O πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου παρουσίασε την Παρασκευή, πρώτα στο Υπουργικό Συμβούλιο και ακολούθως στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2012-2015, το οποίο ισοδυναμεί με μνημόνιο Νο 2, καθώς έρχεται να καλύψει τις πολλές αμφισβητήσεις της τρόικας και των αγορών για τη λεγόμενη διατηρησιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Από αυτό το πρόγραμμα, από την αξιολόγησή του σε πρώτη φάση και από την εφαρμογή του στη συνέχεια, θα κριθεί αν η Ελλάδα είναι σε θέση να αποπληρώσει το υπέρογκο δημόσιο χρέος και να τύχει της επιπρόσθετης βοήθειας των εταίρων και συμμάχων της, ώστε να αντιμετωπίσει από εκεί και πέρα τις όποιες αμφισβητήσεις.
Η όλη ατμόσφαιρα της χθεσινής ημέρας δεν ήταν η καλύτερη. Στο Υπουργικό Συμβούλιο οι «κοινωνιστές» επιχείρησαν μπλόκο στις μεταρρυθμίσεις και στα μέτρα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα οι αμφισβητήσεις ήταν από την πλευρά εκείνων που πιστεύουν ότι οι πολιτικές που επιλέγονται είναι ξέπνοες και αναντίστοιχες του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα.
Γενικά οι πρώτες εκτιμήσεις και αξιολογήσεις, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, δεν είναι ενθουσιώδεις.
Για τις διεθνείς αγορές τα ελληνικά βήματα μοιάζουν μικρά και αργόσυρτα, θεωρούνται υποδεέστερα της κρισιμότητας των οικονομικών συνθηκών και του προβλήματος.
Ούτε οι άνθρωποι των αγορών ούτε οι περισσότεροι των εταίρων μας κατανοούν τους ελληνικούς ενδοιασμούς για τις ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων όπως της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, αμφισβητούν ότι θα υπάρξει ενδιαφέρον για μειοψηφικά πακέτα μετοχών υπό κρατικό έλεγχο και διοίκηση επιχειρήσεων και γενικά θεωρούν ότι η ελληνική πολιτική τάξη παραμένει αδιόρθωτη και μόνο αναδιάρθρωση, «κούρεμα» και χρεοκοπία τής πρέπουν.
Αυτή είναι σε χοντρές γραμμές η ατμόσφαιρα. Τα βασικά σενάρια, από εδώ και πέρα, είναι τρία: Το πρώτο θέλει τη χώρα να εγκλωβίζεται σε μια άκαρπη συζήτηση με την τρόικα, στη διάρκεια της οποίας μπορούν να συμβούν «ατυχήματα», ικανά να επιβάλουν μια επαχθή αναδιάρθρωση του χρέους και να βυθίσουν την ελληνική οικονομία και πολιτική στην απόλυτη ανυποληψία, με συνέπειες απροσδιόριστες.
Το δεύτερο θέλει τον κ. Παπανδρέου να ξεπερνά τις εσωτερικές αντιδράσεις, να οργανώνει άριστα την κυβέρνησή του, να συμφωνεί έπειτα από διαβουλεύσεις με την τρόικα την επιτάχυνση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και να λαμβάνει ως δώρο έναντι αυτής της προσπάθειας μια γενναία επιμήκυνση που θα διευκολύνει τη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος.
Και το τρίτο προβλέπει επιδείνωση του πολιτικού προβλήματος, αδυναμία της κυβέρνησης να προωθήσει τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις και προκήρυξη εκλογών, από τις οποίες δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα τεθεί ζήτημα συγκυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων με συμμετοχή και ανεξάρτητων προσωπικοτήτων και σκοπό να αναλάβει τη δύσκολη δουλειά για ένα-δυο χρόνια και να προσπαθήσει να βγάλει σιγά-σιγά τη χώρα από την κρίση, εφαρμόζοντας ευρύτατο πρόγραμμα αλλαγών ικανό να προσφέρει αξιοπιστία στην οικονομική πολιτική και να επιτρέψει τη διεκδίκηση μιας ευνοϊκής επιμήκυνσης των χρεών, που δεν θα θίγει τις αγορές και θα ανοίγει ξανά τις πόρτες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ουδείς μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια ποιο από τα τρία θα επικρατήσει. Ωστόσο υπάρχουν στοιχεία που φανερώνουν το επικρατέστερο…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
