Όπως έχουμε πει και ξαναπεί, τα πράγματα έφθασαν και πάλι στο απροχώρητο. Στο πλαίσιο του παρόντος συστήματος ή λαμβάνουμε και πάλι οδυνηρά μέτρα ή πτωχεύουμε και εφαρμόζονται εδώ διαδικασίες πλήρους διεθνούς οικονομικού ελέγχου.
Λογικώς λοιπόν δεν υπάρχει δίλημμα για την κυβέρνηση, για την όποια κυβέρνηση. Προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία θα αναλάβει το βάρος των μέτρων και θα προχωρήσει.
Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν δεν είναι αν θα υπάρξουν νέα μέτρα, αλλά εάν θα αποδώσουν ή θα χαθούν στο απύθμενο πιθάρι της κρίσης, που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια βασανίζει τη χώρα.
Για να έχουν ελπίδα επιτυχίας, για να προσδοκά κανείς ότι θα γίνουν αποδεκτά από το πλήθος και θα προκαλέσουν την κινητοποίηση της διοίκησης και του κράτους συνολικότερα, θα πρέπει να διακρίνονται από ορισμένα χαρακτηριστικά: να είναι δίκαια επιλεγμένα και να δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι εφαρμόζονται οι αρχές της καθολικότητας και της αναλογικότητας.
Και επειδή όπως φαίνεται δεν θα είναι τυπικά μέτρα, αλλά θα θίγουν τον πυρήνα του δημοσιονομικού και διαρθρωτικού προβλήματος και θα αγγίζουν προνομιακά καθεστώτα, εισοδήματα, θέσεις εργασίας, θα πρέπει να συνοδεύονται από αποφάσεις και πράξεις υψηλού συμβολισμού, που θα βεβαιώνουν ότι και οι λαμβάνοντες τα μέτρα συμμετέχουν, θυσιάζοντας προνόμια, πολιτικές συγγένειες ή φιλικές προς αυτούς ομάδες.
Στον βαθμό λοιπόν που οι οικονομικές συνθήκες επιβάλλουν λιτό βίο στους Ελληνες, δεν μπορούν να διατηρούνται πολυτελείς καταστάσεις για τον Πρωθυπουργό, τους υπουργούς, τους βουλευτές, τα κόμματα, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τους πολιτιστικούς οργανισμούς, τα σωματεία, τις οργανώσεις και τους συλλόγους.
Θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος πολλά.
Για παράδειγμα, να πάψουν τα κόμματα να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να αποκτήσουν ως οργανωμένες σε εθελοντική βάση οντότητες οικονομική αυτονομία. Γιατί άραγε χρειάζεται να νοικιάζουν πολυτελέστατα γραφεία; Ας συνεδριάζουν οι ηγετικές ομάδες σε μικρά και ταπεινά γραφεία μέχρι να βγει η χώρα από την κρίση. Οι κρατικές επιχορηγήσεις δεκάδων εκατομμυρίων τον χρόνο στα κόμματα δεν ταιριάζουν στις παρούσες συνθήκες· δεν δικαιολογούνται.
Όπως και εκείνες που προσφέρονται σε πλήθος άλλων οργανισμών, οι οποίοι επίσης συγκροτούνται σε εθελοντική βάση. Γιατί άραγε να χρηματοδοτείται από ένα ημιπτωχευμένο κράτος η δράση π.χ. του WWF, των φίλων της αρκούδας, του λύκου, της κόκκινης οχιάς ή ακόμη ενός πλήθους τοπικών, πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων ή και της Εκκλησίας ακόμη, η οποία έχει έσοδα και περιουσία και αρνείται να πληρώνει τους φόρους οι οποίοι της αναλογούν.
Όλα αυτά είναι σχήματα εθελοντικά. Ως τέτοια ιδρύθηκαν. Μπορούν να ενισχυθούν από ιδιώτες, από τα ίδια τα μέλη τους ή από φίλους και χορηγούς που έχουν ανησυχίες για τη φύση, τις τοπικές παραδόσεις, τον τοπικό αθλητισμό ή είναι υπερασπιστές της θρησκευτικής πίστης, των κοινωνικών δικαιωμάτων και άλλων.
Είναι αυτές καταστάσεις πολυτελείς, τις οποίες το ημιπτωχευμένο σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν δύναται να χρηματοδοτεί.
Και επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι τα περισσότερα από τα παραπάνω είναι εφευρήματα του πελατειακού κράτους που μας έφερε ως εδώ, καλό είναι για λόγους πρακτικούς και πολιτικής ηθικής να τελειώσουμε μια και έξω με αυτές τις δαπάνες.
Μόνο όταν η πολιτική αρνηθεί τον προηγούμενο κακό εαυτό της και υιοθετήσει ένα λιτό μοντέλο ζωής και διεκδίκησης της εξουσίας θα μπορέσει να ξαναμιλήσει πραγματικά στις καρδιές των Ελλήνων και να διεκδικήσει με αξιώσεις ανοχή και υπομονή.
Όσο παραμένει δέσμια των ηθών του παρελθόντος θα αποτυγχάνει και θα χάνει, μέχρι να υποκατασταθεί από σχήματα και πρόσωπα άγνωστα.
akarakousis@dolnet.gr
