Οι περισσότεροι που παρακολουθούν από κοντά την κυβερνητική δραστηριότητα νιώθουν το κενό και το έλλειμμα δράσης.
Κοντά στους δέκα υπουργούς σχεδόν απέχουν, μοιάζουν να ορίζονται από τις ενοχές τους, λειτουργούν σαν να μην υπάρχει κρίση και οι ίδιοι υπερίπτανται αυτής, δεν την αναγνωρίζουν ή δεν αντιλαμβάνονται πόσο απειλεί τη χώρα και τον λαό της.
Οι πιο πολλοί λαϊκίζουν, λένε διάφορα καλαμπούρια που δεν στέκονται ούτε μία ώρα και οι άλλοι κοιτούν να περνούν απαρατήρητοι.
Πραγματική διαρθρωτική πολιτική εφαρμόζουν δυόμισι υπουργεία και τα υπόλοιπα δουλεύουν στο ρελαντί, ωσάν τίποτε να μην τους καταδιώκει.
Εκείνες οι μετατάξεις του ΟΣΕ ακόμη να γίνουν, η πράσινη ανάπτυξη της κυρίας Μπιρμπίλη κατέληξε γκρίζα και ο υπουργός Πολιτισμού αντί να φροντίζει τα συμβόλαια του τουρισμού, τώρα που μαζικά ακυρώνονται αυτά της Βόρειας Αφρικής, τρώει τον χρόνο του γύρω-γύρω μοιράζοντας θεατρικές επιχορηγήσεις.
Και ο Καλλικράτης που θα μείωνε το κόστος λειτουργίας του κράτους τι άραγε αποδίδει, ποιος μπορεί να προβλέψει τι κόστος θα βγάλουν οι περιφέρειες και οι νέοι δήμοι;
Και η υπεσχημένη ανασυγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης τι απέγινε;
Και η ανάπτυξη, αλήθεια, πόσο υποστηρίζεται;
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επίσης κινείται δυναμικά, δρα ουσιαστικά, παίζει τον συντονιστικό ρόλο του;
Πολλοί το αμφισβητούν και ορισμένοι θεωρούν ότι και αυτός ορίζεται από ενοχική συμπεριφορά.
Οταν λέει ότι θα μπορούσε να διαδηλώνει, τι άραγε εννοεί;
Εναντίον ποίου θα διαδήλωνε;
Προσφάτως, στο Υπουργικό Συμβούλιο φώναξε έναν αρχιτέκτονα που παρουσίαζε όμορφα, οικολογικά, πλην όμως πανάκριβα σπίτια, που δεν ταιριάζουν στον καιρό της κρίσης.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η ατζέντα του Υπουργικού Συμβουλίου είχε διάφορα άλλα θέματα και πέμπτο το κρισιμότερο, αυτό της αναθεώρησης του μνημονίου, που πέρασε σαν σίφουνας, για να επανέλθει μία εβδομάδα μετά και να διαλύσει ό,τι χτιζόταν επί μήνες.
Κακά τα ψέματα, το σύστημα διακυβέρνησης πάσχει και πάσχει στην κορυφή του.
Ως τώρα καλυπτόταν από τη λεοντή της τρόικας. Οταν με αφορμή τις αποκρατικοποιήσεις των 50 δισ. ευρώ απεβλήθη η λεοντή, φάνηκε το κενό και αποκαλύφθηκε το έλλειμμα πίστης και το έλλειμμα διαχείρισης.
Η κυβέρνηση δεν πιστεύει τη λύση που «τρέχει», δεν την αντέχει και ειδικώς η στενή ομάδα του κ. Παπανδρέου μοιάζει απρόθυμη, δεν δύναται να εφαρμόσει τη διαρθρωτική πολιτική που επιβάλλουν οι συνθήκες. Είναι αυτό το συμπέρασμα των περισσοτέρων, δυστυχώς και των ξένων, οι οποίοι παραμένουν δύσπιστοι, καχύποπτοι και επιφυλακτικοί σε διευκολύνσεις.
Ετσι όμως η χώρα δεν θα προχωρήσει. Θα πέσει σε τοίχο και τότε θα είναι αργά. Προτού λοιπόν είναι αργά, ας αφυπνισθούν άπαντες και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
