ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
Η κατάσταση στην Αίγυπτο είναι χαοτική. Σχεδόν δύο μήνες μετά τις λαϊκές διαμαρτυρίες στους δρόμους που ενέπνευσαν την δημοκρατική επανάσταση, η μεταβατική κυβέρνηση του στρατού πρότεινε – ναι, καλά μαντέψατε – έναν νόμο που απαγορεύει τις διαδηλώσεις.
Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή οι πάντες διαδηλώνουν, ακόμη και οι αστυνομικοί. Επιπλέον, οι μεγαλύτεροι χαμένοι από την επανάσταση είναι οι βίαιες εξτρεμιστικές οργανώσεις των ισλαμιστών που χάνουν επειδή τα πιο μετριοπαθή μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας μπαίνουν στο σύστημα.
Μετά από το τρίτο ταξίδι μου στο Κάιρο, αφότου άρχισαν οι διαμαρτυρίες, να τι προβλέπω ότι θα ακολουθήσει:
– Η μετά – επαναστατική Αίγυπτος θα μοιάζει πολύ με την προεπαναστατική Αίγυπτο, αλλά θα είναι λιγότερο καταπιεστική και με πιο ισχυρή την κοινωνία των πολιτών.
– Ο κόσμος θα συνεχίσει να βασανίζεται αλλά θα διαμαρτύρεται τώρα περισσότερο. Η ειρήνη με το Ισραήλ θα συνεχιστεί, αλλά οι Αιγύπτιοι αξιωματούχοι θα μιλούν περισσότερο για τα δεινά που υπομένουν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα.
– Επικρατέστερος υποψήφιος για την προεδρία είναι ο Αμρ Μούσα. Είναι ένας βετεράνος και ρεαλιστής πολιτικός, πρώην υπουργός Εξωτερικών και επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου.
– Οι ισλαμιστές θα παίξουν μεγαλύτερο ρόλο στην κοινωνία και την κυβέρνηση, όπως συμβαίνει στην Τουρκία
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές: ο δρόμος για την δημοκρατία είναι πάντοτε ανώμαλος – και, ειλικρινά, νιώθω μια χαρά βλέποντας την Αίγυπτο. Παρά κάποιες ακρότητες, η Μουσουλμανική Αδελφότητα τιθασεύθηκε επειδή μπήκε στο σύστημα. Λέει ότι δεν θα κατεβάσει υποψήφιο για την προεδρία και θα διεκδικήσει μόνο το εν τρίτο των εδρών του κοινοβουλίου. Στο Web site της λέει ότι στόχος της είναι μια κοινωνία των πολιτών και όχι ένα θρησκευτικό κράτος, και δίνει έμφαση στη σημασία του σεβασμού προς την χριστιανική μειονότητα.
Ο μεγάλος χαμένος από την άνοδο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας είναι πιθανώς ο εχθρός της, η αλ – Κάιντα, που δεν πήρε μέρος στις διαδηλώσεις για την δημοκρατία και επέμενε πάντα ότι ο μόνος δρόμος για την αλλαγή ήταν η βία.
Η Αίγυπτος μου θυμίζει την κατάσταση που επικρατούσε σε άλλες χώρες καθ’ οδόν προς την δημοκρατία – την Ισπανία μετά τον Φράνκο, την Νότια Κορέα το 1987, την Ρουμανία ή την Ουκρανία στη δεκαετία του 1990, και περισσότερο από όλες, την Ινδονησία μετά την ανατροπή του δικτάτορά της το 1998.
Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου για ένα διάστημα – κάποτε συνάντησα έναν όχλο που αποκεφάλιζε ανθρώπους στην Ιάβα – αλλά μετά από λίγο η εξτρεμιστική απειλή μειώθηκε, και η Ινδονησία είναι σήμερα μια σταθερή (αν και ημιτελής) δημοκρατία.
Ναι λοιπόν, η κατάσταση στην Αίγυπτο είναι χαοτική. Μια νεαρή δημοκρατία είναι σχεδόν πάντα χαοτική. Ας το συνηθίσουμε.
