ΤΟ ΒΗΜΑ – ΤΗΕ ΝΕW YORK TIMES
Οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία, μαζί με τους σύμμαχους μας στο ΝΑΤΟ, ενώθηκαν από την αρχή της σύρραξης στην Λιβυη, και θα παραμείνουν ενωμένες. Τώρα πρέπει να δούμε τι απαιτείται προκειμένου να τερματιστεί η κρίση αυτή.
Ενώ οι στρατιωτικές επιχειρήσεις συνεχίζονται ώστε να προστατευθούν οι ζωές των αμάχων είμαστε αποφασισμένοι να κοιτάξουμε το μέλλον. Είμαστε πεπεισμένοι πως έρχονται καλύτερες μέρες για τους πολίτες της Λιβύης και έτοιμοι να χαράξουμε το μονοπάτι που θα οδηγήσει στην ειρήνη.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τους λόγους για τους οποίους η διεθνής κοινότητα αναγκάστηκε να επέμβει εξαρχής στη Λιβυη. Η χώρα βυθιζόταν στο χάος με τον συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι να επιτίθεται ενάντια στους ίδιους του τους πολίτες. Ο Αραβικός Σύνδεσμος έκανε έκκληση για άμεση δράση, η λιβυκή αντιπολίτευση για βοήθεια, ενώ οι Λίβυοι απευθύνθηκαν, την ώρα την ύστατης ανάγκης, στην υφήλιο.
Σε μια ιστορική απόφαση, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε τη χρήση κάθε απαιτούμενου μέτρου προκείμενου να προστατευθεί ο λαός της Λιβύης από τις επιθέσεις. Η δική μας άμεση ανταπόκριση, με τη βοήθεια των συμμάχων μας, σταμάτησε τις δυνάμεις του Καντάφι κι εμπόδισε το λουτρό αίματος που ο Λίβυος ηγέτης απειλούσε να επιβάλλει στους κατοίκους της πολιορκημένης Βεγγάζης.
Δεκάδες χιλιάδες ζωές προστατεύθηκαν έτσι. Αλλά ο λαός της Λιβύης εξακολουθεί, μέρα με τη μέρα, να υφίσταται τρομερά δεινά υπό τον ζυγό του καθεστώτος. Οι πύραυλοι του Καντάφι πλήττουν τους ανυπεράσπιστους κατοίκους της Ατζαμπιγια και η πόλη της Μισράτα βρίσκεται κάτω από μια πρωτοφανή, μεσαιωνικού τύπου, πολιορκία. Κάθε μέρα που περνάει, έχουμε όλο και περισσότερες ενδείξεις για πολίτες που αγνοούνται ή υφίστανται βασανιστήρια.
Το χρέος και το καθήκον μας, στο πλαίσιο της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας, είναι να προστατεύσουμε τους Λίβυους πολίτες, όχι να ανατρέψουμε τον Καντάφι με τη βία. Ωστόσο είναι αδύνατο να φανταστούμε το μέλλον της χώρας αυτής με τον Καντάφι στην εξουσία. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ορθώς ερευνά τυχόν εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντιον πολιτών και παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Είναι αδιανόητο για κάποιον που έσφαξε τον ιδιο του το λαό με αυτόν τον τρόπο, να συμμετέχει στο σχηματισμό μιας μελλοντικής κυβέρνησης στη Λιβύη. Οι γενναίοι κάτοικοι των πόλεων που προέβαλλαν σθεναρή αντίσταση στον Καντάφι, πιθανώς να δοκίμαζαν την εκδίκηση του καθεστώτος, αν η υφήλιος αποδεχόταν έναν τέτοιο διακανονισμό. Θα ήταν μια προδοσία.
Επισης, μια τέτοια πράξη θα καταδίκαζε τη Λιβύη να γίνει ένα αποτυχημένο κράτος-παρίας. Ο Καντάφι υποσχέθηκε να πραγματοποιήσει τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια σε πλοία και αεροπλάνα: με την συγκατάθεση του λαού του χαμένη από καιρό, οποιαδήποτε απόφαση διατήρησής του στην εξουσία θα οδηγούσε σε περαιτέρω χάος και ανομία –κάτι που, από την πικρή μας εμπειρία, γνωρίζουμε κι οι ίδιοι τι σημαίνει. Ούτε η Ευρώπη, ούτε ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να ανεχτεί ένα νέο «παράδεισο» για επίδοξους τρομοκράτες.
Υπάρχει ένας δρόμος για την ειρήνη που υπόσχεται μια νέα ελπίδα στο λιβυκό λαό. Ένα μέλλον χωρίς τον Καντάφι με τη χώρα ακέραιη, θα αποκαταστήσει την οικονομία και θα εγγυηθεί την ασφάλεια και την ευημερία των ανθρώπων της Λιβύης. Ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί με τον άμεσο τερματισμό της βίας, κάτι που θα γίνει με έργα κι όχι λόγια. Το καθεστώς θα πρέπει να αποσύρει τα στρατεύματα του από τις πολιορκημένες πόλεις Ατζαμπιγια, Μισράτα και Ζιντάν. Για οσο καιρό θα είναι ακόμη στην εξουσία ο Καντάφι, το ΝΑΤΟ θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις του, ώστε οι πολίτες να παραμείνουν ασφαλείς.
Μετά θα αρχίσει μια γνήσια μετάβαση απ’ τη δικτατορία σε ένα συνταγματικό κράτος, η οποία θα υποβοηθηθεί κι από μια νέα λιβυκή ηγεσία. Αν θέλουμε η μετάβαση αυτή να είναι ομαλή, ο Καντάφι θα πρέπει να φύγει, όχι προσωρινά, αλλά μόνιμα. Στο σημείο αυτό, τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ θα πρέπει να συνδράμουν τον λιβυκό λαό όπου κι όπως μπορούν, να επισκευάσουν κτίρια και νοσοκομεία, να αποκαταστήσουν τις βασικές δομές και λειτουργίες του κράτους και να βοηθήσουν τους πολίτες να αναπτύξουν θεσμούς που θα εγγυηθούν μελλοντικά μια ανοικτή και ακμάζουσα κοινωνία.
Το όραμα για το μέλλον της Λιβύης έχει την υποστήριξη πολλών συμμαχικών κρατών, συμπεριλαμβανόμενων και πολλών αραβικών. Στόχος είναι μια λύση που θα σέβεται τη θέληση του λιβυκού λαού. Σήμερα το ΝΑΤΟ δρα στο όνομα των Ηνωμένων Εθνών εκτελώντας μία χωρίς προηγούμενο νομική υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας.
Εναπόκειται όμως στο λαό της Λιβύης, κι όχι στα Ηνωμένα Έθνη, να επιλέξει το νέο του Σύνταγμα, να εκλέξει του νέους του ηγέτες και να γράψει το νέο αυτό κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας.
Η Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ δεν θα αδρανήσουν έως ότου εφαρμοστούν πλήρως οι αποφάσεις που επέβαλε το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και ο λιβυκος λαός επιλέξει το μέλλον του.
*Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Ντειβιντ Κάμερον είναι ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας και ο Νικολά Σαρκοζί ο Πρόεδρος της Γαλλίας.
