Το θέαμα των «μεσαζόντων» που διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση τα αιτήματα αλλά επί της ουσίας τις ζωές των μεταναστών απεργών πείνας είναι το λιγότερο άθλιο, απαράδεκτο και αταίριαστο προς τα ήθη, πολιτικά και κοινωνικά, μιας ελεύθερης χώρας όπως η Ελλάδα.
Μπορεί να μην το αντιλαμβάνονται οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των μεταναστών, αλλά αυτό πράττουν όταν υπαγορεύουν στάσεις και συμπεριφορές, όταν εξωθούν στα άκρα πρόσωπα που εκ της φυσικής κατάστασής τους δεν μπορούν ίσως και να αποφασίσουν με νηφαλιότητα.
Θα φέρουν μέγα βάρος αν επισυμβεί το μοιραίο. Και έναντι των απεργών και έναντι της χώρας. Κυρίως όμως έναντι του δικαιώματος της ζωής, το οποίο θα αποδειχθεί ότι δεν υπερασπίστηκαν όσο θα έπρεπε έναντι άλλων, υποδεέστερων.
