Συνταγματικό φρένο στο χρέος; Η ιδέα και μόνο ακούγεται ως ανέκδοτο. Πολύ περισότερο όταν την προτείνουν υπουργοί. Όχι γιατί είναι κατ’ ανάγκη κακή. Αλλά γιατί αντιστρατεύεται όλα όσα δημοσίως υποστηρίζουν τα κυβερνητικά στελέχη.
Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός λέει ότι αν ήταν απλός πολίτης θα κατέβαινε και αυτός στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί, όταν ο στόχος για την απαλλαγή από το μνημόνιο όσο πιο γρήγορα γίνεται αποτελεί τον κοινό τόπο της πολιτικής όλων των κομμάτων, η…«συνταγματοποίηση της λιτότητας» όπως έχει αποκληθεί μόνο ως απειλή μπορεί να θεωρηθεί. Και ας μην είναι.
Γιατί βέβαια ακόμα και αν διαγραφεί το σημερινό χρέος, αν για παράδειγμα αρνηθούμε να το εξοφλήσουμε όπως προτείνει η Αριστερά και πάψουν να μας δανείζουν πια οι αγορές, πάλι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να μάθουμε να ζούμε χωρίς δανεικά. Που πάει να πει ότι για να κάνουμε εξαγωγές θα πρέπει να είμαστε ανταγωνιστικοί και για να ανεβάσουμε το βιοτικό μας επίπεδο θα πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγικότητά μας. Με άλλα λόγια το σύμφωνο της ανταγωνιστικότητας της κ.Μέρκελ και αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε ως χώρα να το εφεύρουμε.
Δυστυχώς η κυβέρνηση ακόμα και σήμερα φοβάται να πει καθαρά τις πραγματικές επιλογές και τα σκληρά διλήμματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Έχει υιοθετήσει την τακτική του «κάθε χρόνο και λίγα επιπλέον μέτρα» χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι εμφανίζεται ανακόλουθη, υπονομεύει τελικά την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητά της. Όλο περιμένουμε να περάσουμε τον κάβο κι όλο ανακαλύπτουμε ότι είμαστε μόλις στην αρχή.
Το αστείο είναι ότι τα περισσότερα αν όχι όλα τα «νέα» μέτρα περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι οι μισοί υπουργοί και φυσικά οι βουλευτές του ΠαΣοΚ το αγνοούν. Αν για να το μάθουν -και να το μάθουμε- θα χρειαστεί να μπει στο Σύνταγμα ο έλεγχος του χρέους τότε ας μπει μια ώρα αρχύτερα!
