Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Οποιον ρώτησα, όλα τα εξωτικά σημεία του ελληνικού ορίζοντα ήταν κατειλημμένα από τουρίστες. Κυρίως του εσωτερικού και κάμποσοι του εξωτερικού. Αφθονα αμνοερίφια. Αφθονο κοκορέτσι. Αφθονη κρασοκατάνυξη. Αφθονα ξύγκια. Αφθονες πατάτες. Αφθονες σόδες. Αφθονες μακαρονάδες. Ετσι για να ηρεμήσουμε την μπάκα μας από τα κρεατικά φορτία. Ποιοι όλοι αυτοί; Δύο κατηγορίες. Η πρώτη απ’ αυτούς που φιλοξενούνται στο σπίτι της γιαγιάς, του παππού, του εξαδέλφου, του φίλου, του κάποιου γνωστού. Φίλοι Φέρτε Φίλους Φάτε Φύγετε. Τουτέστιν οι τσαμπατσήδες. Οι μικροί. Η δεύτερη κατηγορία απ’ αυτούς που διαθέτουν μπόλικο λίπος. Πάσχα είναι να φάμε και να πιούμε σαν άνθρωποι. Σάμπως τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ζουν, τρώνε και πίνουν σαν τους Αφγανούς. Οσο τον Νεοέλληνα και να πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Τέλος πάντων. Η διαπίστωση μία και γνωστή από πολύ παλιά. Το κράτος σε χρεοκοπία. Ο μεσαίος έλληνας διαθέτει μπόλικα γρόσια. Για ώρα ανάγκης που έλεγε και η νόνα μου. Τι σημαίνει αυτό; Το εντελώς απλό. Αυτό που μου λένε οι συνάδελφοί μου στο εξωτερικό. Μια φράση μόλις έξι λέξεων. You don’ t pay your taxes. Δεν πληρώνεις τους φόρους σου. Απ’ αυτή την μεγιστοτεράστια φοροδιαφυγή και την απροσμέτρητη αισχροκέρδεια το σύστημα το ιδιωτικό, το προσωπικό, το μικρομεσαίο λειτουργεί έξω και κόντρα σε κάθε χρεοκοπία κρατική. Θέλετε και το κερασάκι στην τούρτα; Σ αυτό το τρικούβερτο Πασχαλινό γλέντι άφαντο το ΣΔΟΕ, ανύπαρκτη η Εφορία. Θα μου πείτε, πως κάνεις έτσι, μ αυτά που λες, αφήνεις στο απυρόβλητο τους πολιτικούς και ενοχοποιείς την κοινωνία. Η απάντηση μία. Την έζησα και σας την λέω όπως την είδα. Καμιά εικοσαριά νοματαίοι γύρω από ένα τραπέζι που βογγούσε από αναρίθμητα πιάτα και ποτήρια. Και κάθως τα μαχαιροπήρουνα άστραφταν και τα σαγόνια πηγαινοέρχονταν σαν τα βαγόνια φορτωμένης αμαξοστοιχίας, όλοι μα όλοι έβριζαν και μούτζωναν την κυβέρνηση, τους πολιτικούς, τους φοροφυγάδες και την άθλια, υπανάπτυκτη ελληνική κοινωνία!