Τις προάλλες έλαβα ένα μήνυμα στο Facebook από ένα συμμαθητή από το σχολείο με τον οποίο είχα να μιλήσω από τότε και με τον οποίο ποτέ δεν έκανα πολύ παρέα (το γιατί είναι μεταξύ των Facebook φίλων μου είναι διαφορετικό θέμα). Ο λόγος της επικοινωνίας του μετά από τόσο καιρό; Ήθελε να με προειδοποιήσει – μαζί με καμιά εκατοστή άτομα ακόμα – ότι το Facebook πρόκειται να ξεκινήσει την προβολή διαφημίσεων με τα πρόσωπά μας και να τρέξω να κάνω τις σχετικές ρυθμίσεις για να το αποτρέψω.
Παράλληλα, λίγες μέρες πριν ο Ομπάμα σκόπευε να βάλει μπροστά την «διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην ιδιωτικότητα» με απώτερο σκοπό τον περιορισμό των εταιρειών στο πως συλλέγουν και χρησιμοποιούν κάποια προσωπικά δεδομένα μας. Παρόλο που κάτι τέτοιο είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, σε συνδυασμό με στάσεις όπως αυτή του συμμαθητή μου υποδεικνύει μια υστερία του κόσμου σχετικά με το θέμα.
Μια υστερία που πέραν από τον παράγοντα «θεωρία συνωμοσίας» που εμπεριέχει -λες και κάποιος ενδιαφέρεται να παρακολουθεί τους περισσότερους από εμάς- περιλαμβάνει επίσης κάτι παράλογο και μαζοχιστικό. Στην πραγματικότητα, εφόσον είναι τεχνολογικά εφικτό, θα έπρεπε να επιζητούμε την προσωποποίηση των υπηρεσιών που μας προσφέρονται και να ξέρουμε πως ό,τι πρόκειται να δούμε στις οθόνες μας θα μάς αφορά όσο περισσότερο γίνεται – αντί να βλέπουμε άσχετο -που αποσπά την προσοχή- ή καθόλου -που θα έκανε τα πάντα περισσότερο ακριβά περιεχόμενο. Και κατ’ επέκταση θα έπρεπε να χαιρόμαστε που σχηματίζεται ένα προφίλ προτιμήσεων μας – ακόμα και αν αυτό πρόκειται να χρησιμοποιηθεί πέρα από την αρχική του εφαρμογή.
Εννοείται βέβαια πως παράλληλα με αυτό πρέπει να έχουμε πολύ καλό έλεγχο ως προς το που θα χρησιμοποιηθεί το προφίλ μας και πρέπει να έχουμε την επιλογή να μην επιτρέψουμε σε πληροφορίες να συλλεχθούν. (Το ίδιο το Facebook δίνει πολλές τέτοιες δυνατότητες παραμετροποίησης). Επ’ αυτού, έχουν σημασία διακηρύξεις και νομοθετικά πλαίσια όπως του Ομπάμα. Αλλά τέτοιες λύσεις είναι πράγματα που παίρνουν καιρό και ίσως πάντα να είναι ελλιπή συγκριτικά με την τεχνολογία που τρέχει. Ως τότε, δε νομίζω ότι πρέπει να σκάμε και τόσο αν το Amazon ξέρει ποιο βιβλίο θα μας άρεσε – κόπο μας γλιτώνουν οι προτάσεις του (και κανείς δε μας αποτρέπει να το ψάξουμε περαιτέρω). Με άλλα λόγια τα οφέλη τόσο για εμάς όσο και για τις εταιρείες είναι σαφώς περισσότερα από τους αμελητέους πιθανούς κινδύνους.
Και εν τω μεταξύ, αν μια επιχείρηση μας ζητήσει να συμπληρώσουμε ένα σύντομο ερωτηματολόγιο, ας το κάνουμε. Οι εταιρείες εκεί έξω πλέον έχουν αρκετούς λόγους παραπάνω να ξέρουν τι σκεφτόμαστε και σιγά σιγά μπορούν και να το μάθουν αλλά και να το αξιοποιήσουν προς αμοιβαίο όφελος. Ας τους δώσουμε κάτι και βασικά να κερδίσουμε έχουμε.
