Σκεπτόμενος κανείς μπορεί να αναρωτηθεί και να ερωτήσει πολλά. Από το κλασικό «τις πταίει;» έως «και τι κάνουμε τώρα;», η νοητική απόσταση φαντάζει αδιαπραγμάτευτα μεγάλη. Προσεγγίζοντας, όμως, όσον το δυνατόν Αριστοτελικά δεν τίθεται ζήτημα μη ερεύνησης της αιτίας που επέφερε το αιτιατό, καθώς και της αιτιότητας μεταξύ αυτού και αιτίας.

Δημοφιλές επιχείρημα υπερασπίσεως του ελληνικού φαύλου πολιτικο-πελατειακού συστήματος αποτελεί και ο λεγόμενος αυτοκαθορισμός του ως «καθρέφτη» της  ελληνικής κοινωνίας και των ανθρώπων κατοικούντων σε αυτήν.

Η προσπάθεια τού να πείσει τον καθένα απο εμάς ότι στην τελική παίρνει αυτό που του αξίζει, γιατί απλά στοιχείο αυτού αποτελεί και αυτός και το αντίστροφο, είναι αδιάκοπη, συνεχής. Κατ’αυτό, ηγέτης και εμπνευστής δεν γίνεσαι αλλά απλά γεννιέσαι και παίρνεις το χρίσμα με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Κατ’αυτό, μια εμπνευσμένη ηγεσία μπορεί και αρκείται μόνο σε απύθμενες αριστερίστικες ρητορείες δίχως κανένα έμπρακτο αντίκρυσμα. Κατ’αυτό ένας πόλεμος χάνεται, όχι εξαιτίας λάθος στρατηγικού σχεδιασμού αλλά επειδή τα άρβυλλα ενός φαντάρου ήταν αγυάλιστα.

Στο μέτρο που του αναλογεί, άμοιρος ευθυνών δεν μπορεί να είναι ουδείς. Η διάχυση, όμως, ισομερώς των ευθυνών αποτελεί πράξη χαρακτηριζόμενη, κομψά, ως αδιακρίτως ανεύθυνη και ανάξια των περιστάσεων, ειδάλλως νταβατζιλίκι είναι η καταλληλοτέρα των προσδιδόμενων χαρακτηρισμών. Το σημερινό πολιτικο-πελατειακό σύστημα, ευρισκόμενο στο τελευταίο στάδιο της εξελικτικής του πορείας που ξεκίνησε πριν από λίγες δεκαετίες, είναι εμφανές ότι δεν αξίζει σε κανέναν από εμάς. Διασπαστήκαμε σε αμέτρητες ομάδες και ανά χρονικές περιόδους υπήρξε ολίγον ρομαντική, η εναπόθεση μας στον έναν ή στον άλλο χώρο όταν θα έπρεπε μαζί να παλεύουμε για τα αυτονόητα.

Όμως, πέραν του επιφαινόμενου αιτιατού διαχωρισμού σε πράσινους ή κόκκινους, συντηρητικούς ή νεο-ταξικούς, αριστερούς ή δεξιούς που έχει επιφέρει η φαυλότης, το μόνο σίγουρο είναι ότι πριν τη συναίνεση πρέπει να έλθει η κάθαρση που θα απομακρύνει το μέσο που μετατρέπει και συντηρεί την αιτία σε αιτιατό. Και αυτό δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από την ανθρώπινη φύση και οντότητα αυτή καθ’αυτή που εύκολα ξεχνάει, εύκολα τείνει στον κομφορμισμό και ακόμα πιο εύκολα μάχεται για το ρηχό και εφήμερο.

Η κρίση που περνάει σήμερα ο τόπος είναι καθ’όλα πολιτική, καθώς η οικονομική επήλθε σαν φυσικό επακόλουθο αυτής. Και αν κάποιος έχει την αίσθηση ότι αυτοί που την προκάλεσαν, είναι είτε διατεθειμένοι είτε ικανοί,πάνω απ’όλα, να την ανατρέψουν, τότε δυστυχώς εθελοτυφλεί. Αναφορικά, τώρα, με τις ευθύνες που φέρει ο καθένας από εμάς και για να προλάβω πιθανούς προτρέχοντες, η νοο-τροπία δεν πρόκειται να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά, η κάθαρση του πολιτικού συστήματος και η αναζωογόνησή του με πρόσωπα νέα και άφθαρτα σε συνδυασμό με την παραδειγματική τιμωρία πολιτικού προσωπικού που ενεργούσε με δόλο εις βάρος του ελληνικού λαού, τη θέσπιση νέων αξιακών κριτηρίων λειτουργίας της κοινωνίας και πάνω απ’όλα με μια συντακτική αναθεώρηση με στόχο τον έλεγχο για την αδιάκοπη και ουσιαστική εφαρμογή του δημοκρατικού πολιτεύματος, θα μας έφερνε πιο κοντά…