Μια άλλη παγκοσμιοποίηση είναι εφικτή, μια παγκοσμιοποίηση με ανθρώπινο πρόσωπο. Αυτό ήταν το πνεύμα της ομιλίας του γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος – Καν στο πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ.
Ο γάλλος πολιτικός «θυμήθηκε» τις σοσιαλιστικές καταβολές του ανασύροντας από τη φαρέτρα του λέξεις και έννοιες που μπορεί να μη συνάδουν με το προφίλ ενός επικεφαλής του ΔΝΤ αλλά θα του φανούν οπωσδήποτε χρήσιμες στην προσεχή αναμέτρηση των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας.
«Αναδιανομή πλούτου» και «ελευθερία» ήταν οι λέξεις – κλειδιά που χρησιμοποίησε για να περιγράψει τον εξελισσόμενο «ιστορικό μετασχηματισμό» στη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο. «Κοινωνική συνοχή» και «ισότιμη διανομή» των καρπών της ανάπτυξης ήταν οι έννοιες που κυριάρχησαν στην παρουσίαση του «μετά την κρίση αναδυόμενου κόσμου».
Και ασφαλώς δεν παρέλειψε την εκ των ων ουκ άνευ μνεία στον «πατέρα» του ΔΝΤ, Τζον Μέιναρντς Κέινς, για να ολοκληρώσει την ομιλία του και να συμπληρώσει την εικόνα που ανασυνθέτει εσχάτως για τον εαυτό του. Αυτήν του χαρισματικού ηγέτη που θα κλέψει την παλαιότερη έμπνευση του Σαρκοζί για «επανίδρυση του καπιταλισμού».Αλλά αυτή τη φορά από τα αριστερά.
Άλλωστε έτσι ακριβώς ξεκίνησε η ομιλία τους προς τους φοιτητές του πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσιγκτον. Ο Στρος Καν σημείωσε ότι εκτός την παγκόσμια οικονομία η πρόσφατη κρίση «κατέστρεψε και τις πνευματικές βάσεις της παγκόσμιας τάξης».
Η απορύθμιση των αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν τα κατεξοχήν εργαλεία για την οικονομική ανάπτυξη αλλά πλέον δεν είναι αρκετά. Η κρίση, τόνισε, ανέδειξε την αξία των δημοσιονομικών (νομισματικής και φορολογικής πολιτικής), του «ξεχασμένου παιδιού» της πολιτικής όπως το χαρακτήρισε.
Κοινωνική συνοχή… με μέτρο
Επικαλούμενος το παράδειγμα των εξεγερμένων χωρών στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, εξήρε τις προσπάθειες για μια «δικαιότερη αναδιανομή ευκαιριών και πόρων» καθώς και για την πολιτική και ατομική ελευθερία. Και κάπου εκεί ενδύθηκε και πάλι το ένδυμα του θεματοφύλακα της οικονομικής ορθοδοξίας συστήνοντας μεν κοινωνική συνοχή αλλά… με μέτρο.
Και αυτό «για να μη διαταραχθεί η μακροοικονομική σταθερότητα η οποία υποσκάπτει τις προσπάθειες ισότιμης ανάπτυξης».
Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη σημείωσε ότι «ορισμένες χώρες έχουν κάνει δύσκολα βήματα αλλά θα πρέπει να κάνουν και άλλα». Ομως στο σημείο αυτό προέκυψαν νοηματικοί ακροβατισμοί.
Διότι ενώ τη μια στιγμή αναφερόταν στη «σκοτεινή πλευρά της παγκοσμιοποίησης που καταδικάζει σε φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους» και «βαθαίνει το κοινωνικό και οικονομικό χάσμα στο εσωτερικό των χωρών αλλά και μεταξύ αυτών», λίγο αργότερα εκθείαζε τα δανειακά προγράμματα του ΔΝΤ τα οποία, ασφαλώς, μόνο την κοινωνική συνοχή δεν προάγουν.
Ο επικεφαλής επέμεινε στην ανάγκη υιοθέτησης των μεταρρυθμίσεων που επιβάλει το Ταμείο. Ταυτόχρονα υπερθεμάτισε στην «παγκοσμιοποίηση με ανθρώπινο πρόσωπο» και την καταπολέμηση των ανισοτήτων τις οποίες χαρακτήρισε «σιωπηρές αιτίες της κρίσης».
Υπογράμμισε ότι καθήκον του ΔΝΤ είναι «να ανοικοδομήσει τον κόσμο» με βάση την αρχή της συνεργασίας κράτους και ιδιωτικού τομέα. Περιέγραψε με εύληπτο όσο και εύηχο τρόπο έναν «ανοικτό κόσμο όπου δεν θα κυριαρχούν λίγα κράτη εις βάρος άλλων».
Μίλησε τέλος για την παρακαταθήκη του Κέινς και τα διδάγματα του παρελθόντος. Αλλά, ως καλός ρήτορας, απέφυγε αναφορές που θα δε ακούγονταν ευχάριστα στα αυτιά του ακροατηρίου. Όπως η λέξη Αργεντινή.
