Βία, λεκτική και σωματική, παντού. Από τα μπάζα της Κερατέας ως τις τηλεοπτικές συχνότητες και τον Πάγκαλο, και από τα ΚΑΠΗ Αγίων Αναργύρων στην Πάτρα, στην ομιλία του Νομπελίστα. Υβρεις, ξύλο, αίμα, καταστροφές, μια αγανάκτηση για όλα και από όλους, ψηλά-χαμηλά, πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά. Ξεφύγαμε…
Δεν έχει λογική η βία. Αν αρχίσουμε να τη δικαιολογούμε, χάσαμε το νόημα. Εχει όμως ερμηνεία. Οποιος θέλει να δει, βλέπει. Οποιος κλείνει τα μάτια, το πιθανότερο είναι ότι θα τη βρει μπροστά του. Αφού πρώτα την έχει νιώσει.
Τι κάνουμε λοιπόν; Πρώτον, δεν φοβόμαστε τη βία. Που σημαίνει, δεν θα την αφήσουμε να μας επιβληθεί. Δεν θα την ανεχθούμε, δεν θα την δικαιολογήσουμε, δεν θα την επικροτήσουμε επειδή σήμερα στράφηκε εναντίον του αντιπάλου μας – είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ο επόμενος στόχος θα είσαι εσύ.
Επειτα, θα την πολεμήσουμε. Όχι με τη βία. Αλλά με τον λόγο. Και την έντονη, απόλυτη, χωρίς όρους και όρια καταδίκη της κάθε βίας, από όπου και αν προέρχεται, εναντίον οποιουδήποτε και αν στρέφεται.
Θεωρίες; Χμ…
Είναι εξοργιστικά ανεξήγητο πώς οι άνθρωποι ξεχνούν τόσο γρήγορα, τόσα δεινά που η βία φόρτωσε σε τούτη τη χώρα. Η γενιά μου έχει την τύχη να ζήσει και να μεγαλώνει σε Δημοκρατία. Καλή, κακή, στραβή και ανάποδη, αλλά Δημοκρατία. Θα έπρεπε να μακαρίζει την τύχη της γι’ αυτό. Αν δεν μπορεί να την αξιολογήσει, ακριβώς γιατί δεν ξέρει πώς είναι αλλιώς, ας το κάνουν οι λίγο μεγαλύτεροι.
Εκείνοι που βίωσαν τον «γύψο» στο όνομα της «ανομίας» και της «αναρχίας». Αυτοί που αντιτάχθηκαν και, αφού έδωσαν ακόμη και το αίμα τους γι’ αυτό, κατόρθωσαν να απαλλαγούν και να μας απαλλάξουν από τα δεσμά της απολυταρχίας.
Αυτοί δεν έχουν καμία απολύτως δικαιολογία να κρύβονται τέτοιες στιγμές. Πόσο μάλλον να επιχαίρουν και να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Όχι μόνο επειδή δικές τους επιλογές και πρακτικές ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τα σημερινά μας χάλια. Αλλά και επειδή, ως… σεσημασμένοι από το παρελθόν, θα είναι οι πρώτοι που θα την πληρώσουν, αν κάποιος άλλος (αυτο)κληθεί να επιβάλει την Τάξη. Μπρρρ…
