Οι περισσότεροι έλληνες νιώθουν μέσα τους οργή. Οργή για τους πολιτικούς που «μας κορόιδεψαν» και έφεραν τη χώρα στο σημερινό χάος μόνο και μόνο για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους με τα ρουσφέτια, την αναξιοκρατία και την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Οργή για τους πολιτικούς που τόσα χρόνια παρακολουθούν αδιάφοροι να σκάνε τα σκάνδαλα το ένα πίσω από το άλλο χωρίς να κάνουν τίποτα, χωρίς ποτέ να τιμωρηθεί κανείς ωσάν να ανήκουν σε ένα κλειστό κλαμπ που διασφαλίζει την ατιμωρησία για τα μέλη του.
Οργή για τους πολιτικούς, αν δεν συμμετέχουν, πάντως ενθαρρύνουν το μεγάλο πλιάτσικο μιας οικονομίας που μοιάζει να τιμωρεί τους αληθινούς παραγωγούς και αντιθέτως ενθαρρύνει τους κρατικοδίαιτους μεσάζοντες και τους πάσης φύσεως αεριτζήδες.
Οργή για την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ που ακόμα και σε αυτή την στιγμή της κρίσης, φαίνονται κατώτεροι των περιστάσεων, δεν μπορούν να εξηγήσουν τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος, τρώγονται μεταξύ τους και συχνά πυκνά δείχνουν παραλυμένοι μπροστά στα τεράστια προβλήματα που καλούνται να διαχειριστούν.
Οργή για την αξιωματική αντιπολίτευση που κι αυτή, ακόμα και σήμερα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού συνεχίζει να πουλάει ψεύτικές υποσχέσεις και επιδίδεται σε ένα κρεσέντο ανευθυνότητας. Οργή ίσως και για την αριστερά που έχει επιλέξει την φυγή από την πραγματικότητα, τον εύκολο δρόμο του όχι σε όλα χωρίς να προτείνει λύσεις.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να μας ρωτήσει γιατί, αφού νιώθουμε τέτοια οργή, δεν αλλάζουμε τους πολιτικούς μας. Αλλά βέβαια τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Αντιθέτως αν κάτι παραμένει σταθερό τις τελευταίες δεκαετίες είναι η ανικανότητά μας να αλλάξουμε, η ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος να ανανεωθεί, η αναπαραγωγή σε τελευταία ανάλυση των ίδιων προβλημάτων και των ίδιων συμπεριφορών ξανά και ξανά.
Έτσι η οργή παραμένει και κινδυνεύει να αποδειχθεί ένας πολύ κακός σύμβουλος. Υπάρχουν πολλοί για παράδειγμα που κατανοούν ότι σήμερα οι θυσίες είναι αναπόφευκτες. Υπάρχουν ακόμα περισσότεροι όμως που ακόμα και αν κατά βάθος συμφωνούν θεωρούν εξ ίσου ή και πιο σημαντικό να αποδοθεί δικαιοσύνη, να πληρώσουν οι υπεύθυνοι- κάποιοι από όλους αυτούς τουλάχιστον που έχουν γίνει δακτυλοδειχτούμενοι.
Καλώς ή κακώς ισχύουν και τα δύο. Και είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να αναγνωρίσουμε ότι το ένα δεν θα πρέπει να γίνεται άλλοθι για να ξεχάσουμε το άλλο!
