Υψηλή αισθητική, καθαρές ερμηνείες, υπόγειο χιούμορ, λεπτές ισορροπίες: Με τη σφραγίδα του Λευτέρη Βογιατζή δόθηκε το βράδυ της Τρίτης 12 Απριλίου, η πρώτη επίσημη πρεμιέρα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων με «Θερμοκήπιο» του Χάρολντ Πίντερ, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα (η δεύτερη θα δοθεί την Τετάρτη, 13), στη μετάφραση του Νίνου Φενέκ-Μικελίδη.
Μέσα στο σκηνικό από ξύλο και σίδερο (η Ευα Μανεδάκη υπογράφει και τα αυστηρά κοστούμια στους γκρι και μπορντό τόνους), με τους φακέλους των «ασθενών» να γεμίζουν τα ράφια του γραφείου του διευθυντή, στήθηκε ο κόσμος του Πίντερ, έτσι όπως τον «είδε» ο Λευτέρης Βογιατζής. Στο κέντρο της σκηνής, λίγα στάχια παρέπεμπαν στον έξω κόσμο, στον κόσμο έξω από το «Θερμοκήπιο», ενώ δεξιά είχε στηθεί η καρέκλα του ηλεκτροσόκ, σε μια από τις πολύ δυνατές σκηνές του έργου, όπου οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, συνέβαλαν καθοριστικά, μαζί με τους υπαινικτικούς ήχους του Δημήτρη Καμαρωτού.
Τι είναι το «Θερμοκήπιο»; Μια μαύρη πολιτική φάρσα πάνω στην τρέλα, την παράνοια, την ασυδοσία και τις ίντριγκες, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η μήπως αυτό που αναρωτήθηκε ένας θεατής, στο διάλειμμα – ότι όλοι ζούμε, εν αγνοία μας, σε Θερμοκήπιο…
Ερμηνεύοντας τον ρόλο του Ρουτ (που είχε πρωτοπαίξει ο ίδιος ο συγγραφέας) ο Λευτέρης Βογιατζής δεν στέρησε από τον ήρωά του κανένα από τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν: Αυστηρός και λιτός, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο κάτω από το μουστάκι του, βίαιος, ερειστικός, ύπουλος και κυνικός, ο Ρουτ δεν έκρυψε την υποταγή του στο «Υπουργείο» ούτε την επιβολή και την εξουσία του απέναντι στους κατώτερούς του. Δεν μπόρεσε, όμως, να κρύψει ούτε τον φόβο που νοιώθουν, συνήθως, οι ισχυροί με ημερομηνία λήξης. Γύρω του υπάλληλοι του «Ιδρύματος», όπως ο Γκιμπς του Δημήτρη Ημελλου, ο Λας του Παντελή Δεντάκη, ο Λαμ του Θάνου Τοκάκη, ο Λομπ του Γιάννη Νταλιάνη και ο Ταμπ του Βασίλι Κουκαλάνι – ο μόνος που ανήκε στο λεγόμενο «κατώτερο προσωπικό»… Μοναδική γυναίκα επί σκηνής η Αλεξία Καλτσίκη, με τη δυναμική της παρουσία.
Ενας θίασος καλοδουλεμένος, ακριβής, που υπηρέτησε το όραμα του έργου και του σκηνοθέτη, αφήνοντας στον κάθε ηθοποιό τη δυνατότητα για (προσωπική) ερμηνεία. Εκπληξη ο Θάνος Τοκάκης (βραβείο Χορν 2010), με τη «λογοδιάρροια» στο πρώτο μέρος του έργου, που τον οδήγησε, επιτυχώς, στη σκληρή σκηνή του ηλεκτροσόκ. Αμεσος και αληθινός ο Κουκαλάνι, μεστός και με κωμικές νύξεις ο Ημελλος, ξεκάθαρος ο Δεντάκης, σαφής ο Νταλιάνης. Μετά από δύο ώρες, κι αφού το κοινό καταχειροκρότησε τους ηθοποιούς, δημιουργήθηκε «ουρά» στα καμαρίνια όλων, κυρίως δε στου Βογιατζή. Κι όλοι μιλούσαν για το «πραγματικό, καλό, θέατρο» που συμβαίνει εκεί, ένα θέατρο που μαγνητίζει και καθηλώνει, ένα θέατρο όπου η λεπτομέρεια αναδεικνύεται χωρίς να χαλά το συνολικό παζλ. Αλλη μια παράσταση προστέθηκε στο σύμπαν της οδού Κυκλάδων, καθρέφτης κι αυτή της σύγχρονης κοινωνίας μας…
Ηταν εκεί, μεταξύ άλλων, η υφυπουργός Εργασίας Αννα Νταλάρα και ο Γιώργος Νταλάρας, ο Αγγελος Δεληβορριάς, ο Δημήτρης Μαρωνίτης με τη σύζυγό του, ο Γιάννης Χουβαρδάς, η Αμαλία Μουτούση με τον Μάκη Μηλάτο, ο Κυρ και η Εύη Κυριακοπούλου, η Εφη Θεοδώρου με τον Νίκο Πλάτανο, η Μελίνα Τανάγρη, φίλοι, συνεργάτες και
