Είχε πάει αξύριστος, με το μπουφάν του και σίγουρος πως, αν η υποψηφιότητά του για το Επαθλο «Παναθήναια» δεν ήταν ένα πρωταπριλιάτικο αστείο, τα Θεατρικά Βραβεία ήταν κάτι που δεν τον αφορούσε. Γι΄αυτό και ο Αγγελος Παπαδημητρίου, όταν άκουσε το όνομά του – και όχι του συνυποψηφίου του Αντώνη Λουδάρου, δεν πίστευε κυριολεκτικά στ΄αφτιά του. Ηταν το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, στο θέατρο Αλίκη, όπου το Κέντρο Μελέτης Αρχαίου Δράματος – Θεατρικό Μουσείο, βράβευε τους καλλιτέχνες του θεάτρου για τη διετία 2008-2010.
«Ηταν απίστευτο, τόσο απίστευτο», επαναλαμβάνει καθώς, όπως ομολογεί, «ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω γι΄αυτό που μου συνέβη». Τι σημαίνει ένα βραβείο; Η καλύτερα τη σημαίνει αυτό το βραβείο; «Μου δίνει ταυτότητα λοιπόν αυτό το βραβείο. Πάντα ήμουν ένας παιδί χωρίς ταυτότητας. Κι επειδή είμαι κατά των χόμπυ, ήθελα πάντα ό,τι κάνω να το κάνω σοβαρά. Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν έτσι….». Γι΄αυτό και με ό,τι καταπιάνεται, το δουλεύει πολύ.
Το «Μικρόβιο του έρωτα», η οπερέτα του Κώστα Γιαννίδη, που ανέβηκε από τη Λυρική Σκηνή σε σκηνοθεσία Λάμπρου Λιάβα και Σοφίας Σπυράτου, είναι η παράσταση που τον οδήγησε στο Επαθλο «Παναθήναια». Εικαστικός και ηθοποιός, ο Αγγελος Παπαδημητρίου, βέθηκε φέτος στον θίασο του Εθνικού Θεάτρου, όπου για λίγες ακόμα παραστάσεις υποδύεται τον Ντε Γκυς στον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Ρονστάν που σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος.
«Οταν μου το πρότεινε, πραγματικά απόρησα. «Από τόσους ηθοποιούς, να θέλει εμένα;», αναρωτήθηκα. Ο ίδιος μου απάντησε ότι «θέλω την αύρα σας»….». Και όπως παραδέχεται νοιώθει πανευτυχής που γνώρισε τον συγκεκριμένο ηθοποιό και σκηνοθέτη.
«Ξέρετε, εγώ είμαι ένα πράγμα που περιέχει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αλλάζει απλώς ο παρανομαστής. Πιστεύω πολύ στην καλλιτέχνη του καλλιτέχνη με την ευρεία έννοια…. Εχω κάνει σπουδές και στο θέατρο, πλάι στον Κατσέλη, έχω παίξει σε παραστάσεις του Βουτσινά, έχω παίξει Σαίξπηρ αλλά και οπερέτα… Μου αρέσει να μπαίνω από το πλάι στα πράγματα κι όχι κατευθείαν. Κι όταν ήμουν στην αρχή της πορείας μου δεν ήθελα να κατοχυρώσω καμμία ταυτότητα. Πάντα κυνηγούσα και κυνηγάω την πολυπλοκότητα. Δεν μου έφθαναν τα εικαστικά. Ο,τι είμαι, είμαι από θέση κι όχι από κατάσταση». Μήπως όμως ενοχλεί τους άλλους αυτό το πήγαινε-έλα στις τέχνες… «Νομίζω ότι τώρα θα καταλάβουν ότι δουλεύω σοβαρά… Κι αν έχω μια ανάλαφρη διάθεση, κι αν είναι ευγενής, τίποτα δεν κάνω μεταξύ τυριού και αχλαδίου… Είμαι ένας εκκεντρικός που παίζει και θέατρο, που ψάχνει και στα εικαστικά, που κάνει και τηλεόραση…. Ισως επειδή τα είχα όλα από παιδί, δεν ήθελα να αρκεσθώ σ΄αυτά. Μπορεί να είμαι ανικανοποίητος αλλά όχι αχόρταγος και νοιώθω ευτυχής που είχα πάντα τη δυνατότητα να διαλέγω», καταλήγει, καθώς σκέφεται όλα όσα έρχονται και είναι χαρούμενος αν μπορέσει να τα συνδυάσει όλα….
