Ακούγοντας το Πάσχα
Στην Κέρκυρα όλα γίνονται κατ΄ αρχήν για τους Κερκυραίους. Απλώς τυχαίνει κάποια πράγματα, όπως το πολύπλοκο τελετουργικό της Μεγάλης Εβδομάδας, των Παθών και της Ανάστασης, να τα παρακολουθούν και πολλοί επισκέπτες. Να τα παρακολουθούν. Γιατί οι ίδιοι οι Κερκυραίοι τα αισθάνονται με τον δικό τους, ξεχωριστό,τρόπο, τα αποκρυπτογραφούν με τους δικούς τους κώδικες. Ή, καλύτερα, τα ακούν, όπως λένε και οι ίδιοι. Γιατί αυτά τα πράγματα μιλούν στην ψυχή τους, είναι κομμάτι της ζωής τους. Μόνο που εδώ μεγαλώνει η κλίμακα και το τελετουργικό του Πάσχα τείνει να γίνει στάση ζωής, μια δυνατή εικόνα της κοσμοθεωρίας του τόπου.
Δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό δρώμενο. Είναι κάτι γενικότερο, με ιστορία, φιλοσοφία, παράδοση, μουσική. Και μπορείς να πλησιάσεις τα εσώψυχα του τελετουργικού της Μεγάλης και της Νιας Βδομάδας αν ξεχάσεις ότι είσαι επισκέπτης και ακολουθήσεις τους ντόπιους πίσω από το Λιστόν, πίσω από τη Σπιανάδα και το Καμπιέλο, πέρα από τα Μουράγια, στο νεκροταφείο της πόλης ή στα αγροκτήματα και στους ελαιώνες της Λευκίμμης όπου ανεμίζουν τα λάβαρα της Ανάστασης μέσα στην άνοιξη. Εκεί δεν πάει το πλήθος των επισκεπτών, αλλά σεργιανά η ψυχή της Κέρκυρας. Μακάριος όποιος άκουσε το Πάσχα της…
Το σκηνικό της Μεγάλης Εβδομάδας
Κέρκυρα, Καμπιέλο, Aγιος Νικόλαος των Γερόντων. Μεγάλη Παρασκευή πρωί και οι ιερουργοί προχωρούν στην Αποκαθήλωση. Καθώς σηκώνουν ψηλά το σώμα του Εσταυρωμένου, οδηγούν τα μάτια προς το τέμπλο και το περίτεχνο ξύλινο ταβάνι. Οι εικόνες του τέμπλου είναι του ονομαστού αγιογράφου Εμμανουήλ Τζάνες, του οποίου ο Εσταυρωμένος σε φυσικό μέγεθος είναι στερεωμένος στον τοίχο. Ο ναός είναι παλιός, παμπάλαιος – άρχισε να χτίζεται τον 14ο αιώνα – και γι’ αυτό ονομάζεται «των γερόντων».
Εδώ στις 11 Φεβρουαρίου 1770 βαφτίστηκε ο μετέπειτα κυβερνήτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, κόμης Ιωάννης Καποδίστριας. Απίστευτο πράγματι σκηνικό για Αποκαθήλωση. Οπως ακριβώς και όλη η Κέρκυρα. Είναι το αυθεντικό σκηνικό για να εκτυλιχθεί μια μοναδική εκδοχή του Θείου Πάθους. Και η κερκυραϊκή εκδοχή του Πάθους έχει εμφανή τη σφραγίδα του τόπου: της ιστορίας του, του πολιτισμού των ανθρώπων του, των μνημείων της πόλης, των χρωμάτων της εξοχής. Το τελετουργικό της Μεγάλης Εβδομάδας και της Λαμπρής μπορεί να εκτυλιχθεί μόνο στην Κέρκυρα, όπως και η Κέρκυρα δεν μπορεί να εκφράσει το παράξενο αίσθημα της χαρμολύπης μέσα από ένα άλλο τελετουργικό.
Η μελωδία των καντουνιών του Καμπιέλο
Στο Καμπιέλο, την καρδιά της παλιάς πόλης, η ζωή συνεχίζει να κάνει το κόρσο της (να προχωρεί) εδώ και αιώνες ανάμεσα στο ίδιο σκηνικό. Η πόλη κρατά ζωντανές τις αναμνήσεις της από τον καιρό των Αγγλων, τον 17ο αιώνα. Βγαίνεις από την εξώπορτα του Αγίου Νικολάου των Γερόντων – του «Αϊ – Νικόλα ντε Βέκια», όπως τον λένε οι Κερκυραίοι – , κατεβαίνεις τη «σκαλινάδα» και χάνεσαι στις ρούγες, στα καντούνια και στις περίκλειστες πλατείες.
Ετσι φτάνεις και στο Καντούνι της Φιλαρμονικής. Ονομάστηκε έτσι γιατί κάποτε στεγαζόταν εδώ η παλαιά Φιλαρμονική Εταιρεία της Κέρκυρας. Και τώρα όμως από τα κλειστά παράθυρα του Μεγάρου Θεοτόκη δραπετεύουν κάποιες νότες. Προέρχονται από μια άλλη, αγαπημένη και αυτή, φιλαρμονική της πόλης, τον «Μάντζαρο», την «μπλε», η οποία ιδρύθηκε το 1890. Ανεβαίνεις τη «μελωδική» ξύλινη σκάλα και βρίσκεσαι σε ένα άλλο σύμπαν, γνήσια κερκυραϊκό. Ο «Μάντζαρος» θα συνοδεύσει τους επιταφίους παίζοντας τη Μarcia Funebre Νo 2 του Τζιουζέπε Βέρντι.
Η τρίτη φιλαρμονική της πόλης – Φιλαρμονική Eνωση «Καποδίστριας» είναι το επίσημο όνομά της – θα παίξει την Εlegia Funedre, τη Sventura του Μαριάνι και το Πένθιμο Εμβατήριο του Σοπέν. Ιδρύθηκε μόλις το 1980 – από μουσικούς οι οποίοι αποχώρησαν από την Παλαιά – είναι η πιο νέα και η πιο φαντασμαγορική στην εμφάνιση μέσα στις κατακόκκινες στολές της. Τα έντονα χρώματά της φαντάζουν «ελαφριά» στα μάτια των αυστηρών παραδοσιακών Κερκυραίων.
Η παλαιά Φιλαρμονική με το βαθύ κόκκινο, σχεδόν βιολετί, διακριτικό σιρίτι – η «κόκκινη» – δίνει τον ρυθμό του πένθους με το Αdagio του Αλμπινόνι. Και εδώ ο Αγιος έβαλε το χέρι του. Ιδρύθηκε το 1840, όταν, τρία χρόνια νωρίτερα, οι Αγγλοι σταμάτησαν να παραχωρούν την μπάντα του στρατού για τη λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος. Αυτή η φιλαρμονική έπαιξε για πρώτη φορά τον Εθνικό Υμνο του Νικολάου Χαλικιόπουλου Μάντζαρου και τον Ολυμπιακό Υμνο του Σπύρου Σαμαρά στην τελετή έναρξης των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1896. Αλλο ένα ζωντανό κομμάτι ιστορίας μέσα στο παρόν. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα η παλαιά Φιλαρμονική έχει μετακομίσει σε κτίριο της Νικηφόρου Θεοτόκη, του δρόμου που ήταν πάντα η κεντρική εμπορική αρτηρία της παλιάς πόλης.
Οι marcies, πένθιμα ή θριαμβευτικά εμβατήρια, αρχίζουν να ακούγονται ήδη από την Κυριακή των Βαΐων, κατά τη λιτάνευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος. Ο «Μάντζαρος» παίζει «Τα Βάια» του κερκυραίου συνθέτη Σωτηρίου Κρητικού. Αυτή η φιλαρμονική, η «μπλε», παιάνισε τον Εθνικό Υμνο – έχει το όνομα του επίσης κερκυραίου συνθέτη του – στην τελετή έναρξης των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στο καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1896.
Παρέλαση επιταφίων όλη μέρα στη Σπιανάδα
Στην περιφορά του επιταφίου της Μητρόπολης και στη λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνος παίζουν σε πλήρη σύνθεση και οι τρεις φιλαρμονικές της πόλης. Τη Μεγάλη Παρασκευή τμήματα όλων των φιλαρμονικών ξεκινούν από τις 2 το μεσημέρι να συνοδεύουν πλήθος επιταφίων, «πλημμυρίζοντας» τα καντούνια με πένθιμες νότες.
Οι τροχιές των επιταφίων ξεκινούν από διάφορες αφετηρίες της παλιάς πόλης και συναντώνται στις διασταυρώσεις των πλακόστρωτων με μαύρες ηφαιστειακές πέτρες από την εποχή των Ενετών καντουνιών. Ο ένας επιτάφιος δίνει προτεραιότητα στον άλλο, ώσπου να συγκλίνουν όλοι στη Σπιανάδα, προτού πάρουν τον δρόμο της επιστροφής στις εκκλησίες από όπου ξεκίνησαν.
Η έξοδος των επιταφίων στους δρόμους εγκαινιάζεται από τον Παντοκράτορα στο Καμπιέλο και τη Σπηλαιώτισσα στο Νέο Φρούριο, ενώ ετοιμάζεται για την περιφορά και ο επιτάφιος του Αγίου Νικολάου των Λουτρών. Τμήμα μιας από τις μπάντες της πόλης τρέχει προς τη θάλασσα για να τον συνοδεύσει. Ο επιτάφιος βγαίνει, καθώς πίσω στο φόντο τα πλοία πηγαινοέρχονται πάνω στη γαλάζια θάλασσα.
Οι επιβάτες μπορεί να μην ακούν την μπάντα και το «κόρο», τη χορωδία, αλλά σίγουρα θα βλέπουν το προοίμιο της συμφωνίας της Κέρκυρας, τα Μουράγια. Αυτή η εικόνα κρύβει μέσα της όλη την ομορφιά, την ιδιαιτερότητα, την τρέλα της Κέρκυρας. Να, όπως η εκκλησία μέσα στο παλαιό βενετσιάνικο φρούριο, από όπου έχει σειρά να βγει ο επόμενος επιτάφιος. Και βγαίνει, αυτός ο χριστιανικός επιτάφιος κορνιζαρισμένος μέσα σε δωρικούς στύλους, κάτω από το αέτωμα ενός αρχαιοελληνικής αρχιτεκτονικής ναού. Προς στιγμήν αναρωτιέσαι αν θα μπορούσε να ήταν κάπως έτσι και οι λατρευτικές πομπές της παλιάς θρησκείας. Μόνο εδώ μπορείς να βρεθείς μπροστά σε τέτοια μπερδέματα.
Ακόμη ένα καράβι περνά ανάμεσα στα στηρίγματα της καμπάνας του Αγίου Γεωργίου και παραπλέει κι αυτό τα Μουράγια. Αν καθυστερούσε κάμποσες ώρες, οι επιβάτες του θα είχαν την εμπειρία να δουν και σίγουρα να ακούσουν και τις τρεις μπάντες που πάντα συνοδεύουν τον επιτάφιο της Μητρόπολης, ο οποίος βγαίνει τελευταίος και περνά από τον παραλιακό δρόμο, την Αρσενίου. Τα καράβια όμως βιάζονται, γιατί βιάζονται και οι επιβάτες τους να φτάσουν και να δουν όσο πιο πολλούς επιτάφιους μπορούν.
Και οι Κερκυραίοι θέλουν να βλέπουν οι ξένοι τους επιταφίους τους και τους «μοιράζονται» μαζί τους, αρκεί να μη μιλάνε την ώρα που η παλαιά Φιλαρμονική παίζει το Αdagio. Ολους, εκτός από έναν που έχουν κρατήσει για τον εαυτό τους, τον πιο συναισθηματικά φορτισμένο. Τον επιτάφιο του νεκροταφείου. Αυτός δεν είναι μέσα στα προγράμματα που μοιράζονται στο λιμάνι. Είναι βουβός σαν τον πόνο των ανθρώπων που αποχωρίστηκαν πρόσφατα προσφιλή τους πρόσωπα. Και ας παίζει και εκεί η μπάντα. Η ατμόσφαιρα δεν προμηνύει ότι η Ανάσταση είναι τόσο κοντά…
Με τον Αγιο και τον «Αμλέτο» το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου στη μεγάλη πλατεία
Το Λιστόν, τα μόνιππα, το γήπεδο του κρίκετ, το πάλκο, η Κάτω πλατεία, η Πάνω πλατεία, η Σπιανάδα ολόκληρη, μένουν εκστατικά ακίνητα το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου. Μόνο τα πορφυρά υφάσματα κρεμασμένα στα παράθυρα, σήμα σεβασμού στον Αγιο Σπυρίδωνα, κυματίζουν στο ελαφρύ αεράκι που φέρνει από την οδό Ευγένιου Βουλγάρεως ευωδιά πασχαλιάς και λιβανιού μαζί. Ο Παύλος Παλαιολόγος στο χρονογράφημά του «Μπροστά στο Σκήνωμα του Αγίου», εδώ στο «Βήμα», έγραφε: «Κέρκυρα θα πει Αγιος Σπυρίδων και μουσική. Αφαιρέστε της αυτά τα δύο, το θρησκευτικό και το μουσικό στοιχείο, και της αφαιρείτε το χρώμα της».
Και αυτή την ώρα, στις 9 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, εμφανίζονται και τα δύο στη μεγάλη πλατεία. Το Σκήνωμα {{{ moto }}} του Αγίου και οι φιλαρμονικές. Γι΄ αυτό η Σπιανάδα, η Κέρκυρα, παρακολουθεί άφωνη. Γιατί βρίσκονται ενώπιόν της τα ιερά και τα όσιά της. Μαζί και ο επιτάφιος του Αγίου Σπυρίδωνος, ο σταυρός του μαρτυρίου, ο δεσπότης, ο κλήρος, αξιωματικοί του ναυτικού, Οδηγοί, πρόσκοποι, μαθητές, όλα τα κομμάτια μιας κατανυκτικής λιτανείας, όλοι με αργό βήμα και σιωπηλοί. Και οι θεατές σιωπηλοί περιμένουν να προσκυνήσουν τον Αγιο.
Οι νότες του «Μάντζαρου» από την πένθιμη του μυστικοπαθούς συνθέτη Δημητρίου Ανδρώνη (1866 – 1918) ακούγονται μπροστά στο Παλαιό Φρούριο και ο «Καποδίστριας» έχει φτάσει μπροστά στο Ανάκτορο Μιχαήλ και Γεωργίου παίζοντας το πένθιμο εμβατήριο από την Ηρωική του Μπετόβεν, όταν η παλαιά Φιλαρμονική εμφανίζεται στην πάνω γωνία του Λιστόν, παιανίζοντας τον θρυλικό «Αμλέτο» – κάτι σαν αναστεναγμός της Κέρκυρας –, το πένθιμο εμβατήριο από την ομώνυμη όπερα του Φράνκο Φάτσιο.
Τέσσερις ναύτες κρατούν την «ουρανιά» – υφασμάτινο σκίαστρο στερεωμένο σε τέσσερα κοντάρια –, όχι όμως επάνω από το Σκήνωμα, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες λιτανείες, αλλά επάνω από τον επιτάφιο. Σε αυτή τη λιτανεία ο Άγιος χοροστατεί ως επίσκοπος.
Θεϊκό άγγιγμα στο Λιστόν το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής
Επιτάφιοι έρχονται και φεύγουν ως τις 9.30 το βράδυ στη Σπιανάδα, αλλά τα αφτιά είναι στραμμένα προς τα Μουράγια. Από εκεί έρχεται το σύνθημα. Από την Αρσενίου ακούγονται μακρινές νότες για να ρυτιδώσουν την κατανυκτική βραδιά. Ακούγεται ο επιτάφιος της Μητρόπολης που βγήκε από τη Σπηλιά τελευταίος, στις 10 το βράδυ, και πλησιάζει. Συγκλονιστική πομπή. Κάτω από την αψίδα του Αγίου Γεωργίου, δίπλα στο ανάκτορο Μιχαήλ και Γεωργίου, περνά πρώτα η φιλαρμονική ορχήστρα «Καποδίστριας» με όλη τη σύνθεσή της, κάπου 100 μουσικοί, και την πιο επίσημη στολή της, τις χρυσαφιές περικεφαλαίες με τα κόκκινα λοφία.
Μεσολαβούν σχολεία της πόλης της Κέρκυρας και ακολουθεί η μπάντα «Μάντζαρος» με 180 μουσικούς κι άλλα σχολεία και μετά η παλαιά Φιλαρμονική με ένα σύνολο 150 μουσικών. Στην «τελική ευθεία» μπροστά από την «κοντράδα» του Λιστόν φαίνεται σαν να αναπαριστώνται οι βροντές και οι αστραπές τη στιγμή του «Τετέλεσται» στον Γολγοθά. Οι βροντές από τα κρουστά και οι αστραπές από τις αντανακλάσεις των χάλκινων πνευστών.
Αργότερα, γύρω στα μεσάνυχτα, μόλις τελειώσει η περιφορά, εμφανίζονται οι υπάλληλοι του δήμου με τις σκάλες «παραμάσχαλα», για να αλλάξουν τους μοβ λαμπτήρες στα φανάρια του Λιστόν με άσπρους, για να είναι όλα έτοιμα για τις χαρμόσυνες φωταψίες της Ανάστασης. Οταν και ο μεγάλος σταυρός του Φρουρίου από μοβ που ήταν όλη την εβδομάδα θα γίνει το Μεγάλο Σάββατο ολόλευκος.
Ημουν κι εγώ εκεί, στο Πεντοφάναρο, το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου
Οι επισκέπτες μαζεύουν από τον δρόμο τα κομμάτια του «καθαγιασμένου» πηλού και τα παίρνουν μαζί τους, θραύσματα μνήμης, ενθύμια μιας ξεχωριστής στιγμής μέσα στη ροή του χρόνου. Αιώνες οι «μπότηδες» συμπαρασύρουν μαζί τους έξω από τα σπίτια το κακό, εκατοντάδες χρόνια σπάζουν και τα δύο μαζί σε χίλια κομμάτια μπροστά στα καντούνια. Αυτή τη φορά όμως ήμουν κι εγώ εκεί στο Πεντοφάναρο, Μέγα Σάββατο μεσημέρι, στη θριαμβευτική στιγμή του κερκυραϊκού Πάσχα.
Μόλις ο Αγιος επιστρέψει στον ναό Του περιμένοντας τα «Μπάσματα» της Νιας Τρίτης για να εναποτεθεί ξανά στη λάρνακά Του, η ατμόσφαιρα στη Σπιανάδα αλλάζει. Το σύνθημα δίνουν οι πρώτοι στολισμένοι με κορδέλες «μπότηδες» – μεγάλα πιθάρια γεμάτα νερό για να σπάνε με θόρυβο – που κάνουν την εμφάνισή τους στα παράθυρα των κτιρίων γύρω από το Πενταφάναρο. Τότε σπάει η σιωπή και σπεύδουν όλοι να καταλάβουν μια θέση με καλή θέα.
Και όταν στις 11 το πρωί ηχούν οι καμπάνες της Πρώτης Ανάστασης, η φασαρία γίνεται «σμπάρα» από την πτώση των κανατιών σε όλη την πόλη, ένα έθιμο με ενετικές ρίζες: «Οι Βενετσιάνοι είχανε μάθει στους Κερκυραίους τη γιορτή, οι Κερκυραίοι ζούσαν από τη γιορτή, ζούσαν με τη γιορτή, ζούσαν για τη γιορτή» γράφει η Νινέττα Χ. Λάσκαρι στο βιβλίο της «Κέρκυρα, μια ματιά μέσα στο χρόνο (1204 – 1864)».
Αυτό το κλίμα διατηρείται στη Σπιανάδα ως τα μεσάνυχτα, όταν από την Αγία Παρασκευή στην Πόρτα Ρεμούνδα ξεκινά η πομπή της Ανάστασης που φτάνει στο πάλκο της Πάνω πλατείας. Τα πυροτεχνήματα επάνω από το Παλαιό Φρούριο είναι όντως εντυπωσιακά, αλλά η πιο ειδυλλιακή εικόνα της Ανάστασης στην Κέρκυρα είναι το «ποτάμι» από τις φλόγες των λαμπάδων της Ανάστασης που «ξεχειλίζει» στη Σπιανάδα και «κυλά» στην ακτογραμμή του κόλπου της Γαρίτσας ως τον Ανεμόμυλο, όπου το πλήθος έψελνε το «Χριστός Ανέστη».
«Ταμένοι» και «βουρλισμένοι»
Νωρίς το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, προτού ακόμη χαράξει, εμφανίζονται στα τραπεζάκια του Ζήσιμου οι «βουρλισμένοι» και στο κεντρικό περίπτερο της Σπιανάδας οι «ταμένοι». Οι επισκέπτες δεν ξυπνούν τόσο πρωί, και έτσι οι Κερκυραίοι μπορούν να κάνουν επιτέλους τα δικά τους. Περιμένουν τώρα να ακούσουν με την ησυχία τους τις μπάντες να συνοδεύουν με νικητήρια εμβατήρια τις εικόνες της Ανάστασης που θα κάνουν κι αυτές με τη σειρά τους τη βόλτα τους στη Σπιανάδα…
Μια Βδομάδα στη φύση και στις ψυχές
Σαν τη θάλασσα της Γαρίτσας η φύση «κυματίζει» στους χαμηλούς λόγους γύρω από τους Χωροεπισκόπους, στην καρδιά της βόρειας Κέρκυρας, το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα. Οι ελαιώνες είναι χρωματισμένοι και αυτοί με την πατίνα του χρόνου. Οι ποικιλόμορφοι κορμοί έχουν αποτυπωμένη επάνω τους μια ολόκληρη ιστορία. Και τα κυπαρίσσια πετάγονται επάνω και από τις πιο ψηλές ελιές για να δημιουργήσουν πραγματικά το νησί των Κορφών. Σε αυτό το φόντο ακούγεται η ευχή «κάθε σου μέρα Λαμπρηά, κόρη μου» και τσουγκρίζουν τα αβγά που είναι βαμμένα με φύκια από τη Λευκίμμη.
Πριν από τη Λευκίμμη, στην άλλη γωνιά της Κέρκυρας, κάπου κοντά στους Ρουμανάδες, τη Νια Δευτέρα, ένα τραπέζι ακουμπά στον κόκκινο τοίχο του παλιού υποστατικού που το τριγυρίζουν οι ελαιώνες. Μια εικόνα, ένα θυμιατό, δύο λευκοί κρίνοι και τρία κόκκινα τριαντάφυλλα δείχνουν ότι αναμένεται κάποια σπουδαία επίσκεψη. Και πράγματι, αναστάσιμα τροπάρια ακούγονται προτού ακόμη προβάλουν από τον πράσινο ορίζοντα πρώτα το ψηλό κοντάρι με τις κόκκινες και άσπρες κορδέλες και τον σταυρό στην κορυφή, το λάβαρο της Ανάστασης, ο σταυρός του μαρτυρίου, τα εξαπτέρυγα, ολόκληρη πομπή που έφτασε ως εδώ, οδηγούμενη από μια παλιά παράδοση, σε ένδειξη σεβασμού στην αρχοντική οικογένεια που δέσποζε στην περιοχή.
Μια τέτοια πομπή βγαίνει λίγο αργότερα και από την πρώτη εκκλησία της Λευκίμμης. Μια γερόντισσα με την παραδοσιακή άσπρη μαντίλα της και μια νέα κοπέλα με μοντέρνα ρούχα κρατούν από κοινού την εικόνα της Ανάστασης. Η τοπική μπάντα με τα πορτοκαλί διακριτικά της είναι φυσικά παρούσα. Από κάθε εκκλησία από την οποία περνά η πομπή βγαίνουν και άλλες εικόνες, ώσπου γίνεται μια μεγάλη λιτανεία που «κυλά» στους δρόμους της κώμης. Προπορεύεται ένα λάβαρο με την εικόνα της Ανάστασης επάνω σε πολύ ψηλό ιστό, το οποίο κουμαντάρει ένας γεροδεμένος άνδρας. Ξαφνικά η πομπή σταματά και προσανατολίζεται προς τα δυτικά ψέλνοντας το απολυτίκιο του Αγίου Σπυρίδωνος. Προς τα εκεί βρίσκονται η πόλη της Κέρκυρας και ο ναός του Αγίου.
Κάτω είναι στρωμένα κολλαριστά ασπροκέντια, σεντόνια και μαξιλάρια με λουλουδοπέταλα. Οι ιερείς γονατίζουν, διαβάζουν το Ευαγγέλιο και κάνουν δεήσεις. Ακολουθεί ένα αναστάσιμο ξέσπασμα με ισχυρές εκρήξεις και πυροβολισμούς. Αυτή η δέηση επαναλαμβάνεται για μία ακόμη φορά, προς τα ανατολικά, σε άλλο σημείο της διαδρομής μέσα στη Λευκίμμη, προτού οι εικόνες επιστρέψουν στο τέμπλο και λίγο προτού ολόκληρη η Κέρκυρα αρχίσει να νοσταλγεί την ατμόσφαιρα του Πάθους και της γιορτής, και να αδημονεί για την επόμενη Μεγάλη και Νια Βδομάδα.
ΠΡΟΣΒΑΣΗ
Με πλοία διαφόρων ταχυτήτων από Ηγουμενίτσα, τηλ. 26650 28085. Η Ηγουμενίτσα απέχει από την Αθήνα (μέσω της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου) 480 χλμ. Με αεροπλάνα της Ολυμπιακής και της Αegean.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Ενδεικτικά σε λιγότερο πολυσύχναστες από την πόλη περιοχές, όπως στα Γουβιάστο Louis Corcyra Βeach (τηλ. 26610 90196 – 8), στη Δασιάστο Χανδρής Δασιά (τηλ. 26610 97100) και στο Οscar (τηλ. 26610 93371), στο Livadi Νaysika Ηotel (τηλ. 26610 93496),στα διαμερίσματα Καρυδιά (τηλ. 26610 93432), στη Μέση στο Αeolos Βeach (τηλ. 26610 33132), στην Κάτω Κορακιάναστο Εtrusco Αpartments (τηλ. 26610 93342) και στο Casa Lucia (τηλ. 26610 91419). Στον Πέλεκα, στο Levant (τηλ. 26610 94230).
ΦΑΓΗΤΟ
Στην πόλη, στα εστιατόρια Βενετσιάνικο Πηγάδι, Δημαρχείο, Ρεξ, στην ψαροταβέρνα Επίνειον, στον Ρουβά, στην Πιπερίτσα. Στο Κομμένο, στον Αριστο. Στους Κυνοπιάστες, στον διάσημο Τρύπα. Στο Κοντοκάλι, στον Γκερέκο και στη Ρούλα. Στις Μπενίτσες, στον Παξινό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
