Πιστεύω ότι το «αστείο» με τον Πάγκαλο έχει ξεπεράσει κάθε όριο και πρέπει να σταματήσει. Και μαζί του να σταματήσει το «αστείο» με τους δήθεν «οργισμένους πολίτες» των περιφερόμενων θιάσων αποτυχημένων σκηνοθετών.
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης όταν αποδίδει τον κατατρεγμό του στον Σύριζα, που αποφεύγει όμως να καταδικάσει απερίφραστα αυτές τις φασιστικές μεθόδους «αποδοκιμασίας».
Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι το κατάλληλο κλίμα το συντηρούν από την πρώτη στιγμή ορισμένα ιστολογία.
Έχω κατακρίνει αρκετές φορές τον Θόδωρο Πάγκαλο για υπερβολές, κυκλοθυμικές αντιδράσεις και άστοχες δηλώσεις όπως εκείνη η «ιστορική» για τη Γερμανία που προσπαθεί, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, σε ένα πρόσφατο μικρό αυτοβιογραφικό βιβλίο του, να εξηγήσει «αλλιώς». Οφείλω όμως να αναγνωρίσω ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ξεχωριστός, γενναίος, όταν δεν θυμώνει πανέξυπνος και διαφορετικός : δεν έχει βγει από τη γνωστή μηχανή παραγωγής πανομοιότυπων και γι’ αυτό ανιαρών πολιτικών, δεν είναι μαραγκός της γνωστής σε όλους ξύλινης γλώσσας.
Πολλοί λένε ότι μόλις χάνει την ψυχραιμία του κλοτσάει τη γαβάθα με το γάλα κι ότι κάπως έτσι χαράμισε μια πολιτική σταδιοδρομία που υπόσχονταν περισσότερα. Ίσως, αλλά αν το καλοσκεφτούμε ευτυχώς μερικές φορές που υπάρχει αυτός ο απρόοπτος Θόδωρος. Γιατί αν δεν υπήρχε ποιος θα τα ‘λεγε ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα όχι μόνο στη Νέα Δημοκρατία αλλά και στον «επαναστατικό» Περισσό και ποιος θα υπογράμμιζε τα τσιπρικά κατορθώματα;
Το κουκουέ έχει τη συνήθεια να βρίζει «διαλεκτικά» και η Κουμουνδούρου αριστεριστικά δηλαδή, και οι δύο,
χωρίς κανένα σεβασμό όχι μόνο για ξεχασμένους «αστικούς καλούς τρόπους» – αυτούς τους έχουν ξεχάσει και οι περισσότεροι σαμαρικοί νεοδημοκράτες – αλλά και για την ανθρώπινη υπόσταση των αντιπάλων τους.
Μόλις τους απαντήσεις όμως, νάσου η υπέρτατη κατ’ αυτούς καταδίκη : «είσαι αντικομουνιστής». Λες και πρόκειται για αμάρτημα όταν ο αντικομμουνισμός δεν σημαίνει πια, και ευτυχώς, εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες και καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών. Αυτών των «αστικών ελευθεριών» που τόσο περιφρονούν οι θιασώτες της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Από γιαούρτωμα σε χειροδικίες και δολοφονικά χτυπήματα (Χατζηδάκης), η απόσταση είναι μικρή κι ας μην το κατανοούν μερικοί καθηγητάδες. Η δήθεν «δημοκρατική» λαϊκή αποδοκιμασία με άσκηση βίας σε αυτό
κατατείνει όπως και οι διαδηλώσεις μπροστά από τα σπίτια πολιτικών, διαδηλώσεις που καταπατάνε την έννοια του οικογενειακού ασύλου.
Όμως, στην περίπτωση του Θόδωρου Πάγκαλου η προφανέστατα οργανωμένη καμπάνια στόχο έχει ευδιάκριτο την πολιτική τουλάχιστον εξόντωσή του με τσαμπουκαλίκια και όχι με ψήφους. Προσοχή : η βία του τσαμπουκά μπορεί
όμως να οδηγήσει στην άλλη. Κάποιοι ίσως την επιδιώκουν.
somerit@otenet.gr
