Ο κουρέας ως αγγελιοφόρος, διαμεσολαβητής και συναθροιστής ειδήσεων έχει μακραίωνη παράδοση. Στον Πλούταρχο ανακοινώνει στους Αθηναίους την είδηση τη καταστροφής στη Σικελία, στον «Κουρέα της Σεβίλλης» είναι κομιστής νέων, στους «Άθλιους» του Βίκτορα Ουγκό (Λιβάνης 2006) συζητά με πελάτες υπαινικτικά για την ασταθή πολιτική κατάσταση της Γαλλίας του 1830. Ο πολύπειρος του ψαλιδιού καθώς περιποιείται τις φαβορίτες του λακωνικού βετεράνου στρατιώτη στο τρίτο κεφάλαιο του πιάνει ψιλοκουβέντα για την τρέχουσα επικαιρότητα – τις ταραχές των φιλοβασιλικών, τον εκλεκτό της αριστεράς της εποχής στρατηγό Λαμάρκ, την εποποιία του Ναπολέοντα και τη δόξα του πεδίου της μάχης.
Η πέτρα του Γαβριά που σπάει τη βιτρίνα διακόπτει τη λυρική έξαρση του κουρέα περί θανάτου στο πεδίο της μάχης, δίνοντας τέλος στη συζήτηση: οι λαϊκές μάζες εισβάλλουν στην ιστορία με τη μορφή σκανδαλιάρικου χαμινιού των δρόμων.
Για τους δρόμους μου μιλούσε και ο δικός μου κουρέας την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα. Βετεράνος άλλου είδους εκείνος, φοιτητικών διαδηλώσεων στο πλευρό της κοπελιάς του, αφού μου αφηγήθηκε χρήσιμα tips αντιμετώπισης δακρυγόνων (υγρά χαρτομάντιλα εκ των ων ουκ άνευ), πέρασε στην πραγμάτευση της κυβερνητικής ατζέντας, των επιταγών της τρόικας και του αν και κατά πόσο «παίζει να γίνει της Αιγύπτου».
Έχοντας συνηθίσει την τελευταία δεκαετία από διάφορους/-ες φροντιστές του τριχωτού της κεφαλής σε εμβριθείς απόψεις για starlet μεσημβρινών εκπομπών κοινωνικής κριτικής ή λεπτομερείς αναλύσεις για τις κρυφές πτυχές της Eurovision, ομολογώ ότι θεώρησα τη συγκεκριμένη αλλαγή προς το καλύτερο.
Ένα μικρό κέρδος της κρίσης είναι ίσως ότι συζητάμε ξανά μετά από πολύ καιρό για τις δυνατότητες, τις επιλογές, τις πιθανές προοπτικές της πολιτικής με την ίδια ευκολία της πρότερης καφενειακής ανταλλαγής κρίσεων περί ποδοσφαίρου, διασημοτήτων και τηλεοπτικών προσωπικοτήτων. Ενδεχομένως να μείνουμε μονίμως προσκολλημένοι στο απαξιωτικό στάδιο, ενδεχομένως να προχωρήσουμε κάποια στιγμή και σε πιο αποδοτικές προσεγγίσεις. Αρκεί να θυμόμαστε επίσης ότι πολιτική είναι η τέχνη του διαλόγου μεταξύ πολιτών –όχι η ανταλλαγή χωρατών πεζοδρομίου.
