Ο λαός λέει πως όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Βάλτε στο «δεν θέλει» και ένα «δεν μπορεί» και έχετε την απάντηση στο ερώτημα γιατί το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα, αντί να επιλύεται, οξύνεται. Διότι εκείνοι που θέλουν να ζυμώσουν, δεν μπορούν – δεν έχουν τη δυνατότητα ή την ικανότητα. Και εκείνοι που πρέπει να ζυμώσουν, δεν το κάνουν. Αλλοι επειδή δεν μπορούν και άλλοι επειδή πραγματικά δεν θέλουν.
Αυτοί οι δεύτεροι δεν είναι μόνο οι δικοί μας, μικροί και μεγάλοι μάγοι της οικονομίας και πολιτικής. Οι ευθύνες άλλωστε για την κρίση χρέους δεν είναι μόνο ελληνικές. Γνωστά και παραδεκτά από τους περισσότερους αυτά. Ας τα ξεχάσουμε όμως. Και ας επικεντρωθούμε στο πώς και τι θα ζυμώσουμε εμείς. Το έχει πει και ο Πρωθυπουργός αυτό: μόνοι μας είμαστε! Το ερώτημα είναι: γιατί, τότε, συνεχίζει να κοσκινίζει;
Δεν θέλει να ζυμώσει; Απίθανο… Στην ακραία περίπτωση, πάντως, που ξύπνησε ένα πρωί και είπε να ακυρώσει τα όχι λίγα που έχει πάρει πάνω του, έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη «κουρασμένο». Επειδή όμως αυτός κάτι έχει κάνει (σε αντίθεση με τον προηγούμενο που κουράστηκε μόνος του…), αν δεν θέλει να ακυρώσει αυτό το «κάτι» και να μείνει στην Ιστορία ως ο μεγάλος loser (για να καταλαβαινόμαστε), τότε πρέπει να φύγει… χθες.
Το πλέον πιθανό είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει. Αλλά δεν μπορεί. Ή νομίζει ότι δεν μπορεί. Ε και; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η χώρα κατρακυλάει, ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των πολιτών υποφέρει, και στην κυβέρνηση τσακώνονται, πότε με τη Νέα Δημοκρατία, πότε με τα γιαούρτια και σταθερά μεταξύ τους. Οι άλλοι, όμως, μπορούν να (συνεχίσουν να) κοσκινίζουν. Εσύ ΠΡΕΠΕΙ να λύσεις το πρόβλημα. Να βάλεις, μάλλον, τις βάσεις για να λυθεί. Θες, δεν θες.
Λέει και κάτι άλλο ο λαός. Πως όποιος θέλει μπορεί. Ας αφήσει, λοιπόν, το κόσκινο ο Πρωθυπουργός και ας βάλει για τα καλά τα χέρια του στη ζύμη. Θα κουραστεί (ΟΚ, αντέχει το κουπί…) και το ψωμί ίσως να μην αρέσει σε όλους. Αλλά τουλάχιστον θα φτιάξει κάτι για να έχουμε να φάμε αύριο το πρωί.
Ούτως ή άλλως, εδώ που φτάσαμε δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Ούτε όλους. Αν, όμως, κάνει αυτό που πρέπει, μετά βεβαιότητας θα κερδίσει στην πορεία κάποιους. Αλλιώς, κινδυνεύει να τους χάσει όλους. Ακόμη χειρότερα, να χαθούμε και εμείς μαζί του. Ολοι, όχι κάποιοι (που θα έλεγε και μια επίκαιρη διαφήμιση)…
