνες μέρες ο μοιραίος αυτός ηγέτης του ΚΚΕ έγραφε ολοσέλιδο άρθρο στον «Ρ» με τον τίτλο «Υπέρ βωμών και εστιών» κηρύσσοντας τον ένοπλο αγώνα και αμέσως την επομένη αναχωρούσε για την Πράγα (για να πάρει «γραμμή») και εν συνεχεία για το βουνό όπου και ηγήθηκε του «Δημοκρατικού Στρατού» με το γνωστό αιματοκύλισμα.
Ο Καραγιώργης βγήκε στην παρανομία και εμείς οι νεαροί μαθητές του προσπαθήσαμε να βγάλουμε όπως όπως το «Ρ». Για λίγο εγκαταστήσαμε παράνομο μηχανισμό στη Μαγκουφάνα όπου ερχόταν η Ελλη Παπά (η σύντροφος του Μπελογιάννη) να της δώσω την ύλη για να την πάει στο μυστικό τυπογραφείο. Με τον Κώστα Μάτσικα (πατέρα του εκλεκτού στελέχους σας) ζητήσαμε τότε να βγούμε στο βουνό αλλά η ηγεσία προτιμούσε να πάμε στα ξερονήσια.
Εκεί, με το πέρασμα του χρόνου και το κορύφωμα του δράματος καταλήξαμε, δυστυχώς όχι όλοι, στον σοφό συλλογισμό του Τάκη Λαζαρίδη: «Ευτυχώς που ηττηθήκαμε, σύντροφοι»!…
