Η ΕΛΛΑΔΑ είναι πολύ δύσκολο να αντέξει τις αυστηρές οικονομίες λέει στο «Βήμα» ο επικεφαλής των οικονομολόγων του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Οικονομίας του Κιέλου Γιόαχιμ Σάιντε και γι΄ αυτό υποστηρίζει ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη.
– Προσφάτως υποστηρίξατεότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποφύγει την αναδιάρθρωση. Σε ποιους υπολογισμούς στηρίζετε αυτή την άποψη;
«Η αναδιάρθρωση δεν είναι, φυσικά, βέβαιη. Ωστόσο οι αγορές εκπέμπουν το σήμα ότι θα είναι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα να αντέξει τις αυστηρές οικονομίες και να εξυπηρετήσει τα χρέη της. Γι΄ αυτό θα ήταν αναγκαίο μεγάλο πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της. Το νόημα μιας αναδιάρθρωσης συνίσταται ακριβώς στο ότι μειώνει τέτοια βάρη για να αποκτήσει με αυτό μια βάση η οποία θα κάνει δυνατή τη ρεαλιστική εξυπηρέτηση του χρέους. Φυσικά υπάρχει και η εναλλακτική λύση της διανεμητικής ένωσης, αλλά αυτή δεν είναι ρεαλιστική, κυρίως επειδή οι πολίτες των περισσότερων χωρών δεν τη θέλουν».
– Ποια μορφή αναδιάρθρωσης συνιστά, κατά τη γνώμη σας, τη μέγιστη δυνατή καταστροφή;
«Το μέγιστο πρόβλημα είναι η ανασφάλεια που μπορεί να προκύψει ύστερα από ένα σοκ. Ενα τέτοιο σοκ θα υπήρχε αν μια χώρα δήλωνε ξαφνικά ότι δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα χρέη της. Αν οι πολιτικοί δεν είναι προετοιμασμένοι γι΄ αυτό και αν δεν βρεθούν τρόποι για μια ελεγχόμενη πτώχευση, τότε θα μπορούσε να επέλθει χάος στις αγορές, σαν εκείνο που είχαμε με την κρίση των Lehman Βrothers το 2008».
– Ποια έκταση θα έπρεπε να πάρει η αναδιάρθρωσηγια να μπορέσει να απελευθερώσει μια οικονομία από τη μιζέρια της;
«Αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς με ακρίβεια. Ο λόγος είναι σήμερα συνήθως για 30%. Πρόκειται για ρεαλιστικό μέγεθος, το οποίο γίνεται προφανώς αποδεκτό και από τις αγορές. Αλλά αυτό εξαρτάται και από τις δυνατότητες του ελληνικού κράτους για περαιτέρω οικονομίες».
– Ποια από τις μορφές της αναδιάρθρωσης θα ήταν η πιο «μαλακή», πρώτον, για τους πιστωτές και, δεύτερον, για την ευρωζώνη; Μπορεί να επιτευχθεί συγκερασμός των συμφερόντων όλων των θιγομένων;
«Ο σημαντικότερος στόχος θα έπρεπε να είναι η σταθερότητα της ευρωζώνης. Η άμβλυνση των κριτηρίων του Μάαστριχτ θα αποτελούσε μεγάλο κίνδυνο, επειδή οι πολίτες θα έχαναν έτσι την εμπιστοσύνη τους στους πολιτικούς. Το βάρος της προσαρμογής θα έπρεπε να βρίσκεται στις θιγόμενες χώρες, όχι όμως μόνο σε αυτές αλλά και στους κατόχους των κρατικών ομολόγων. Οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν γιατί οι κυβερνήσεις πρέπει να εγγυώνται υψηλούς τόκους στους κατόχους ομολόγων».
– Υπάρχουν θεωρητικάή ήδη πρακτικά εφηρμοσμένα μοντέλα αναδιάρθρωσης στην Ευρώπη, ή πρόκειται για παρθένο έδαφος;
«Μέσα στην ευρωζώνη αυτό αποτελεί νεωτερισμό. Είναι σημαντικό όμως να έχουμε- για κάθε ενδεχόμενο- έναν μηχανισμό ελεγχόμενης πτώχευσης. Στην Ευρώπη έχουμε τις εμπειρίες από την αναδιάρθρωση στην Πολωνία. Θετικές είναι και οι εμπειρίες από το Κλαμπ του Λονδίνου, το οποίο ρυθμίζει τα χρέη κρατών έναντι τραπεζών».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
