Η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου λατρεύει την αγγλική. Το 2001 έλεγε ότι πρέπει να γίνει η δεύτερη επίσημη γλώσσα ώστε να αντεπεξέλθουμε στη Βαβέλ της διευρυμένης Ευρώπης. «Δεν θα πάθουν τίποτε αν μάθουν να μιλούν το ίδιο καλά όπως τα ελληνικά και τα αγγλικά». Όταν λοιπόν ανέλαβε τη διάπλαση των ελληνοπαίδων, υποσχέθηκε αύξηση στις ώρες διδασκαλίας των ξένων γλωσσών. Έλεγε ότι στο λύκειο, στο δημόσιο λύκειο, τα παιδιά θα αποκτούν «γλωσσική επάρκεια». Δεν της έφταναν τα αγγλικά που τα ανακοίνωσε ως υποχρεωτικά, είπε ότι θα υπάρχει επιλογή και τρίτης γλώσσας. Πολύ ωραία αυτά, αλλά ποιος θα τη διδάξει την τρίτη γλώσσα όταν δρομολογείται η κατάργηση των ξενόγλωσσων Τμημάτων Φιλολογίας;

Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε την κατάργηση Τμημάτων Φιλολογίας έτσι, en passant, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου για τα συγγράμματα. Μελετάται η κατάργηση των γαλλικών, ισπανικών και ιταλικών σπουδών, δηλαδή των ασύμφορων, αντιπαραγωγικών Τμημάτων όπου κάθονται κι ασχολούνται με τον Δον Κιχώτη και τη Μαντάμ Μποβαρί, όπου διυλίζουν τον ρομαντικό στίχο ή ασχολούνται, φευ, με τα τερτίπια της γλώσσας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά οι φοιτητές καταλαμβάνουν τα έδρανα για τέσσερα ολόκληρα έτη αντί να ξεπετάξουν το αντικείμενο σε τρία χρονάκια, όπως κάνουν στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Η ιδέα είναι να συγχωνευτούν σε ένα Τμήμα Λατινογενών Σπουδών. Οι πτυχιούχοι θα τσαλαβουτήσουν σε τρεις πολιτισμούς, σε τρεις γλώσσες, σε τρεις φιλολογίες και μετά θα διοριστούν για να μεταλαμπαδεύσουν την ημιμάθειά τους στα σχολεία, στα δημόσια σχολεία. Οι καθηγητές θα διδάσκουν μία ώρα Γαλλικά, δύο ώρες Ιταλικά και αν υπάρχει τρύπα στο πρόγραμμα θα κάνουν και τα Θρησκευτικά.

Δεν αντιλέγει κανείς, η κυρία Διαμαντοπούλου θα κάνει οικονομία και θα συμμαζέψει την πολυπλόκαμη ανώτατη εκπαίδευση. Στο κάτω κάτω, σε λίγο καιρό όσοι θέλουν να ασχοληθούν με τις αντιπαραγωγικές επιστήμες θα μπορούν να σπουδάσουν στα επίσημα υποκαταστήματα των ξένων πανεπιστημίων και να λάβουν αναγνωρισμένες περγαμηνές. Υπάρχει άραγε άλλη λύση πλην της συγχώνευσης; Υπάρχει, απλώς δεν έχουν κληθεί οι πανεπιστημιακοί να δώσουν την άποψή τους. Στο υπουργείο τα λένε αναμεταξύ τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα χρονίζοντα αιτήματα των διδασκόντων. Εδώ και χρόνια υποβάλλεται αίτημα για τον περιορισμό του αριθμού των εισακτέων. Αν αντί για 300 φοιτητές εισέρχονταν 100, δεν θα πετύχαιναν όσοι έχουν βαθμούς κάτω από το δέκα. Η κυρία Διαμαντοπούλου απαντά στον μαξιμαλισμό με την κατάργηση της αυτονομίας των σπουδών. Αν πάντως το μοντέλο της συγχώνευσης θεωρηθεί επιτυχημένο, μπορεί να διευρυνθεί. Να γίνει τμήμα Φυσικογυμναστικής: θα παράγει καθηγητές που θα διδάσκουν τα περί βαρύτητας δίνοντας ταυτόχρονα οδηγίες για το άλμα εις μήκος.

Η υπουργός Παιδείας έχει κρατήσει από την αρχή καχύποπτη στάση απέναντι στους πανεπιστημιακούς. Μια στάση που συμπυκνώνεται στην έκφραση «σε τσάκωσα». Με τα συγγράμματα υπάρχει πράγματι πρόβλημα σπατάλης και ανοργανωσιάς με ενδεχόμενο δόλο. Αντί όμως να γίνεται επίθεση σε ένα νοσηρό σύστημα, θα μπορούσε να γίνει θετική παρέμβαση: να φτιαχτούν βιβλιοθήκες της προκοπής παράλληλα με τις περικοπές στις εκτυπώσεις περιττών βιβλίων. Αντί θετικής πρότασης όμως γινόμαστε μάρτυρες μιας επίδειξης δυναμικών αποφάσεων και επίδειξης νεωτερισμών που σχετίζονται με την ψηφιοποίηση. Εν ολίγοις ο φοιτητής Λατινογενών Σπουδών δεν θα εμβαθύνει σε καμία λογοτεχνία, όμως θα διαθέτει e – book, θα έχει πρόσβαση στο site της σχολής και θα κατεβάζει τις σημειώσεις του στο iPad σε απαράμιλλα greeklish.