Γνωρίζετε ότι η Αμερική είναι κακιά χώρα; Οτι συμμαχεί με δικτάτορες υποανάπτυκτων χωρών και εκμεταλλεύεται ευάλωτες οικονομίες; Οτι εξοντώνει όσους υπονομεύουν τα συμφέροντά της, κάνει πολέμους για το πετρέλαιο και βασανίζει αιχμαλώτους; Και, τέλος, ότι όλα αυτά τα κάνει στο όνομα της πάταξης των απανταχού τυράννων και της διάδοσης των δημοκρατικών αξιών;
Οσοι έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό, τότε ίσως θα ΄πρεπε να δείτε το «Drunk enough to say Ι love you?» της Κάριλ Τσέρτσιλ. Οι υπόλοιποι, αν δεν είστε drunk enough, θα γίνετε μάρτυρες του πιο ασυνάρτητου και επιπόλαιου έργου της γνωστής αγγλίδας συγγραφέως.
Δεν είναι απλώς ότι η Τσέρτσιλ λέει τα αυτονόητα. Τα λέει χωρίς να μπαίνει καν στον κόπο να δημιουργήσει ένα ανεκτό δραματουργικό πλαίσιο. Η εξουσιαστική σχέση της Αμερικής με μια αδύναμη χώρα όπως η Ελλάδα (στη θέση της μπορεί να μπει οποιαδήποτε χώρα στην οποία ανεβαίνει η παράσταση) παίρνει σάρκα και οστά ως ερωτικός δεσμός ανάμεσα σε δύο ομοφυλόφιλους άνδρες. Ο Αλέξανδρος (ο Ελληνας, για όσους αναρωτιούνται) αφήνει τη γυναίκα και τα παιδιά του μαγνητισμένος από την επιθετική, επιβλητική σεξουαλική αύρα τού (Αμερικανού) Σαμ. Αν και στην αρχή λίγο διστακτικός, ο Αλέξανδρος θα φθάσει να υιοθετήσει το βίαιο φραστικό στυλ του νέου συντρόφου του. Μαζί θα κάνουν σχέδια για μαζικές σφαγές, βόμβες διασποράς, εξαγωγές άνθρακα, αλλά και ταξίδια στο Διάστημα.
Ο διάλογός τους αποτελείται από κομματιασμένες προτάσεις που δεν ολοκληρώνονται ποτέ, σαν να μην υπάρχει λόγος να κουράζονται εφόσον ο ένας ξέρει τι έχει στο μυαλό του ο άλλος. Το αποτέλεσμα θυμίζει λίστα νεοφώτιστου εχθρού των ΗΠΑ που αραδιάζει ονόματα, τοποθεσίες, χημικά όπλα, αριθμούς θυμάτων, τρόπους βασανιστηρίων κ.ο.κ. μόνο και μόνο για να ερεθιστεί με τον απολογισμό.
Σαμ: Βγαίνουν αποτελέσματα, κερδίσαμε στη…
Αλέξανδρος: γιέι…
Σαμ: και στο Αφγανιστάν ο δικός μας βγήκε…
Αλ.: αυτός της CΙΑ;..
Σαμ: Γεωργία, τικ…
Αλ.: Ουζμπεκιστάν; γιατί εκεί βράζουν…
Σαμ: μάλλον μέτρια στη Βολιβία…
Αλ.: αυτός με το πουλόβερ;..
Σαμ: και ο Σαντάμ σκατά, δεν είναι πια να τον…
Αλ.: μερικές φορές η προπαγάνδα δεν φτάνει για να… Σαμ: στρατιωτική λύση…
Αλ.: οι χαρές στη ζωή μου δεν έχουν τελειωμό…
Ή αλλού:
Σαμ: Κάστρο, Αλιέντε, αγιατολάχ Χομεϊνί…
Αλ.: Λουμούμπα, Οσάμα, Σαρλ ντε Γκωλ…
Σαμ: Μάικλ Μάνλεϊ…
Αλ.: Νγκο Ντιν Ντιέμ…
Σαμ: αλλά δεν τους φάγαμε όλους τους γαμιόληδες, οπότε…
Το ατέρμονο πινγκ πονγκ κουράζει τον θεατή από το πρώτο λεπτό (ευτυχώς η παράσταση διαρκεί μόνο πενήντα). Η ιδέα της Τσέρτσιλ, να εξερευνήσει δηλαδή τη σχέση αγάπης- μίσους που διατηρούν οι περισσότερες χώρες στον πλανήτη με την Αμερική μέσα από τη σχέση δύο ανδρών, μπορεί να ακούγεται ενδιαφέρουσα, στην πράξη όμως παραμένει ένας σκελετός που δεν αναπτύσσεται ποτέ σε κανονικό σώμα. Ο ερωτευμένος Αλέξανδρος ταυτίζεται με τον ισχυρό Σαμ, αν και στην πορεία αρχίζει να έχει ενδοιασμούς. Δεν ξέρουμε πού θα οδηγηθεί η σχέση τους και ούτε μας νοιάζει. Ευχόμαστε μόνο το χοντροκομμένο αυτό τσαλαβούτημα στην ιστορία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα. «Κάποιοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως με τον πόλεμο στο Ιράκ,λες και ήταν κάποια ανωμαλία του Μπους και των νεοσυντηρητικών, αλλά όσο και αν δείχνει ακραίο περιστατικό δεν αποτελεί εξαίρεση στον γενικό κανόνα της αμερικανικής πολιτικής στο μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας της. Οταν έγραφα το έργο,μέσα στα άλλα ήθελα να πω ακριβώς ότι όλα αυτά δεν προέκυψαν με τον Μπους ούτε και θα εξαφανιστούν μαζί του» γράφει η Τσέρτσιλ στο εισαγωγικό σημείωμα, επιβεβαιώνοντας το πνεύμα αφέλειας μέσα στο οποίο υλοποιήθηκε το κείμενό της το 2006.
Ενδεχομένως μια λύση θα ήταν να προσπαθήσει ο σκηνοθέτης να δημιουργήσει όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη περσόνα για κάθε ήρωα. Να πάρει τα ψήγματα που προσφέρει η συγγραφέας και να τα καλλιεργήσει ώσπου να αποδώσουν καρπούς. Να επιχειρήσει, όσο είναι εφικτό, να πλάσει την ιστορία μιας σχέσης- από τον ενθουσιασμό του πρώτου καιρού ως τις αμφιβολίες της ωριμότητας. Δυστυχώς η Κατερίνα Μπερδέκα δεν το κατάφερε αυτό. Για να είμαστε ακριβείς, δεν κατάφερε απολύτως τίποτε. Πήρε ένα κουραστικό, αυτιστικό κείμενο και του έβγαλε τον χειρότερο εαυτό. Οι δύο ηθοποιοί κάθονται σε έναν μακρόστενο πάγκο στο κέντρο της σκηνής. Ενίοτε ξαπλώνουν επάνω του ή από κάτω του, ή κυνηγιούνται γύρω από αυτόν ώσπου να λαχανιάσουν. Βγάζουν μπλούζες, βάζουν μπλούζες ή και καμιά κουκούλα. Γενικώς, όλα όσα κάνουν μοιάζουν να τα κάνουν προκειμένου να μη στέκονται άπραγοι μπροστά μας. Κίνηση για την κίνηση, για την εκτόνωση, για το γέμισμα του σκηνικού χρόνου.
Οι δύο ηθοποιοί κολυμπούν στην ασάφεια. Δεν οικοδομούν ευκρινή πορτρέτα που θα καταστήσουν τους ήρωες πειστικούς. Ο Γιώργος Ντούσης μεταδίδει αρχικά την ευάλωτη διάσταση του Αλέξανδρου, σταδιακά όμως στεγνώνει και εξατμίζεται- δεν εξελίσσεται. Ο Ενκε Φεζολάρι επιλέγει μια θηλυπρεπή ειρωνεία για να εκφράσει την ανωτερότητά του απέναντι στον Αλέξανδρο, το κάνει όμως στερεοτυπικά και χτυπάει τοίχο. Μένει στην επιφάνεια και στερεί από τον Σαμ τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει μια περισσότερο σύνθετη προσωπικότητα.
salome@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
