Με αφορμή τις απεργιακές κινητοποιήσεις στα ΜΜΕ. Από εδώ τα αφεντικά. Από εκεί η εργασία. Δύο κόσμοι διαφορετικοί. Στις τσέπες. Οχι στην διαδρομή.
Προσέξτε την απλή λογική. Χωρίς παραγωγή κλείνει η επιχείρηση και πάπαλα η αμοιβή. Χωρίς παραγωγικότητα γκρεμίζεται το προιόν, κίνδυνος ανεργίας αφού η επιχείρηση τραμπαλίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Χωρίς ανταγωνιστικότητα σε ελεύθερη πτώση η επιχείρηση και η εργασία. Θα μου πείτε να τα βάλει το αφεντικό από την τσέπη του. Ακούγεται ωραία. Στην πράξη συμβαίνει στην παιδική φαντασία. Γιατί καπιταλισμός και φιλεργατική ιδεολογία σε διαζύγιο από την στιγμή που έμπλεξαν τις γραμμές τους σ αυτή την διαδικασία.
Δεν μας αρέσει αυτό το καθεστώς; Τότε να το μεταμορφώσουμε αλλιώς. Από τη στιγμή που ούτε θέλουμε να το αλλάξουμε και που μαζί του συμφιλιωμένοι και υποταγμένοι πορευόμαστε, τότε ουδείς μπορεί να διαφύγει από την ξέφρενη παραγωγή, την κούρσα της παραγωγικότητας, την ακραία ανταγωνιστικότητα και και την διαρκή έκπτωση της εργασίας.
Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η πλημμυρίδα των νέων τεχνολογιών και της συνακόλουθης κατακλυσμιαίας εμφάνισης πολλών πηγών ενημέρωσης, η ταφόπλακα σε διεκδικητικά μανιφέστα που μόνο πριν από είκοσι χρόνια είχαν κάποια πρακτική αξία.
Σκεφτείτε το αλλιώς. Οσο η επιχείρηση είναι απαραίτητη για εμάς, άλλο τόσο εμείς για τα αφεντικά. Οσο η ανταγωνιστικότητα καλπάζει τόσο απαραίτητη η καλύτερη ποιότητα, επομένως ακόμα πιο απαραίτητη η προσωπικότητα. Με απλά λόγια ο αγώνας δεν είναι μόνο συλλογικός, είναι τώρα ακόμα πιο προσωπικός.
Η φαντασία, η εφευρετικότητα, η ανησυχία και η ακαταπόνητη καθημερινή εργασία τα βασικά εργαλεία για επιβίωση και προστασία. Μην βαυκαλιζόμαστε. Σ έναν κόσμο όπου η ανταγωνιστικότητα και το Χρήμα είναι οι απόλυτοι θεοί σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία μόνο οι απαραίτητοι θα έχουν κάποια αξία.
ι υπόλοιποι αφραγκία, αφαγία και ανεργία. Οπως έστρωσες έτσι θα κοιμηθείς έλεγε η νόνα μου. Αφού τέτοιο κόσμο ψήφισες έτσι θα πορευτείς!
