Τι μπορεί να σημαίνει για το ασυνείδητο του υπερπληροφορημένου πολίτη το «λευκό» τριήμερο στην ενημέρωση; Έθεσα αυθόρμητα το ερώτημα την Κυριακή, ξεχνώντας πως οι εφημερίδες έχουν ήδη δώσει τα «δώρα» τους από την Πέμπτη. Και -όσο κι αν ήθελα να κακίσω τον εαυτό μου για τη συμφεροντολόγο στάση του απέναντι στο καθήκον της ενημέρωσης- εκτίμησα μια παράξενη ησυχία των τελευταίων ημερών, σαν να ήμουν διακοπές ή σαν να είχα κάνει σοβαρή εγχείρηση αναρρώνοντας σε θάλαμο χωρίς τηλεοπτικό δέκτη.
Αλλά αμέσως διερωτήθηκα: «Και τα spreads; Ο Παπακωνσταντίνου; Η Κερατέα; Ο καιρός, με τη σημερινή και την αρχαία σημασία του ως “περίσταση”; Μπορεί ο καιρός να κινητοποιηθεί, μαγεμένος σαν τη βασιλοπούλα απ’ το ραβδάκι της απεργίας; Ή μήπως ο καιρός περιμένει τις εφημερίδες και την τηλεόραση για να κυλήσει στο ποτάμι του χρόνου;» Δύσκολο ερώτημα που από τη λεγόμενη «οντολογία των μέσων» με οδήγησε ξαφνικά στην «Ιστορία του Είναι».
Αλλά και πάλι δεν αφέθηκα στην ιδιώτευση. Διότι είτε πρόκειται για τη μαζική ενημέρωση ως μηχανή ειδήσεων (και ψευδαισθήσεων), είτε για το κλειστό κύκλωμα, στο ίδιο άτομο, μεταξύ συνειδητοποιημένου πολίτη και ρομαντικού ιδιώτη, η ψυχική συσκευή είναι δομημένη σαν μια «γλώσσα». Και τη «γλώσσα» δεν την παρακάμπτει η απεργιακή σιωπή, επειδή προϋπάρχει σαν μια μορφή σύνταξης προγενέστερη κάθε ειδησεογραφίας, μια που τα εισερχόμενα δεδομένα στη συμβολική μηχανή και τη μιντιοτεχνολογία είναι, όπως λένε, μια ζαριά στο επίπεδο του πραγματικού.
Θέλω να πω πως το ασυνείδητο, εκτός του ότι είναι «δομημένο σαν μια γλώσσα», είναι και οργανωμένο σαν τηλεόραση: λαμβάνει το μήνυμα του Πάγκαλου υπό μορφή αντεστραμμένη και στοχάζεται την πληροφορία στη βλακώδη της υλικότητα.
