«Είμαι εγγονός και γιος αγρότη, είμαι υπερήφανος γι’ αυτό, είμαι υπερήφανος για τα προϊόντα που παράγει η γη μας, τόσο ιδιαίτερα και τόσο ξεχωριστά. Σκοπός ζωής για μένα είναι να τα αναδείξω, να κάνω γνωστό τον τόπο καταγωγής μου σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον πλανήτη. Σε αυτό έχω αφιερωθεί και γι’ αυτό δουλεύω». Οση ώρα άκουγα τον σεφ εξ Ισπανίας, εξ Αραγονίας ειδικότερα, να μου εξηγεί το πώς βρέθηκε στην Αθήνα και πώς εμπνεύστηκε τις δημιουργίες του, ένας βουβός θυμός και μια απίστευτη ζήλια, ένας φθόνος γιγάντιος, με κατέκλυσε.
Το μυαλό μου γέμισε εικόνες από «δικούς μας» γιους και εγγονούς αγροτών. Σε καφενεία και ταβέρνες, με πανάκριβα 4×4 παρκαρισμένα απ’ έξω, με τους μετανάστες, νόμιμους και παράνομους, στα κτήματα, με τις επιδοτήσεις να επενδύονται σε επώνυμα ενδύματα και υποδήματα. Και με μια τεράστια ντροπή στο βλέμμα και στα λόγια για την καταγωγή, για τη δουλειά, για το μέλλον τους.
{{{ moto }}}
Μπροστά στα μάτια μου πέρασαν πάγκοι λαϊκής με πιπεριές «τύπου» Φλωρίνης, πεπόνια «τύπου» Αργους, μελιτζάνες «τύπου» τσακώνικες, σταμναγκάθι «τύπου» άγριο. Κρεοπωλεία με αρνιά, κατσίκια, χοιρινά και μοσχάρια άγνωστης ράτσας, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, κακοκομμένα και παραταγμένα σε γυάλινες προθήκες. Ψυγεία τυριών με γραβιέρες ανώριμες που μόνο στο αλάτι διαφέρουν, φέτες που κονταροχτυπιούνται μόνο στη χαμηλότερη τιμή και όχι στην ποιότητα.
Στο στόμα μου ήρθαν γεύσεις αδιάφορες από εστιατορικά πιάτα που με σάλτσες πλούσιες και με αρχιτεκτονικές ακροβασίες κρύβουν το ανούσιο της μαζικής πρώτης ύλης.
Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό; Ως πότε θα εξαντλούμαστε σε ευχολόγια και μεγαλόσχημες κουβέντες χωρίς κανένα έργο υποδομής, εκπαίδευσης και υποστήριξης ενός ανεξάντλητου και ανεκμετάλλευτου πλούτου;
Πότε οι ελάχιστοι, που θεωρούνται έως και γραφικοί, υπερήφανοι για την καταγωγή, το προϊόν και τον καθημερινό τους μόχθο θα γίνουν παράδειγμα προς μίμηση, δίνοντας αιτία και λόγο σοβαρό στους νεότερους να ακολουθήσουν μια παρόμοια πορεία;
Πότε θα πάψουμε να ντρεπόμαστε γιατί παράγουμε αβγοτάραχο Μεσολογγίου και όχι χαβιάρι Beluga; Παλαιωμένο κασέρι και όχι παρμεζάνα; Νούμπουλο Κερκύρας και όχι προσούτο Πάρμας;
