Μέρες καταλλαγής, κατευνασμού των παθών και συγχώρεσης οι πασχαλινές, επιβάλλουν ταπεινότητα και εσωτερική αναζήτηση. Το Θείο Δράμα, όσο και αν δεν αγγίζει πολλούς, επιβάλλει, μέσω της παράδοσης και των λαϊκών ηθών, στον καθένα δεύτερες και τρίτες σκέψεις και- γιατί όχι;- αναθεωρήσεις και αυτοαναιρέσεις.
Η συγκυρία του εφετινού Πάσχα, επίσης, η πολύπλευρη κρίση- οικονομική, πολιτική και κοινωνική- που πλήττει τη χώρα, ενισχύει, καθιστά σχεδόν επιβεβλημένες, τέτοιες διαδικασίες εσωτερικής αναζήτησης. Δεν υπάρχει πολίτης στην Ελλάδα σήμερα που να μην αγωνιά για το μέλλον και να μην αποτιμά, είτε ατομικά είτε συλλογικά, το δύσμοιρο παρόν. Ισως περισσότερο οι φτωχοί, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και είναι αναγκασμένοι να σφίξουν τα δόντια και να προχωρήσουν.
Αλλά το ίδιο αγωνιωδώς οφείλουν αναζήτηση αυτογνωσίας και μεταμέλειας οι πλούσιοι, οι έχοντες και κατέχοντες, όπως και οι διαθέτοντες και ασκούντες εξουσία ή όσοι αναγνωρίζονται ως δημόσια πρόσωπα και είχαν ή έχουν συμμετοχή ή λόγο στις δημόσιες υποθέσεις.
Επιβάλλεται, λοιπόν, όλοι να ξαναμετρήσουν τη θέση και τον ρόλο τους, να ξαναδούν τις ευθύνες, τις όποιες ευθύνες, και να επανατοποθετηθούν, αν πραγματικά αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων και θέλουν ή απλώς φιλοδοξούν να παραμείνουν παρόντες και ενεργοί στην επόμενη, εκρηκτική κατά πάσα βεβαιότητα, περίοδο.
Και δεν είναι αυτή η αναζήτηση ηθικοπλαστική, αλλά ουσιαστική, καθώς ουδείς θα μείνει αλώβητος από την επερχόμενη δοκιμασία. Πρώτοι εμείς οι δημοσιογράφοι, άλλοι γιατί συμβιβαστήκαμε και δεν αποδώσαμε όσα βλέπαμε, άλλοι γιατί νιώσαμε της εξουσίας τα χάδια και φουσκώσαμε σαν Ινδιάνοι, άλλοι επειδή ιδιοτελώς κρίναμε ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι και συμμετείχαμε ενεργά σε αυτό και ορισμένοι επειδή πιστέψαμε τη δύναμη της ημιμάθειάς μας και κρίναμε ως πανεπιστήμονες ότι όλα τα σφάζουμε και όλα τα μαχαιρώνουμε.
Οπως και να έχει, ο Τύπος, τα ΜΜΕ, οι επιχειρηματίες, όλοι, και ιδιαιτέρως όσοι υπηρέτησαν τον ημιμαθή κύκλο της εντυπωσιοθηρίας, του λαϊκισμού και της αποβλάκωσης του φιλοθεάμονος κοινού οφείλουν εκ των πραγμάτων να κοιταχτούν ξανά στον καθρέφτη και να αντιληφθούν ότι χρόνια έπαιζαν με τη θέση και την προκοπή της χώρας. Και τώρα, αν θέλουν να επιστρέψουν κάτι στην κοινωνία, οφείλουν να αλλάξουν, να αποδεχθούν ξεχασμένες αρχές και κανόνες, να αποδώσουν τα πράγματα ως έχουν, να αναδείξουν τις απειλές, να υπηρετήσουν εντέλει το δημόσιο συμφέρον.
Αλλά και οι υπόλοιπες ισχυρές ομάδες, οι τραπεζίτες για παράδειγμα που συνεχίζουν να απολαμβάνουν αυτοί και οι παρέες τους και την ίδια στιγμή απαιτούν από τους άλλους προσαρμογή και ευελιξία. Και οι επιχειρηματίες, επίσης, που ασφαλίζονται προσωπικώς και αφήνουν τον κόσμο τους απροστάτευτο και τις επιχειρήσεις τους χωρίς φροντίδα και συνεισφορές.
Αλλά και οι εμπορευόμενοι και όσοι μεταπωλούν αγαθά και διαπραγματεύονται υπηρεσίες είναι καιρός να επιχειρήσουν νέες αποτιμήσεις για τα αγαθά τους, πιο κοντά στις ανάγκες και στις δυνατότητες των πολλών. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που πλεονεκτούν καθώς έχουν σε τούτους τους καιρούς ασφαλή εργασία, οφείλουν άλλη στάση και άλλη συμπεριφορά.
Τα πρόσωπα της πολιτικής, επίσης, οφείλουν να ξαναμετρήσουν τη συμβολή τους ή να αποτιμήσουν τη ζημιά που έκαναν στη χώρα και στον λαό μας. Να αναλάβουν κόστος και ευθύνη, και εκείνοι που άφησαν πίσω τους ανείπωτα χρέη ας ζητήσουν συγγνώμη και όσοι απόλαυσαν εισοδήματα, βάζοντας το χέρι στο μέλι, ας αποσυρθούν εγκαίρως, προτού η οργή των πολλών ανθρώπων τους κατακαύσει.
Ενα βήμα πίσω οφείλουν να κάνουν όλοι, μήπως και βρει χαραμάδα το αναστάσιμο φως και εισέλθει, να φέρει αυτογνωσία προσωπική και συλλογική, την οποία τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
