Hθικός αυτουργός της γνωριμίας τους, μια κοινή φίλη. Η κυρία Δαμιανάκη έχει μόλις έλθει από την Αυστραλία, δεν ασκεί το επάγγελμά της, της βιολόγου, παρά τις σπουδές και τα μεταπτυχιακά, αλλά παραδίδει μαθήματα αγγλικών. «Την πρώτη φορά, το 1986, μου όρισε ραντεβού για συνέντευξη στις 11 η ώρα τη νύχτα» τονίζει η ίδια. «Δούλευε πυρετωδώς, περίμενα, περίμενα, είχε φθάσει 2 μετά τα μεσάνυχτα, ήμουν και έγκυος στην κόρη μου,απηύδησα και έφυγα. Είχα γίνει έξαλλη με το στήσιμο. Τον συνάντησατελικά την επόμενη χρονιά.Μ΄ έστειλε πίσω, στην Αυστραλία, για να κάνω ειδικότητα στον τομέα της εξωσωματικής. Εχω να λέω για το… στήσιμο της πρώτης μας συνάντησης αλλά και για το επαγγελματικό πάθος του».
Σχολή βιολόγων… Τούλας
Ο γυναικολόγος διαβεβαιώνει όμως ότι και «η Τούλα τα ΄παιρνε ανέκαθεν τα γράμματα.Ατομο ικανό, με δεξιότητες σε λεπτές, απαιτητικές κινήσεις. Εφερνα βιολόγους από την Αμερική,μεταξύ άλλων τον Κοέν, και διεπίστωνα ότι μέσα σε έναν μήνα αφομοίωνε τα πάντα. Το διάστημα της προεργασίας για την προεμφυτευτική διάγνωσηείχαμε μόνιμαεδώμέλη της ομάδας του Ρώσου Γιούρι Βερλίνσκι, που είχε κάνει την εφαρμογή στις ΗΠΑ και γνώριζε τις τεχνικές. Εμείς συνηθίζουμε να λέμε πλέον, χαριτολογώντας, ότι υπάρχει σχολή βιολόγων Τούλας…».
Στο τραπέζι της κουβέντας πέφτουν σχεδόν ταυτόχρονα και από τους δύο οι επιστημονικές «νίκες» τους. Η προεμφυτευτική διάγνωση, η δυνατότητα βιοψίας του εμβρύου για τυχόν νόσο πριν από την εξωσωματική, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 1998-99. Η εγκυμοσύνη εμμηνοπαυσιακής γυναίκας, το 1989, η εγκυμοσύνη- μέσω βιοψίας στους όρχεις- παρά την απουσία σπερματοζωαρίων από το σπέρμα, η μικρογονιμοποίηση, εμφύτευση σπερματοζωαρίου εντός του ωαρίου, σε περιπτώσεις ανδρών χωρίς σπέρμα, το 1995, αλλά και η κατάψυξη εμβρύου το 1990.
«Ο πελαργός που ήλθε από το κρύο» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος της εποχής που ανασύρει ο κ. Καπετανάκης, τονίζοντας τα κληρονομικά δικαιώματα που προκύπτουν για το έμβρυο από τη διαδικασία αυτή: «Στην Αμερική, κατέφυγε στη Δικαιοσύνη ζευγάρι που χώριζε και ήθελε να λύσει τη διαφορά τουως προς την τύχη του κατεψυγμένου εμβρύου. Ο πατέρας ήθελε να καταστραφεί, το δικαστήριο απεφάνθη ωστόσο υπέρ της μάνας. Περίπλοκες ιστορίες…».
Επιτυχίες και παρατράγουδα
Στην αναμόχλευση του παρελθόντος σχεδόν κομπιάζουν στο κεφάλαιο «κλωνοποίηση», κοιτάζονται με νόημα, για μία στιγμή συνωμοτούν για το αν θα πρέπει να μιλήσουν.
Ο Καπετανάκης είχε συνάδελφο στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου τον αμφιλεγόμενο επιστήμονα Ρίτσαρντ Σιντ, που « έκανε πειράματα ακόμη και στη γυναίκα του». Τον έφερε στην Ελλάδα, όπου κυκλοφορούσε με αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο.
« Εδειξε μεγάλο ενθουσιασμό, τρελάθηκε μόλις είδε την κατάψυξη εμβρύων,αρνηθήκαμε όμως κάθε συνεργασία» λέει η κυρία Δαμιανάκη, αφήνοντας να εννοηθούν προθέσεις του Σιντ για σενάρια τρομακτικά, με μείζονα ηθικά διλήμματα. Οι φωτογραφίες μωρών, «ταπετσαρία» στους διαδρόμους του κέντρου, τους κάνουν να θυμούνται τη μία ανθρώπινη ιστορία μετά την άλλη. Τις ανακαλούν, με τα μικρά ονόματα των γυναικών που πρωταγωνίστησαν σε αυτές, δεν μένουν στις χαρμόσυνες, περιγράφουν και πολλές πονεμένες. Μία από αυτές με γυναίκα που παρουσίασε όγκο στον εγκέφαλο αμέσως μετά τον τοκετό μιας πολυαναμενόμενης εγκυμοσύνης. Και άλλη, με 52χρονη που θέλησε να κάνει παιδί όταν έχασε την 22χρονη κόρη της, παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία απαγορεύει την εξωσωματική σε γυναίκες άνω των 50 ετών.
Εγκυμοσύνες και επιτυχίες γιορτάζονται με σαμπάνιες, «το ταβάνι του γραφείου σε παλαιότερο κτίριο είχε κάνει σημάδια από τα πώματα ». Πελάτισσα συνηθίζει να στέλνει στο κέντρο catering, κάθε χρόνο, στα γενέθλια του αγοριού της, ούτε θυμούνται πόσα χρόνια τώρα.
Δεν λείπουν βεβαίως και τα παρατράγουδα. Η κυρία Δαμιανάκη θυμάται τις στιγμές έντασης που περάσανε όταν «γυναίκα που απέκτησε μωρό με σπερματέγχυση απειλούσε ότι θα προσφύγει εναντίον μας δικαστικώς, μόλις το παιδί παρουσίασε καρδιακό πρόβλημα». Και δεν ήταν η μοναδική δύσκολη στιγμή: «Ανδρας, με το DΝΑ της 11χρονης κόρης του ανά χείρας, ισχυριζόταν άγνοια για το γεγονός ότι το παιδί δεν ήταν δικό του.Χώριζε με τη γυναίκα τουκαι ήλπιζε ότι δεν θα υπήρχε ο φάκελός τους στο εργαστήριο. Είχε όμως υπογράψει να γίνει χρήση άλλου σπέρματος και φάκελος βεβαίωςυπήρχε…» τονίζει η ίδια.
ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΠΑΘΟ
Η σύζυγος του κ. Καπετανάκη τον ρωτά αν είναι άρρωστος όταν τον πολυβλέπει σπίτι, η Τούλα ομολογεί ότι βρίσκεται περισσότερες ώρες κοντά του απ΄ ό,τι εκείνη.
Η κυρία Δαμιανάκη ταυτίζεται, μιλάει με θέρμη για πράγματα δικά του. Οπως και εκείνος γνωρίζει πρόσωπα του δικού της περιβάλλοντος, έχοντας μάλιστα σχέση στοργής με την κόρη της, απόφοιτη πια της Ιατρικής Σχολής.
«Το κέντρο του κόσμου είναι η Κάρπαθος, γύρω από αυτό κυκλοφορούμε…»λέει η βιολόγος υπαινικτικά για τον τόπο καταγωγής του γιατρού.
«Δεν υπάρχει γυναίκα από το νησίπου να έχει γίνει μητέρακαι να μην έχει περάσει από εδώ. Ηταν και ο παππούς Καπετανάκης γυναικολόγος, με ιδιαίτερη προσωπική ιστορία:έφυγε για ειδικότητα στη Γαλλίακαι όταν επέστρεψε βρήκε τη γυναίκα που αγαπούσε παντρεμένη με άλλον, να περιμένει το πρώτο της παιδί- κορίτσι. Πέθανε στη γέννα, ο παππούς περίμενε όμως την κόρη να μεγαλώσει, την παντρεύτηκε και έκανε 14 παιδιά! Τέλος πάντων, ο γιατρός μας πάει συχνά στην Κάρπαθο, έρχεται και ο άνδρας μου, καπετάνιος το επάγγελμα, με το σκάφος, που είναι η άλλη μεγάλη του αγάπη. Τους πειράζω, παίζω λεκτικά με το “κάπτεν”, Καπετανάκης. Το απολαμβάνω…». «Το απολαμβάνεις γιατί ψαρεύεις και κάνεις ψαροντούφεκο»τη διακόπτει εκείνος, εξηγώντας ότι«είναι ζήτημα να έχουμε τσακωθεί μία- δύο φορές όλα αυτά τα χρόνια».
Μικροπράγματα, πάνω στην ένταση της δουλειάς, που ωστόσο κάνουν την κυρία Δαμιανάκη να κλαίει κρυφά.«Στο πέρασμα του χρόνου διαπιστώνω ότι έχω γίνει ευσυγκίνητη, κλαίω, ενώ στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτε! Είναι, φαίνεται, ίδιον των γυναικών, όταν μεγαλώνουν».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
