Ο διάλογος είναι κινηματογραφικός: -«Δύσκολη ιστορία η ληστεία», λέει ο ένας υποψήφιος ληστής στον άλλον. -«Ασφαλώς και είναι δύσκολη», του απαντάει πολύ σοβαρά ο συνεργάτης του. «Αν ήταν εύκολη, θα ήταν όλοι κλέφτες!»…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή ήταν η δεύτερη ατάκα που μου έφεραν στο μυαλό τα φρουτάκια – ίσως να έχει να κάνει με τους ευγενείς… «καλλιεργητές» των συγκεκριμένων φρούτων. Η πρώτη, φυσικά, ήταν άλλη: Ασπρά μούρα, μαύρα μούρα: κι αυτή, τους ίδιους αφορά…
Γιατί τελικά, και οι ληστές, όπως και τα μούρα, «φρούτα» είναι. Και μάλιστα, εν προκειμένω είναι φρούτα του πυκνού μαύρου δημοσιονομικού δάσους, στα κρύα σκοτάδια του οποίου βαδίζουμε περιτριγυρισμένοι από λύκους, φίδια, αρκούδες και αγριογούρουνα που παραμονεύουν να μας κατασπαράξουν στο κάθε μας βήμα…
Σ αυτό το δάσος υπάρχουν κάποια ξέφωτα: ένα τέτοιο, είναι λ.χ. η χθεσινή υπογραφή της τουριστικής συμφωνίας με το Ισραήλ από τον υπουργό Πολιτισμού. Μια συμφωνία που φέρνει άμεσα αποτελέσματα, που το περιεχόμενό της είναι φιλόδοξο αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό, ενώ επεκτείνεται σε πολλά περισσότερα απ’ ότι στους 400.000 Ισραηλινούς τουρίστες που θα έρθουν φέτος στην Ελλάδα, σχεδόν διπλάσιοι από πέρυσι. Τέτοιο ξέφωτο είναι και οι εξαγωγές ορισμένων αγαθών που για δεύτερο μήνα μέσα στο 2011 σημειώνουν πορεία εντυπωσιακής ανόδου….
Ας συγκεντρωθούμε λοιπόν σε αυτά και σε άλλα σαν και αυτά. Κι ας παλέψουμε να μεγαλώσουμε αυτές τις μικρές εστίες ελπίδας. Γιατί από αυτές μπορεί να έρθει κάποτε η λύση. Σίγουρα, όμως ξέφωτο ελπίδας, δεν είναι τα φρουτάκια. Η Βάσω Παπανδρέου είχε δίκιο εν προκειμένω: αν γεμίσουμε τον τόπο με τέτοια μηχανάκια, ε, ας νομιμοποιήσουμε εδώ και τώρα κι άλλες δραστηριότητες να βγάζουμε λεφτά από εκεί: κι η πορνεία ανθεί, και τα ναρκωτικά επίσης: υπάρχει πεδίο… φόρων λαμπρό.
Πριν από είκοσι χρόνια, όταν έπεσε ο σοβιετικός κόσμος, όλος ο υπόλοιπος κόσμος γέμισε με πόρνες νέες γυναίκες από το πρώην παραπέτασμα. Δεν είχαν να φάνε κι αυτές και τα παιδιά τους και ζήσανε όλη αυτή τη φρίκη προκειμένου να επιβιώσουν. Δεν πάει να πει ότι αυτό είναι λύση. Ας σοβαρευτούμε!… Μπορεί ο πνιγμένος να πιάνεται απ’ τα μαλιά του, όμως, υπάρχει κι ένα όριο.
Ας κοιτάξει λοιπόν καλύτερα ο κ. Παπακωνσταντίνου να μην πνίγει άλλο κάθε δραστηριότητα που πάει να ξεμυτίσει σε αυτή τη χώρα. Ας κοιτάξει να κάνει κάτι με τα έσοδα που του έχουν ξεφύγει πέρα από κάθε πρόβλεψη, όπως έδειξαν και τα σχετικά στοιχεία χθες. Ας κοιτάξει να πιάσει τη φοροδιαφυγή για την οποία περίσσεψαν τα μεγάλα λόγια αλλά από ουσία τίποτα. Ας κοιτάξει να χτυπήσει το λαθρεμπόριο καυσίμων που του υπόσχεται πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια για τα κρατικά ταμεία. Ας κοιτάξει τόσα και τόσα που έχει παραμελήσει κι ας αφήσει τα φρουτάκια και τα συναφή στην άκρη. Ή, αν επιμένει τόσο πολύ σε αυτά, ας κοιτάξει να πιάσει εκείνους που τα λειτουργούν παράνομα και να τους δημεύσει τις περιουσίες και τις καταθέσεις. Είναι βέβαιό ότι θα βγάλει πολύ περισσότερα από εκείνα που θα του έφερνε το κοινωνικά καταστροφικό του νομοσχέδιο.
