Αυτό δεν είναι πρωτοσέλιδο ειδησεογραφικού site. Ούτε καν αστυνομικό δελτίο. Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς θέατρο του παραλόγου, αλλά ένας τέτοιος χαρακτηρισμός μάλλον είναι λίαν επιεικής. Αντιγράφω τίτλους από το www.tovima.gr:
– Επίθεση αγνώστων κατά Λοβέρδου με δύο τραυματίες στους Αγ. Αναργύρους
– Πάτρα: Επιτέθηκαν στον νομπελίστα καθηγητή Τζέιμς Γουότσον
– Κερατέα: Συγκρούσεις κατοίκων – αστυνομικών στην Λαυρίου
– Πόλεμο αρχίζουν οι πανεπιστημιακοί
– Σε καταλήψεις προχωρούν εργαζόμενοι στην Υγεία
– «Αν επιμείνετε στα Συμβούλια Διοίκησης τα ΑΕΙ θα κλείσουν»
– Αγνωστοι ανέτρεψαν περιπολικό στο Πέραμα
Να με συγχωρούν όσοι τάσσονται υπέρ της με κάθε μορφής αντεξουσιαστικής πάλης, αλλά αυτό δεν είναι ταξικός αγώνας.
Πολύ περισσότερο, δεν είναι πολιτική διαμάχη με στόχους, με μορφές πάλης, με τακτική, με στρατηγική. Το μόνο που εξυπηρετεί είναι ορισμένα αρρωστημένα μυαλά που αρέσκονται να βλέπουν και να απολαμβάνουν τα επίχειρα των πράξεών τους στα τηλεοπτικά δελτία.
Θα σωθεί άραγε η χώρα από τον κακό καπιταλισμό αν πέσει ένας κεσές γιαούρτι στο κεφάλι του Πάγκαλου; Θα γλιτώσουμε από το ΔΝΤ αν γρονθοκοπήσουμε κάποιον συνοδό του Λοβέρδου;
Θα αλλάξει επί το προοδευτικότερον το πολιτικό μας σύστημα αν αποδοκιμάσουμε φωνάζοντας «ου ου ου» στην Διαμαντοπούλου; Θα γυρίσουν πίσω τα «κλεμμένα» αν ρίξουμε μερικές σφαλιάρες στον Χατζηδάκη;
Και καλά αυτοί. Ο δυστυχής νομπελίστας Γουότσον σε τι φταίει για το ελληνικό ναυάγιο; Γιατί έπρεπε να του την πέσουν με τα παλούκια; Τη διπλή έλικα του DNA ανακάλυψε ο άνθρωπος, όχι την διπλή «πίτα» που έφαγαν οι διάφορες κυβερνήσεις της χώρας!
Ας μην γελιόμαστε. Οι κυβερνήσεις, σε οποιοδήποτε καθεστώς, ούτε πέφτουν ούτε αποδυναμώνονται από τέτοια φαινόμενα.
Τα «λαμπρά μυαλά» εκείνων που επινοούν ανάλογες διαμαρτυρίες και οδηγούν ομάδες πολιτών σε τυφλές και ανέξοδες πράξεις βίας κατά συγκεκριμένων προσώπων –πολιτικών κατά κύριο λόγο- θα ήταν χρήσιμο να στραφούν στη μελέτη της Ιστορίας, τόσο της ελληνικής όσο και της παγκόσμιας.
Γιατί η Αριστερά, παντού και πάντα, είναι συνυφασμένη με κοινωνικούς αγώνες, ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τους σκοπούς της.
Εκεί, λοιπόν, στη μελέτη της Ιστορίας, θα μπορούσαν ορισμένοι να διαπιστώσουν ότι ταξικοί αγώνες χωρίς τη μαζική συμμετοχή των πολιτών ούτε νοούνται ούτε πολύ περισσότερο μπορούν να υπάρξουν.
Και μην μου πείτε ότι μπορεί να εμπνεύσει την κοινή γνώμη ένα γιαούρτωμα πρώην υπουργού ή ένα γιουχάισμα μέλους του Κοινοβουλίου.
Αυτού του είδους η «λογική» -φασιστική κατά τα άλλα, όσο και αν υποτίθεται ότι πολεμά τον φασισμό- το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να οδηγήσει ευρύτατες ομάδες πολιτών στο συντηρητικό πολιτικό φάσμα ή στην αδρανοποίηση. Με άλλα λόγια, αυτή τη φορά το «αυγό του φιδιού» δεν μας πλησιάζει από τα δεξιά, όπως συνέβαινε πάντα.
Ερχεται, μας χτυπάει την πόρτα κάθε μέρα, φτάνει, από τα –υποτίθεται- αριστερά. Και για τον λόγο αυτό είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνο…
