Την Κυριακή 3 Απριλίου 2011 έσβησε διά παντός ο πολυέλαιος του «Rock ΄n΄ Roll». Το πιο εμβληματικό clubrestaurant του Κολωνακίου, στον αριθμό 6 της Λουκιανού, κάτι σαν «Studio 54» της ροκ αθηναϊκής νύχτας, έκλεισε έπειτα από 24 φρενήρη χρόνια. Στο μεγάλο καυτό πάρτι του αποχαιρετισμού οι φαν του μαγαζιού τραγούδησαν: «Δεν θα κλείσεις ποτέ». Κάποιοι είχαν έρθει ακόμη και με αεροπλάνο. Στο Facebook τα μηνύματα έπεσαν βροχή: « Ενα κομμάτι της ζωής μας έγινε μια γλυκιά ανάμνηση ». «Τ o “Rock” ήταν το σπίτι μου… », « R.Ι.Ρ.Rock in Ρeace ».
Το «Rock», όπως τον λένε οι δικοί του άνθρωποι, ήταν ένα στέκι θέσμος ανοιχτό 365 μέρες τον χρόνο. Ομως τον τελευταίο καιρό άνοιγε μόνο Παρασκευή-ΣάββατοΚυριακή. Ενας από τους τρεις ιδυτές του, ο κ. Ανδρέας Πιτσιλής, εξηγεί πως ένα σημείο αναφοράς της αθηναϊκής νύχτας, έφτασε στο τέλος: «Δεν είχαμε σκοπό να το κλείσουμε. Ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε καινούργιο συμβόλαιο και μέσα στην κρίση μας ζήτησαν αύξηση 20%-25%!Μας έκλεισε και ο δήμος για 40 ημέρες για παράνομη στάθμευση, γιατί ενώ είμαστε το μοναδικό μαγαζί στο Κολωνάκι που έχει 30 θέσεις πάρκινγκ στο Ρolis Ρark, ένα βράδυ ο παρκαδόρος πάρκαρε απ΄έξω.Είχαμε και δύο καταγγελίες για υπέρβαση ωραρίου, παρότι εμείς, όπως και κάποιοι άλλοι, είχαμε παράταση μέχρι τη μία…Αυτά βέβαια ήταν η αφορμή. Το ουσιαστικό θέμα είναι ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια απαξίωση του κέντρου της Αθήνας.Είναι τόσο δύσκολη πλέον η πρόσβαση με τις διαδηλώσεις , τις απεργίες τα επεισόδια και τα σπασίματα.Γίνεται ένα μικροεπεισόδιο στα Εξάρχεια και το βράδυ έχεις δέκα ακυρώσεις.Παλιά η Λουκιανού γέμιζε από τις ουρές έξω από το Rock΄n΄Roll, τώρα από τις ουρές έξω από την πακιστανική πρεσβεία».
«Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, είναι γλυκύτατοι», συνεχίζει, «απλά έχει αλλάξει η φυσιογνωμία του κέντρου της Αθήνας. Εμείς μεγαλώσαμε εδώ, το αγαπάμε το κέντρο αλλά ο κόσμος πλέον το αποφεύγει.Στη γειτονιά χαιρετιόμαστε με τις ηλικιωμένες κυρίες που έχουν απομείνει, τα παιδιά τους όμως έχουν φύγει με τις οικογένειές τους για τα προάστια. Η νύχτα έχει γίνει μίζερη. Αλλά και τα μεσημέρια του Σαββάτου είναι “νεκρά”.Ο κόσμος δεν πάει για ψώνια.Περπατάς στην στην Πατριάρχου Ιωακείμ ή την Κανάρη και τα μαγαζιά είναι ελάχιστα. Παντού πια βλέπεις ενοικιαστήρια. Νομίζω ότι όσον αφορά τα μπαρ στο Κολωνάκι του χρόνου θα έχουν μείνει οι μισοί».
Τo «Rock ΄n΄ Roll» με την πόρτα σαλούν, το ξύλινο πάτωμα, τους στρογγυλούς δερμάτινους καναπέδες και τα φοβερά μπέργκερ έκανε εγκαίνια στις 11 Δεκεμβρίου 1987. Πίσω του μια τριάδα που λάτρεψε η νύχτα: οι αδελφοί Γιώργος και Ανδρέας Πιτσιλής και ο εκλιπών Ισίδωρος Οδυσσέως. Ο πρώτος το μυαλό του μαγαζιού, ο δεύτερος η καρδιά (πάντα επί της υποδοχής), ο τρίτος η ψυχή του.
«Με τον Ισίδωρο γνωριστήκαμε στο bar “Μemphis”» θυμάται ο Ανδρέας Πιτσιλής. «Με παρότρυνε να πάρουμε το τότε “Stage Coach” της Λουκιανού. Επέστρεψε και ο αδελφός μου από τη Γαλλία και στήσαμε το “Rock ΄n΄ Roll”. Το concept ήταν αυτό των Ηard Rock Cafe,ένα μαγαζί μαζικό που να μην είναι όμως ντισκοτέκ,με μουσικάρες που δεν παιζόντουσαν πια στην Αθήνα, που να μπορείς να φας το μεσημέρι, να λύσεις τη γραβάτα σου μετά τη δουλειά».
Κάμποσα χρόνια αργότερα το αμερικανικό «Συχνά οι πελάτες ήταν αυτοί που έρχονταν και με μάζευαν από την περιοδικό «Νewsweek» το συμπεριέλαβε στη λίστα με τα 50 καλύτερα μπαρ του κόσμου: «Παράδεισος για τη γενιά των 30 και κάτι. Δικηγόροι που ήθελαν να είναι ποιητές, Αθηναίοι που νομίζουν ότι ζουν στο Παρίσι».
Η Καλλιόπη, 10 χρόνια στην γκαρνταρόμπα του «Rock ΄n΄ Roll», θυμάται πως ενίοτε ο κόσμος ανακαλούσε στην τάξη το προσωπικό: πίστα:“Συγγνώμη που σας ενοχλούμε,μήπως μπορούμε να έχουμε το παλτό μας;”».
Οπως μας πληροφορεί η δημοσιογράφος και φανατική θαμών Μαργαρίτα Μιχελάκου, υπήρχαν οι παραδοσιακές συνήθειες, όπως η σχάρα στο πεζοδρόμιο τις Τσικνοπέμπτες, τα «αυτοκαταστροφικά» μασκέ πάρτι με τα free ποτά και ειδικό συνεργείο να μαζεύει τα (κυριολεκτικά) σπασμένα και φυσικά τα μπουγέλα στην τελετή λήξη της χειμωνιάτικης περιόδου. Αλλά και οι ακραίες στιγμές: πιστολιές στο πατάρι, strip poker στην γκαρνταρόμπα, περίτεχνα άλματα από το πατάρι πάνω στην μπάρα.
Και φυσικά το μαλλιοτράβηγμα στην είσοδο για μία από τις πιο σκληρές ίσως «πόρτες» της Αθήνας. Μάλιστα, επειδή κάποιοι που έμειναν απ΄ έξω φώναξαν κάμποσες φορές την αστυνομία, οι ιδιοκτήτες εμφύσησαν ζωή στον περιώνυμο «Σύλλογο Φίλων Ξένης Ελαφράς Μουσικής “Rock ΄n΄ Roll Cafe”» (μέλος του και η Αλίκη Βουγιουκλάκη ). Εφεξής λοιπόν η είσοδος επιτρεπόταν μόνο στα μέλη του «συλλόγου». Ελαβε μάλιστα χώρα ένα επεισόδιο με τη θυγατέρα του αμερικανού πρεσβευτή στην Ελλάδα Μάικλ Σωτήρχου, η οποία «έφαγε» πόρτα καθ΄ ότι ανήλικη: «Σε λίγο εμφανίστηκαν πέντε αμαξάρες, βγήκαν από μέσα κάτι “τέρατα” και μας είπαν:“Κοιτάξτε…”».
Στις 6.30 το πρωί της 4ης Απριλίου 2011 ο 24χρονος Πέτρος Πιτσιλής (γιος του Γιώργου) ξεκρεμά τελετουργικά την ταμπέλα του «Rock» και οι νύχτες στο Κολωνάκι γίνονται λίγο πιο σκοτεινές.
«Αυτό που θυμάμαι το βράδυ των εγκαινίων είναι μια… πλάτη! Δεν μπορούσα να προχωρήσω από τον κόσμο. Ετσι ήταν και τα τέσσερα χρόνια που έπαιξα μουσική εκεί. Δεν το πίστευα. Σαν να υπήρχε κάτι που τους κρατούσε κλειδωμένους εκεί μέσα. Τα ίδια και το Σάββατο το μεσημέρι.
Τόνοι οι σακούλες, νόμιζες πως όλο το Κολωνάκι άφηνε εκεί τα ψώνια του. Εμπνευστής του ο Ισίδωρος Οδυσσέως, ένας μποέμ bon vivant του Κολωνακίου που ήξερε όλη την αστική Αθήνα. Το “Rock ΄n΄ Roll” στήθηκε έτσι απλά, με ένα φτηνό στερεοφωνικό, τις γνωριμίες και τα μουσικά “κολλήματα” του Ισίδωρου. Εμπαινες να φας και άκουγες Τζον Χάιατ! Επειτα από κάθε συναυλία στο “Ρόδον” κάθε γκρουπ έκανε μια στάση στο “Rock ΄n΄ Roll”. Εκεί είδα τα πρόσωπα των Residents! Κάτι γέροι με φανελένια αμερικάνικα πουκάμισα, σαν ξυλοκόποι. Ηταν σαφές ότι πολλοί πελάτες δεν γούσταραν τη μουσική, αλλά ήταν εκεί. Αρκετοί μετά πήγαιναν στα μπουζούκια. Κατάλαβα ότι το κόλπο άλλαζε όταν μου ζήτησαν να βάλω το “Ηappy Βirthday” για κάτι γενέθλια. Λίγο μετά έφυγα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
