Τι μας αρέσει να  πιστεύουμε; Οτι από τις μίζες χρεοκόπησαν τα δημόσια ταμεία. Οτι δηλαδή καμιά τριακοσαριά  δισεκατομμύρια πέταξαν και κατέληξαν στα θησαυροφυλάκεια υπουργών, βουλευτών και μεγαλοστελεχών.  Από  τις  μεγαλύτερες κοτσάνες που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και που είναι τόσο πειστική σαν μια αλήθεια τρανταχτή. Χωρίς να θέλω  να τους αθωώσω. Αντιθέτως. Να τους κάτσω  στο σκαμνί και να τους καταδικάσω. Ομως για σκεφτείτε  το λιγουλάκι.  Πόσα  ν αρπάξανε; Ενα, δύο, τρία, πέντε δισεκατομμύρια; Οσα και να έχουν βουτήξει ο λογαριασμός  δεν βγαίνει. Το μέγιστο  και  για το σύστημα, βολικό λάθος που κάνουμε κάθε φορά είναι που  προσωποποιούμε και  στοχοποιούμε τα  πολτικά εγκλήματα. Ετσι υποβαθμίζουμε την πολιτική  στο επίπεδο του αστυνομικού δελτίου. Για  όλα φταίει ο  Καραμανλής, ο Παπανδρέου και ο  Σημίτης. Αντε και οι συνεργάτες τους. Αν από την πολιτική  σκηνή τους εξαφανίσουμε η Ελλάδα θα βρει προκοπή. Κουταμάρες. Ούτε καν Νηπιαγωγείου. Γιατί το οποιοδήποτε πρόσωπο,  όσο τίμιο και χαρισματικό κι  αν είναι, με τις ίδιες πολιτικές στα καναβάτσα  του  Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου  θα μας ρίξει. Οι  επιλογές αγαπητέ  μου.  Πρώτη και μεγιστοτεράστια η  συμμετοχή μας στην ευρωζώνη και την ΟΝΕ. Με του μπήκαμε αμέσως κατεβήκαμε. Ξυπόλητοι στ’ αγκάθια  Ανοχύρωτοι  σ’ έναν ανελέητο  ανταγωνισμό από τις βιομηχανικές, παραγωγικές και οικονομικές ευρωπαικές υπερδυνάμεις. Ακόμα και από την μικρή αλλά πανίσχυρη Δανία. Ετσι   ξηλώθηκε η όποια βιομηχανία. Ετσι  γκρεμίστηκε η βιοτεχνία. Ετσι με τις επιδοτήσεις οι αγρότες άραξαν στα καφενεία. Ετσι χωρίς υποδομές και  τεχνογνωσία  βρεθήκαμε  απροστάτευτοι ανάμεσα σε φίδια. Κι έτσι καταντήσαμε τα κορόιδα και  η  καλύτερη των  ευρωπαίων πελατεία. Το συμπέρασμα ανατριχιαστικό. Η είσοδός μας στο κλαμπ των ισχυρών που φούσκωσε τα μυαλά μας από εθνική υπερηφάνεια και μπόλικη πλαστική φαντασία, αυτή  η βασική αιτία που μας έστειλε στα γκρεμίδια. Γιατί, όπως έλεγε κι ένας σοφός, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι!